arch/ive/ief (2000 - 2005)

Pierre Carette: revolutionair of provocateur?

Na zeventien jaar celstraf is Pierre Carette vrijgelaten, de vermeende leider van de Cellules Communistes Combattantes (CCC). Carette noemt zichzelf een revolutionair en een communist. Maar is wie bommen gooit naar Amerikaanse doelwitten per definitie een revolutionair?

Peter Franssen
05-03-2003

Veertien maanden heeft de bommencampagne geduurd voor de leden van de CCC gearresteerd worden. Dat is ontzettend lang. Vooral als men weet dat de groep waaruit de CCC gegroeid is, al jaren gevolgd wordt. Die groep krijgt vorm als solidariteitscomité voor de terreurgroep RAF in Duitsland. Op 12 april 1978, zes jaar voor het ontstaan van de CCC, zegt minister van Binnenlandse Zaken Rik Boel: "Ook in België bevindt zich een kern van de terroristische RAF. Alle leden ervan zijn bekend. Zij worden in de gaten gehouden door de Belgische veiligheidsdiensten."¹

Tussen 1979 en 1982 ontwikkelt Carette een intense correspondentie met Fréderic Oriach, de leider van de terreurorganisatie NAPAP, die in Frankrijk een celstraf uitzit. De politiediensten van Frankrijk en België lezen de brieven mee en weten zo dat Oriach en Carette tot de conclusie komen dat het ogenblik nadert voor een gewelddadige campagne. Na de vrijlating van Oriach geven Carette en Oriach in 1982 twee nummers uit van het nieuwe tijdschrift Subversion. Daarin wordt het begin van de gewapende strijd aangekondigd. In juni 1984 duikt Carette onder.

Het minste wat men kan zeggen is dat de politiediensten perfect weten wie Carette is, met wie hij in contact staat en op wie hij beroep kan doen voor onderduikadressen en andere logistieke steun. In die omstandigheden is vijftien maanden inderdaad zeer lang.

Manipulatie

Er is nog meer aan de hand. Bij de meeste aanslagen van de CCC wordt dynamiet gebruikt dat in juni 1984 in een steengroeve bij Ecaussines gestolen is. Het dynamiet lag in een bunker, omringd met een betonnen muur van drie meter hoog en daar bovenop prikkeldraad. In het midden van de bunker lag het springstofdepot, beschermd door beton en acht millimeter dikke platen van staal. Om aan het depot te komen, moesten de dieven achtereenvolgens drie poorten, twee getraliede deuren en een met staal gepantserde deur passeren. De dieven hebben drilboren, lasbranders en elektrische zagen gebruikt. Ze namen 32 kisten met telkens 25 kilo dynamiet mee. De politie zegt dat het hier ging om een professioneel commando van 3 à 5 mensen dat oordeelkundig tewerk is gegaan. Niemand van de later gearresteerde CCC-leden heeft in zijn beroepsleven enige ervaring opgedaan die hem of haar bekwaam zou maken voor het plegen van die gecompliceerde diefstal. De vraag is: werden ze geholpen?

Diezelfde vraag duikt op bij de aanslagen van 12 december 1984. Die dag plegen de CCC op 45 minuten tijd vijf aanslagen: in Ittre, Glons, Estival, Gastuche en Gages. De aanslagen zijn gericht tegen pijplijnen van de Navo. De CCC gebruiken zes bommen. Iedereen staat paf van de doeltreffendheid en het professionalisme waarmee deze vijf aanslagen uitgevoerd worden. Velen stellen nu openlijk de vraag: zou het kunnen dat de CCC gemanipuleerd worden om een bepaald politiek doel te bereiken? Manu Ruys is op dat ogenblik hoofdredacteur van De Standaard. Je kan hem er moeilijk van verdenken een aanhanger van complottheorieën te zijn. Toch schrijft Ruys op 13 december 1984: "De acties van de CCC worden ondernomen in een periode waarin België zich niet gedraagt als de meest gewillige bondgenoot binnen de Navo (op dat ogenblik waren er massabetogingen tegen de installatie van Amerikaanse kernraketten). Het terrorisme van de CCC verzwakt de vredesgedachte en versterkt de invloed van de haviken. De kernvraag is dan wel, wie daar belang bij heeft."

Volgens het boekje

De CCC houden hun bommencampagne op het ogenblik dat de Bende van Nijvel zijn psychologische oorlog tegen de bevolking naar een hoogtepunt drijft. De Bende is dan aan een terreurcampagne bezig die doet denken aan de blinde moordpartijen van extreemrechts in Italië en Midden en Zuid-Amerika. Bijna tegelijk met de arrestatie van de CCC-leden en het einde van hun 'revolutioanire' bommencampagne, komt ook een einde aan de terreur van de Bende van Nijvel.

De chronologie past netjes in de voorgeschreven werkwijze van de strategie van de spanning. Het doel van die strategie is spanning en onrust te creëren onder de bevolking om zo het klimaat rijp te maken voor een meer repressieve wetgeving en een breder uitgebouwd repressie-apparaat met grotere bevoegdheden. De beschrijving van die strategie staat in een nota van de Amerikaanse generaal Westmoreland. Die schrijft al in 1970 dat terreurcampagnes hun nut hebben om de bevolking in een bepaalde politieke richting te duwen. De generaal merkt daarbij fijntjes op dat een bommencampagne van 'links' best afgewisseld wordt met een terreurcampagne van 'rechts'.² Zo bereik je de grootste mogelijke efficiëntie, schrijft hij. Efficiënt is het duo Bende-CCC wel degelijk: na hun acties wordt het arsenaal aan repressieve wetten uitgebreid en krijgen de politiediensten meer geld en meer manschappen.

Voor aangepaste strijdvormen

De CCC zegden de revolutie te dienen, communist te zijn en actie te voeren in naam van de arbeidersklasse en het volk. Maar het is niet omdat je anti-Amerikaans bent, een 'links' discours hebt en bommen gooit, dat je revolutionair bent. Het is een absurditeit de revolutie te willen declareren. Het abc van het marxisme leert dat de revolutie gemaakt wordt door het volk. Alleen het volk is in staat het kapitalisme omver te werpen en een andere maatschappij te stichten. Geen enkele vorm van strijd is te verwerpen. Maar communisten veralgemenen en organiseren de strijd die de arbeiders spontaan ontwikkelen. Zij brengen die strijd ook op een hoger niveau. Iedere vorm van strijd is legitiem als ze in overeenstemming is met de concrete omstandigheden. In de jaren tachtig en vandaag is de wettelijke en syndicale strijd de belangrijkste vorm van strijd. Morgen, als de Amerikanen Irak binnenstormen, is de verzetsoorlog daar de aangewezen strijdvorm. In de jaren tachtig en vandaag 'revolutionaire' actie voeren buiten het volk en tegen de wil van het volk is contrarevolutionair: het duwt het volk weg van de echte revolutionairen die geduldig en stelselmatig de arbeidersklasse en het volk organiseren. Maar het is niet verboden te denken dat precies dat het doel was van hen die de CCC gemanipuleerd hebben.

¹. Geciteerd in Jos Vander Velpen, De CCC, de staat en het terrorisme, EPO Berchem 1987, blz. 12 · ². W.C.Westmoreland, Stability operations intelligence field, 18 maart 1970.

Peter Franssen ziet wel meer Komplotten. Ook wat betreft de vernietiging van de WTC-torens in New-York heeft hij zijn twijfels. Maar in dezer ben ik geneigd hem te geloven. Natuurlijk is het zo dat PF geen echt bewijs kan leveren. Nu ja, geplaatst tegenover CIA en NSA, met onuitputbare middelen en staatsbescherming, is het natuurlijk hondsmoeilijk om bewijsmateriaal boven water te halen. Tussen haakjes ik vermoed dat de Belgische staatsveiligheid te dom is om zoiets te presteren, ik kan me vergissen.

Waar ik wel problemen mee heb is met de laatste paragraaf. PF blijkt op het enige zaligmakende recept voor maatschappelijke verandering te beschikken. Dat deze paragraaf daarbij bol staat van een gelijkaardige retoriek als deze die de CCC destijds hanteerde, doet afbreuk aan zijn serieux.

Mijn politieke analyse van de CCC is dat ze klandestien en geïsoleerd werkte. Daartegenover stel ik akties zoals deze van het Forum voor Vredesaktie afgelopen weekend. Nu de groep waartoe PF behoort vecht ook wel eens geïsoleerd, maar zeker zelden met open vizier. Ik het zowel de oprichting van AMADA (vooroper van de PVDA) als de klandestiene oprichting van de partij intern meegemaakt. Ik heb de taktieken van infiltratie van massaorganisaties horen verdedigen... Welk nut heeft dit momenteel in België?
Volgens mij geen enkel. De bloedige vervolgingen waar de russsische revolutionairen begin vorige eeuw het slachtoffer van waren lieten inderdaad niet toe om met open vizier de politieke en sociale strijd te voeren. Wie dit vandaag wil blijven volhouden bedriegt zichzelf maar ook 'arbeidersklasse', om eens de terminologie van PF te gebruiken.

"Wie dit vandaag wil blijven volhouden bedriegt zichzelf", schrijft Daniel Verhoeven...
Dit lijkt de aanzet van een lofzang voor de "democratische vrijheden" van het Europa van vandaag. Moeten we dan begrijpen dat Daniel in een ander België, een ander Europa leeft dan wij? Bestaat er in "zijn" Europa geen Europese lijst van 'terroristische organisaties' alleen maar omdat Bush het wil? Is er in "zijn Europa" geen steeds versnellende afbraak van democratische vrijheden? Ligt Melsele niet in "zijn" België? Krijgen in "zijn België" de communisten alle vrijheid, zonder voortdurende infiltratiepogingen van de staatsveiligheid? zonder fichering? zonder intimidatie?
Vreemd, Daniel, dat je enerzijds "geneigd bent" te geloven wat Peter schrijft over de CCC en de veiligheidsdiensten, maar dat je anderszijds geen logische conclusies trekt naar wat dat voor de zelforganisatie van de linksen betekent...