arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gewapend met tent en slaapzak, en genoeg proviand om een klein legertje activisten te bevoorraden, trek ik naar Melsele. Ik laat mijn materiaal voorlopig in de wagen, en ga me eerst inschrijven. Terwijl ik wacht op de volgende briefing, komt plots de politie aan. Naïef en optimistisch als ik ben, heb ik geen argwaan, tot we plots te horen krijgen dat we een illegale daad stellen en allemaal administratief zullen aangehouden worden. De pers wordt aan de deur gezet, enkel de politie blijft filmen (is dit trouwens niet onwettig?). Ik heb geen zin om een dagje te brommen, en probeer nog weg te geraken. Helaas, alle uitgangen zijn afgesloten, en we zitten als ratten in de val. Ik besluit dan maar solidair te zijn met de rest, en we verschansen ons in het parochiezaaltje. De omstandigheden zijn niet ideaal: er zijn weinig stoelen, zodat bijna iedereen op de grond moet zitten, en de enige sanitaire voorziening is een vuilnisemmer verscholen achter een piano.

Na een tijd komt de politie binnen door het raam, in een lokaal dat nochtans privéterrein is, waardoor ze blijkbaar speciale toestemming gevraagd en gekregen hebben. Wie nog vrijwillig weg wil, kan. Niemand reageert. Ik kleef nog snel een sticker van AEL op mijn jas. Een vriendin van mij, die goed bevriend is met Dyab Abou Jahjah, stuurt hem snel een sms. Hij antwoordt dat hij trots is op ons. We proberen nog snel zoveel mogelijk mensen te bereiken, voor ze onze GSM's in beslag nemen. Eén voor één worden we naar buiten geleid, geboeid en naar het politiekantoor van Beveren overgebracht.

In de ondergrondse garage worden we vastgehouden. Er is weinig comfort: de enige zitplaats is de koude betonnen vloer, we zitten voortdurend in de tocht, doordat de poorten langs weerszijden openstaan, en er is niets meer te eten of drinken. Gelukkig is de politie wat nonchalant, en vergeten ze een zijdeurtje af te sluiten. Eén van onze "gevangenen" wandelt doodleuk naar buiten, en keert even later terug met een pak friet, die in een mum van tijd verorberd wordt door de hongerige meute. Ondertussen staan er buiten een aantal sympathisanten, onder andere mensen van het Lappersfort, die ons ook bevoorraden door zakken chips, nootjes en frieten naar ons te gooien. De solidariteit is groot, en alles wordt netjes verdeeld.

Ik raak aan de praat met enkele andere mensen. Blijkbaar was er nultolerantie uitgeroepen in Melsele, en werden er een aantal actievoerders rechtstreeks aan het station al opgepakt. Twee meisjes, die gewoon aan het fietsen waren, en ontkenden dat ze naar de actie kwamen, werden ook zonder pardon aangehouden.

Zo'n vijf uur later worden we overgebracht naar Gent. Ook daar worden we in een garage ondergebracht. Moe, verkleumd en uitgehongerd zitten we daar. De boterhammen die we krijgen, smaken als een feestmaal. Enkele jongeren maken een bal van een oude krant, en beginnen een partijtje voetbal. Sommigen hebben hun GSM kunnen behouden, en zoeken vrijwilligers om ons van Gent terug te brengen naar onze bestemming. Enkele Gentenaars uit onze groep bieden ook onderdak voor wie misschien niet terugraakt. De sfeer blijft rustig en gelaten, alleen op het einde worden enkele mensen ongeduldig, en moet de deur het eventjes ontgelden.

Rond half twee worden we eindelijk vrijgelaten. We spreken af in het anarchistisch centrum in Gent, waar we op een bord soep getrakteerd worden. Gelukkig zijn de anarchisten – ze zullen het zelf misschien niet graag toegeven – heel goed georganiseerd. Een na een komen er auto's die ons naar onze bestemming brengen. In ons minibusje is er spontaan applaus als we horen dat Turkije geen VS-troepen toelaat op zijn grondgebied. Weer een strohalmpje om ons aan vast te klampen. Tegen vier uur 's morgens ben ik in Melsele, waarna me nog een rit van een uur wacht naar Kortrijk.

Al bij al was dit weer een verrijkende ervaring. De houding van onze regering tegenover Irak is duidelijk dubbelzinnig en hypocriet. Om de kiezers gunstig te stemmen, voeren ze een propagandastunt op door de Navo te blokkeren, maar ondertussen zijn dit weekend maar liefst 18 wapentransporten in Melsele voorbijgekomen! Terwijl allerlei wetten en resoluties om de haverklap gewijzigd worden, komen Navo-verdragen van 50 jaar geleden blijkbaar niet in aanmerking voor herziening. Volgens sommige bronnen waren er rechtstreekse instructies vanuit de VS om hard op te treden tegen actievoerders. Zijn wij misschien een Amerikaanse kolonie? De democratische rechten in België komen ook meer en meer in het gedrang.

De mensen die ons gesteund hebben ben ik heel dankbaar, diegenen die voor voedsel en vervoer gezorgd hebben, en die hun nachtrust opgeofferd hebben om ons te helpen. Zoiets steekt ons zeker een hart onder de riem. Bedankt! En wat ieder van ons betreft, ik hoop dat niemand zich door dit voorval zal laten intimideren, en dat we ons niet zullen laten afschrikken om verdere acties te ondernemen. Ik in ieder geval niet, bij mij werkt zo'n aanpak als een rode lap op een stier, hopelijk is dat bij anderen ook het geval. Afspraak op 15 maart op de volgende betoging, of voor wie in april misschien naar Irak wil: 9 maart bij Fire Gym!

Leuk verslagje. Bedankt.

Ook ik wens Sander, Elke, Bart, Vlo, Turlututu, de mensen van het AC en alle anderen te bedanken voor hun steun, de opvang, het lawaaimaken, de foto's en de films, het in de regen blijven staat terwijl ze eigenlijk best naar huis konden, het nog naar Gent trekken toen wij naar daar gebracht werden, het blijven wachten tot we effectief vrij waren, het uit hun bed komen om in de kleine uurtjes nog het halve land af te rijden, de nootjes, de koeken, de frieten en de soep. Zoiets doet echt deugd.

Zelf was ik net als Sander een kwartier 'te laat' gearriveerd, maar ben nog de hele dag gebleven om lawaai te maken en solidair te zijn.
We zagen hoe de gearresteerden, een per een, om het niet al te vlug te laten verlopen, op de bus werden gelaten, om er vervolgens (af en toe) weer afgehaald te worden, en er dan weer op.. Kan iemand me vertellen waarom dit nodig was? Couldn't they make up their mind?