maandag 24 februari 2003

Sedert dat ik weer vrijgezel ben lijken alle complexen waar ik vroeger meer rondliep, maar die ik dacht overwonnen te hebben, weer de kop op te duiken. Mezelf lelijk vinden, mezelf afvragen of ik eigenlijk wel kan zoenen,… Allemaal domme dingen eigenlijk, maar je kan er niet altijd aan doen dat je zo negatief over jezelf denkt. Ik ben constant aan het twijfelen over mijzelf. Mijn haar los of in een staartje? Die broek of die broek? Toen ik vrijde kon mij dat allemaal niets schelen, maar nu lijkt mijn leven om niets anders meer te draaien bij momenten.
Krijg ik nu op de koop toe nog eens mails van een zogezegde geheime aanbidder. Zogezegd zet ik er maar bij, want eerlijk gezegd denk ik dat het een grap is. Van iemand zonder humor welteverstaan. Iemand uit school die me wel ziet zitten, maar ik ken hem niet. Niemand lijkt hem te kennen, want ik heb al eens rondgevraagd. Volgens mij is die jongen gewoon fictief en lopen er dus mensen rond in deze wereld die zich met zulke domme dingen bezighouden als valse geheime-aanbiddersbrieven te sturen. Er zijn ook een paar dingen in zijn mails die niet kloppen. Hij beantwoordt de helft van mijn vragen niet en zo… Grote zever dus. Maar de hoofdreden waarom ik het grote zever vind, is dat ik me niet kan inbeelden dat ik in zo'n grote cafetaria zou opvallen, en dan nog in de positieve zin. Als ik in de spiegel kijk denk ik alleen maar ‘hoe zou iemand dat nu mooi kunnen vinden'.
Daar komt nog eens bij dat ik een ietsiepietsie klein beetje verliefd ben. Hihi. Ja, en nu denk je waarschijnlijk dat weer zo'n spannend flirtverhaal gaat volgen, maar eerlijk gezegd is het zodanig erg dat ik me soms weer 14 jaar voel. En ik als 14-jarige die verliefd was, dat was niets durven ondernemen, alleen maar rondlopen met negatieve gedachten en tegelijk happy zijn omdat je voortdurend aan iemand denkt. Ik heb hem vorige week al even vermeld, P., de jongen van wie ik zo stom was om voor zijn neus een beetje met een ander te staan flirten.
Wel… Ik durf het woordje verliefd bijna niet meer te gebruiken omdat iedereen blijkbaar vindt dat het niet kan, aangezien ik nog maar 2 maanden weer vrijgezel ben. Ze denken dat het een spelletje is, kijken wie ik kan krijgen en wie niet. Eerlijk gezegd doen ze me twijfelen als ze dat zeggen, want als je 20 maand lief en leed gedeeld hebt met iemand kan je niet na 2 maanden zomaar verliefd zijn, of wel? Ik voel me in elk geval verliefd… Maar ja, het kan ook vlug weer overgaan natuurlijk, daarom dat ik het nog niet van de daken probeer te schreeuwen.
Maar ik vind het vervelendste dat ik mezelf opgelegd had om vooral niet om een jongen te gaan geven in die zin dat ik erom wakker zou liggen. Ik had gezegd: weer vrijgezel, nu ga ik genieten en profiteren en wat flirten, maar vooral niets serieus meer beginnen, en vooral de eerste maanden me niet druk maken om iemand. En dat ben ik nu net wel weer aan het doen. Ik doe niets anders meer dan piekeren of het iets zou kunnen worden, of hij me wel aantrekkelijk vind, of dit, of dat,… Niet gezond meer! Ik wil die gevoelens niet hebben, maar hij is ook zo leuk en zo fantastisch en blablabla (sorry, ik ben nu eenmaal een beetje verliefd ;-)) Eigenlijk is hij wel juist wat ik op dit moment nodig heb: een grote leutemaker. Maar die twijfels hé… Die onzekerheid die ik voel over mezelf… Ik durf bijna geen woord tegen hem zeggen, ik gedraag me echt als een onnozele bakvis van 14 jaar. Lachen en zwaaien en dan achteraf tegen mijn hoofd slaan omdat ik er niets tegen gezegd heb of zo… En dan nog eens andere mensen die me er nog niet klaar voor vinden. Ik weet het zelf ook niet, maar soms moet je de dingen nemen zoals ze komen, er bestaat nu eenmaal niet altijd een gunstig tijdstip voor alles, en sommige dingen vallen niet te plannen.

donderdag 27 februari 2003

Ik heb jullie wekenlang bestookt met verhaaltjes en twijfeltjes uit mijn oude en mijn nieuwe leventje, en soms vraag ik me af of het dan nergens toe geleid heeft. Ik voel me eigenlijk weer terug bij af. Het lijkt wel alsof ik wegloop van dat nieuwe leventje, terug naar het oude oppervlakkige leventje toe. Uitgaan tot ik er bij neerval, excuses zoeken voor acties die ik niet wil gaan doen. En waarom, dat vraag ik me af. Ik wil helemaal mijn oude leventje niet terug. Ik wil geen excuses verzinnen om niet naar een trainstopping te gaan, maar toch doe ik het. Ik denk dat het een soort bescherming van mezelf is, mezelf afschermen van dat nieuwe wereldje omdat dat oude leventje van me toch zoveel gemakkelijker was en ik me toch over zoveel minder dingen zorgen hoefde te maken. Misschien komt er nog eens bij kijken dat ik het razend druk lijk te hebben de laatste tijd, we hebben ongelooflijk veel werk voor school en er lijkt soms geen einde aan te komen. Dan wil je wel eens een dagje niets doen in plaats van actie te gaan voeren. Maar toch, ik weet niet wat er juist met me scheelt. Ik moet dringend weer wakker worden.
Vandaag had ik geen les, maar ik ben wel heel de dag in de weer geweest voor school. We moeten voor school een enquête houden. Mijn groepje had als onderwerp het verlagen van de kiesleeftijd naar 16 jaar gekozen. Dus wij de scholen aflopen en vragen of we die enquête mochten laten invullen in het vijfde en het zesde middelbaar. We werden nogal van het kastje naar de muur gestuurd zeg! De resultaten van de enquête zijn toch wel verrassend. Er zijn heel veel mensen die politici aan een partij kunnen koppelen, maar bijna niemand die weet of een partij nu eigenlijk rechts of links is, en wat hun standpunten zijn. Een trieste boel dus! Gelukkig antwoorden de meesten zelf ook dat ze niet willen dat die kiesleeftijd verlaagd wordt. Soms zaten er ook wel antwoorden bijgekribbeld die de lachspieren danig deden werken. Zoals een iemand die verklaarde voor de PvdA te zullen stemmen en daar nog een reeks commentaar bij had (ik zou het nu wel willen citeren, maar we hebben de enquêtes verdeeld voor analyse en ik heb het nu niet zitten). Het was in elk geval een leuke boodschap en ik had er wel willen op reageren, wie weet leest die jongen Indymedia ;-). Maar nu ik die boodschap niet meer vanbuiten weet zal ik het maar laten.
Ik was deze week wat slechtgeluimd en ik had een kwade brief naar mijn ‘geheime aanbidder' gestuurd om te zeggen dat ik er geen woord van geloofde, dat het een stomme grap was. Kreeg een heel ontgoochelde mail terug. ‘Is verliefdheid voor jou dan een grap?' schreef hij. En nog meer zielige dingen. Ik had er onmiddellijk spijt van. Misschien loopt er wel iemand rond die zo zot is om mij knap te vinden, en ik ga hem dan nog maar een beetje afsnauwen. Elke zot vindt wel een grotere zot die hem (in mijn geval haar) aanbidt hé.
En met deze wijsheid in pacht ga ik in mijn bedje kruipen, want het is nu 23:37. Slaapwel!

zaterdag 1 maart 2003

Ik heb gisteren weer een wijze les geleerd. Als drie honden vechten om een been loopt Yantina er in elk geval NIET mee heen. Dit om maar te zeggen dat ik het wel verknoeid heb met P. en dat ik hem waarschijnlijk nog in geen miljoen jaar zal kunnen krijgen. Veel te veel concurrentie. En vooral goodlooking concurrentie. Zet mij daar dan naast en je weet het wel als je een jongen bent, want die zijn nu eenmaal ook niet blind hé.
Ach ja, het is weer een dag voor zelfbeklag hoor. Ach, ik voel me gewoon zo slecht in mijn vel en zo dom om wat ik gisteren nu weer heb proberen te forceren. Nu, ik geef nu eens eerlijk gezegd liever geen details uit mijn liefdesleven, maar ik kan wel zeggen: I screwed up big time!!!
Ik weet niet wat dat is met mij de laatste tijd. Vroeger waren sommige mensen jaloers op mij omdat ik redelijk complexloos was en omdat ik soms zo impulsief kon zijn, maar dan in de niet onverstandige zin. En nu is dat allemaal verdwenen. Nu twijfel ik echt over alles, en ik haat dat, want ik wil weer zoals vroeger kunnen zijn. Onbezorgd, niet vol met twijfels en complexen en tien keer nadenken bij alles wat ik doe. En soms doe ik dan toch eens iets impulsiefs, zoals vannacht, en dan heb ik er achteraf heel erg veel spijt van!
Haha, nu zou ik misschien toch maar beter het hele verhaal vertellen eer jullie er weet-ik-veel-wat van denken. Eigenlijk was het niet zo'n ramp, maar ja. Heb hem gewoon een nogal veelzeggend smsje gestuurd, wat ik waarschijnlijk beter niet had gedaan. Nu durf ik hem niet meer onder ogen komen, wat nogal moeilijk is als je uitgaat met een groepje waarvan een meisje vrijt met zijn beste vriend hé.
En dan nog te bedenken dat ik gisteren ziek was, maar dat ik toch maar ben uitgegaan op pijnstillers levend. Misschien was ik beter gewoon thuisgebleven. Ik ben eerlijk gezegd alvast blij dat ik dat vandaag gedaan heb, en dat ik niet naar de trainstoppingactie geweest ben. Gearresteerd worden, dat zou nu pas eens mijn perfecte leventje compleet maken voor het moment. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg vinden om eens gearresteerd te worden op een actie, maar wel als ik de dag erop moet werken en ook om nog een andere reden… Zolang ik journalistiek studeer kan ik het mij niet permitteren, ik word nu al langs verschillende kanten op mijn vingers getikt. Ik moet objectief zijn. Fuck objectiviteit, maar zolang ik studeer doe ik toch mijn best om me wat koest te houden.
Nu, kga dan afsluiten, moet nog mijn kamer gaan opruimen (pfff).