zaterdag 8 maart 2003

Ik ben weer heel de week ziek geweest. Het lijkt wel alsof ik dat de laatste tijd constant ben. Zoals ik vorige week al schreef leefde ik op pijnstillers… Van het minste dat ik at lag het op mijn maag en ik voelde mij niet echt super, maar het was wel leefbaar. Dinsdag voelde ik me ineens stukken beter en lag het niet meer op mijn maag dus ik smeet me volop in de frietjes en andere lekkernijen. Dat had ik beter niet gedaan want 's nachts lag het er allemaal terug uit. Woensdag en donderdag heel de dag in bed blijven (of beneden in de zetel) met een emmer naast mij, ik voelde mij supermottig. Gisteren was ik wel wat beter maar ik had toch nog een erg lage bloeddruk want ik zag voortdurend zwart voor mijn ogen als ik rechtstond. Dus ik hield me nog maar wat kalm… Vandaag voel ik me echt wel stukken beter, maar ik vind het toch wel raar dat ik de laatste tijd zovaak geveld ben dus de dokter heeft bloed genomen om op vanalles en nog wat te controleren. Je kan maar nooit zeker zijn zeker. Pff, en deze week droomde ik temidden van de misselijkheid en het kotsen dan nog juist eens dat ik zwanger was. Niét leuk, believe me. Het zou wel bijna onmogelijk zijn want dan zou ik toch al minstens 4 maanden ver moeten zijn, maar toch schrik je wel even hoor…
Om maar weer verder te praten over episode nummer zoveel in mijn liefdesleven. Ik heb P. maar definitief bij de hopeloze verliefdheden geklasseerd. Ik krijg echt geen respons. Als ik naast hem ga zitten gaat hij elders zitten (kan het nog erger?). Ik voel mij er alleen maar slecht en zielig door, en nog het meest van al lelijk en afstotelijk. En ik mis mijn ‘veilige' vroegere wereldje. Ik voel me eigenlijk constant verscheurd. Tussen oude liefde en nieuwe liefde, tussen een oud leven en een nieuw leven. Ik denk dat ik vooral dat vertrouwde mis van vroeger. Toen wist ik tenminste wat er gebeurde met mijn leven, was alles een beetje té voorspelbaar, maar ik had tenminste zekerheid. Nu heb ik het gevoel dat ik alleen maar aan het vallen ben en dat ik nog niet weet waar ik uit zal komen, en die onzekerheid is vernietigend. Misschien daarom ook dat ik de laatste tijd precies tussen de twee heen en weer zweef. Ja, ik klink wellicht weer als een zaag, maar het is zo. Ik zeg het een maar ik doe het ander, ik wil vooruit maar ik ga achteruit. Zoals met die trainstoppingactie. Ik was wat ziek, maar ik wilde vooral niet gaan omdat ik er bang voor was, voor arrestaties. ‘Geen weg terug', weet je wel. Ik lag dan echt wel in de knoop met mezelf omdat ik het zo hypocriet vond van mezelf, zo'n droom van een actie maar ik blijf liever thuis om mezelf te beschermen. Maar wie gaat de Irakezen beschermen als ze gebombardeerd worden hé? Nu, na lang denken heb ik besloten om volgende keer dat de gelegenheid tot zo'n ‘droomactie' zich voordoet, die kans met beide armen te grijpen, enige excuus dat dan telt is omdat school of werk voorgaat.
Het wordt een kort dagboekje vandaag, maar ik ben dan ook de hele week ziek geweest en ik heb nu niet bepaald veel meegemaakt. Tenzij jullie in detail willen weten welke uren ik heb moeten kotsen of naar de wc crossen ;-) maar daar zal ik jullie maar van besparen…