arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het Amerikaanse imperialisme heeft af te rekenen met veel tegenslagen. Frankrijk en Rusland dreigen ermee hun veto te gebruiken in de VN-Veiligheidsraad. De belangrijkste bondgenoten kampen met forse tegenstand op het thuisfront. Blair en Aznar zitten in slechte papieren en hun regeringen zouden kunnen vallen als ze hun steun aan Bush blijven volhouden wanneer de oorlog start, zeker als die doorgaat zonder VN-mandaat. Het Turkse parlement gaf een njet voor het gebruik van hun grondgebied bij een oorlog tegen Irak.

Ongetwijfeld berouwen de Amerikaanse imperialisten zich dat ze zoveel tijd hebben gegeven aan de internationale oppositie om uit te breiden en zich te consolideren. De haviken hebben nu een extra argument om te verdedigen dat de VS zich te veel laat binden door internationale overeenkomsten. Zeker zijn er ook elementen in de heersende klasse die betwijfelen of heel het opzet van een regimewissel in Irak via wapenkracht wel zo'n goed idee was. Maar zullen ze hun beslissing herroepen en hun troepen alsnog terugtrekken? Wij denken van niet.

Toen Bush op de oorlogstrom begon te slaan, legden we al uit dat er verschillende redenen zijn voor de oorlog tegen Irak (lees bijvoorbeeld het Dossier Irak – De stilte voor de storm, 25/09/02). Hetzelfde kunnen we zeggen over de beweegredenen van Bush om door te gaan met deze oorlog. Eigenlijk hangen de redenen waarom Washington de molen in gang zette nauw samen met de redenen waarom ze die mallemolen nu ook niet meer kunnen stoppen zonder nog veel meer schade op te lopen.

Om te beginnen dient het toch gezegd te zijn dat de Amerikanen en Britten samen al meer dan 200.000 troepen in de Golf hebben. Die zijn daar met een reden en trek je niet zomaar terug.

Ten tweede zijn er strategische overwegingen. De regimewissel in Bagdad is eigenlijk de hoeksteen van de Amerikaanse buitenlandse politiek geworden. Het staat centraal in de herschikking van het Midden-Oosten volgens de (olie)belangen van het Amerikaanse imperialisme en de strijd tegen het terrorisme. De plannen die nu ten uitvoer worden gebracht, lagen al sinds de jaren '90 in de kast van de neoconservatieven die vandaag de overheid bevolken. Het Witte Huis wil een marionet installeren in Bagdad en tegenwoordig komt Bush er overigens boudweg voor uit dat ze in de beginperiode een Amerikaans militair bewind zullen vestigen in Irak. Kolonialisme pur sang. Irak zou dan een basis worden van waaruit ze druk kunnen uitoefenen op de omliggende landen en zelfs (undercover) militaire acties in die landen kunnen ondernemen. Als de VS de invasie van Irak nu laten vallen, dan blijft er voor hen geen uitgewerkte strategie over. De hoeksteen van hun beleid in deze belangrijke regio verdwijnt dan zonder dat ze een andere in de plaats hebben. Als grootste wereldmacht kunnen ze dat zich eenvoudigweg niet veroorloven.

Ten derde is er de psychologische factor. De VS zijn deze oorlog niet alleen begonnen voor belangen die zich beperken tot het Midden-Oosten. Door het land van Saddam plat te bombarderen, willen ze een symbolische daad stellen. De boodschap luidt: "Wie zich verzet tegen onze autoriteit, staat een bloedig lot te wachten." Stel dat ze zich alsnog terugtrekken, wat zal dan het effect zijn? De rebellie tegen de zogenaamde Pax Americana zou toenemen. Allerlei ‘schurkenstaten' zouden een loopje nemen met de Amerikaanse spelregels en de tweederangsgrootmachten zoals Frankrijk, Rusland en China zouden eveneens brutaler worden omdat ze zichzelf als overwinnaars zouden beschouwen. Een van de argumenten van Al Qaeda is dat de Amerikaanse troepen verzwakt zijn en verpest door luxe. Als Washington nu terugtrekt na alle dreigingen, dan zullen ze aan geloofwaardigheid inboeten.

En last but not least zijn er de binnenlandse factoren. De oorlog tegen Irak en de aanloop hiernaar dient eveneens om de aandacht af te leiden van de effecten van de economische crisis en de schandalen rond bedrijven en hooggeplaatste personen in de regering (Enron, Worldcom enzovoort). Als Irak niet langer centraal zou staan in de toespraken van Bush, dan zou de onvrede van de werkende klasse over de achteruitgang van hun levensstandaard bruusk aan de oppervlakte komen. Sinds maanden tonen opiniepeilingen in de VS dat meer dan de helft van de Amerikanen vindt dat Bush te weinig aandacht schenkt aan hun economische situatie. De reden daarvoor is eenvoudig. De kapitalistische kliek rond Bush kan voor de arbeidersklasse geen uitweg bieden uit de miserie! Daarom kanaliseren ze met het opkloppen van het patriottisme de aandacht weg van dit heikel thema.

Bovendien stelden we al dat Bush met zijn ‘war on terror' wil sleutelen aan zijn populariteit, die bij de aanvang van zijn ambtstermijn allesbehalve hoog was. Hij heeft de verkiezingen van 2000 gewonnen met een minderheid van de stemmen en via een flinke dosis corruptie in Florida. Binnen een jaar beginnen de verkiezingen binnen de Republikeinse Partij voor wie de volgende presidentskandidaat zal zijn. Meer dan 80 procent van de Republikeinen steunt een militaire interventie in Irak. Bush kan dus niet terug, anders verliest hij de steun binnen zijn eigen partij. En op de steun van de anti-oorlogsactivisten en betogers hoeft hij sowieso niet te rekenen. Zij zullen nooit op hem stemmen en zouden de terugtrekking van de troepen beschouwen als een overwinning van henzelf. Bush zou met andere woorden zijn vijanden versterken en zijn sympathisanten teleurstellen. Daardoor zou zijn positie als presidentskandidaat onhoudbaar worden.

Wij concluderen daaruit dat de oorlog zal doorgaan, tenzij Bush geen gezichtsverlies zou leiden door de uitschakeling van Saddam op een andere manier, bijvoorbeeld troonsafstand. Niets wijst daar echter op. Daarom moeten we onze acties aanhouden en de beweging nog verdiepen door meer mensen te betrekken en zeker ook iets los te weken binnen de arbeidersbeweging. De verzwakking van de imperialistische coalitie heeft voor een belangrijk deel te maken met de wereldwijde oppositie tegen de oorlog. De afgelopen weken bewezen nogmaals dat actie voeren baat. Organiseer je dus met ons tegen de oorlog en vorm mee anti-oorlogscomités! Als de oorlog officieel uitbreekt – want hij is natuurlijk al bezig met kleinschalige bombardementen – kom dan naar de alarmactie van de anti-oorlogscomités (voor meer info, lees de oproep op deze website).

Wim Benda, 6 maart 2003

Je vergeet er natuurlijk wel bij te vertellen dat we op 18 mei allemaal massaal op de SP.a moeten stemmen: het enige alternatief.

Beste Wim,
Ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat uw oproep een zekere dubbelzinnigheid weerspiegelt. Eerst wil ik zeggen dat ik ook wil dat de akties verder gezet worden, maar dan niet in het 'No Hope' perspectief dat je in 8 paragrafen opbouwt, om dan in de negende paragraaf te beweren dat akties baten. Hoezo actie voeren baat? Als de oorlog er volgens u sowieso komt, dan baten akties niet. Mensen die fatalistisch zijn zullen vooral de eerste 8 paragrafen lezen en erin een verantwording voor hun fatalisme vinden.
Ik wil daarom toch enkele zaken toevoegen aan jouw betoog deze uitzichtloosheid te counteren.
1) In een documentaire uitgezonden op BBC werden de verschillende manieren van uitschakeling van Sadam op een rijtje gezet. De eerste 6 bestonden allemaal uit een of andere vorm van gewelddadige uitschakeling. Amerikaanse militaire experten legden uit dat er bij elke methode grote risicos op mislukking waren. De 7de methode was deze van de psychologische druk. Er werd verwezen naar de val van Caoucesko in Roumenië die tenslotte door zijn eigen omgeving veraden is en door zijn eigen mensen is terecht gesteld zonder dat een Amerikaanse soldaat het Roemeense grondgebied is binnengevallen. Dat de omgeving rond Sadam reeds bevangen is door een zekere vorm van paniek zou me niet verwonderen. Op de bijeenkomst van Arabische Staten is de Iraakse afgevardigde histerisch uitgevallen tegen de Koeweitse afgevaardigde. Men heeft daar de stekker van de TV-captatie uitgetrokken. De ontplooing van de Engelse en Amerikaanse troepen kan evengoed uitgelegd worden als een strategie die kadert in psychologische oorlogvoering. Volgens mij zitten de Amerikanen ook met een kater omdat ze er niet in geslaagd zijn Bin Laden te vangen. In het geval van Sadam is dit natuurlijk nog veel erger. Alhoewel Sadam niet zoveel steun geniet bij de Arabische staten, wordt hij nog wel erkend als wettig staatshoofd van Irak, terwijl Bin Laden nergens terecht kon.

2) Het economisch risico van een oorlog is ook voor de VS enorm. Wall Street is inderdaad een clubje van cynische potentaten dat zich niks gelegen laat aan enkele miljoenen doden minder of meer. Er wordt gezegd dat de beursen zullen optrekken eens de oorlog begonnen is. In debatten tussen internationale beursspecialisten zijn ook andere geluiden te horen. In een onlangs uitgezonden debat gaf totaal andere geluiden te hoor. Een van de aanwezige cynici beweerde daar dat als men op langere termijn geld wou gaan verdienen met beleggingen dat men moest investeren in de Chinese economie. Andere experts wedden op de opbloei van de Indische economie enz. Geen enkele expert had nog echt veel vertrouwen in de VS-economie. Allen behalve 1 waren ze het erover eens dat de VS zijn oliebelangen ging verdedigen in Irak, maar geen van hen geloofde dat dit iets zou opleveren voor de VS-economie. Met andere woorden, Bush moet er serieus mee rekening houden dat hij de steun van de beurs verliest.

3) Volgens mij lopen de VS ook een groot ideologisch risico. Ze verkopen hun militaire interventies als verdedigers van de vrijheid en de democratie. In grote delen van de wereld wordt dit verhaal reeds doorprikt. Alhoewel de VS beschikken over een gigantische propagandamachine die ze in de eerste plaats richten op hun eigen bevolking, maar ook richten op de bevolking van hun westerse bondgenoten, begint deze machine te sputteren. Het uitlekken van een NSA-memo onlangs in de 'Observer' kan volgens mij enkel verklaard worden door medewerking van iemand van een bevriende veiligheidsdienst. De VS kunnen zich volgens mij, zelfs niet op korte termijn, de vijandigheid van Europa permitteren. De gekwetsheid van Powell spraak boekdelen. Bush loopt ook het risico dat zijn eigen bevolking zich tegen hem keert als er teveel bodybags terugkeren. Ik vermoed dat de VS het Vietnam-trauma nog niet vergeten zijn. Chomsky stelde ooit dat de macht van een land afhenkelijk is van

Het heeft dus zin om te blijven aktie voeren, en we willen de oorlog verhinderen, maar we moeten inderdaad voor ogen houden dat ons dat niet zal lukken zonder in een 'No Hope' letargie te vervallen.

Commentaren zoals die van Koen hebben totaal geen nut en brengen de beweging geen milimeter verder. Ik kan me niet herinneren dat er een artikel van Vonk op Indymedia verschenen is zonder dat er een reactie gekomen is die over de SP.a gaat. Werkelijk zielig hoe men systematisch probeert deze teksten die doorgaans met kop en schouders boven de meeste publicaties op Indymedia uitsteken op een stalinistische en demagogische manier te ontkrachten. Mensen die zulke methoden gebruiken trachten enkel hun eigen beperktheden te verbergen. Als je in Vlaanderen ter linkerzijde je bek opentrekt kan je je steevast verwachten aan een portie mao-stalinistisch geblaat, zeker op het "onafhankelijke" Indymedia. Gelukkig beperkt dit fenomeen zich tot Vlaanderen waar deze walgelijke mutatie van het marxisme zich doormiddel van een historisch toeval heeft kunnen nestelen in een stel tsjeven-lijken. Net zoals de Bureaucratiën van Stalin en Mao en de leiding van de sociaal democratie internationaal een immense rem zijn geweest op de internationale socialistische revolutie, zijn de ideologie en methoden van de PVDA een obstakel voor de ontwikkeling van een geloofwaardig revolutionair alternatief in Vlaanderen.

't Zal wel weer CIA praat zijn zeker of betaalt Patrick Jansens en zijn kliek mij misschien om dit soort zaken te schrijven. Gelukkig ligt buiten de gescleroseerde en steriele spreekwoordelijke 2 man en een paardenkop van klein links hier niemand wakker van. De meeste gezonde werkmensen knappen af op het hysterische gejammer van de doorsnee PVDA mutant die nog snel even een halve straat meeloopt om de solidair voor te lezen waarvan je drie keer duidelijk had gezegd niet geinteresseerd te zijn.

En oh ja, voor ik het vergeet. Bedankt om op de zevende dag nog eens de naam van het marxisme door het slijk te komen halen, was dat nu echt nodig? We hadden reeds kokhalzend de grote wijsheden van Pierre Carette moeten verwerken diezelfde week, "de echte communisten" dachten daar nog een schepje boven op te moeten doen. Na vijf minuten van totaal naief en gedesinformeerd semi-links gezijk kon niemand in de zaal zijn lachspieren nog onder bedwang houden. Wanneer Yves De Smet dan nog tracht er op te wijzen dat Saddam de communistische partij van Irak heeft uitgemoord weten de twee PVDA mutanten er niets beters op dan nog maar eens in de verf te zetten welk een zegen Saddam toch is voor de Iraakse bevolking. Stel je voor, zo'n kans om relevante dingen te zeggen die mensen kunnen doen nadenken over de legetimiteit van het kapitalisme, en alle wantoestanden die het wereldwijd voortbrengt, maar nee laat ons gewoon de kans te baat nemen om een reactionair stuk dictator naar de mond te praten. Ga nog maar wat lopen voor de vrede in Irak, maar laat mensen die iets serieus willen doen tegen de oorlog ten minste met rust.

Ondertussen weten wij net zoals al die PVDA militanten die nu hun partijboekjes terugsturen en abonnementen op solidair opzeggen dat er op 18 mei op Resist gestemd moet worden omdat rechtse ideeën uit de mond van mensen uit andere culturen toch zoveel "progressiever" zijn en principes als klassenonafhankelijkheid en internationalisme verouderd zijn. De "autochtone en allochtone" werkmens zal het in elk geval worst wezen.

Mijn excuses aan de serieuze lezers, doorgaans laat ik me niet verleiden tot reacties als deze, een beetje PVDA-bashing op z'n tijd kan echter nooit kwaad, vooral omdat de werkelijke impact van deze "partij" in schril contrast staat met wat haar leiding pretendeert te zijn en zodoende haar volgelingetjes doet denken dat hun "commentaren" gewenst of zelfs relevant zijn.

De middelvinger van Trotsky