maandag 17 februari 2003

Flirt-episode 122 ;-)
Het was me zaterdag wel het avondje weer. Overdag natuuuurlijk naar Brussel geweest om te betogen, al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet echt in een sfeervolle groep terechtgekomen was, een echte slentergroep, we waren algauw aan de staart van de betoging, en de ambiance was er soms ferm ver te zoeken. ‘k Heb dan nog met twee vrienden een poging gedaan om wat meer in de menigte vooruit te gaan, weg van die saaie groep, maar we waren intussen verkleumd van de koude (zaag zaag) en we hadden het zowat gehad, dus zijn we maar niet gebleven tot helemaal aan het zuidstation.
's Avonds was ik weer in vorm om te fuiven en vooral, om wat te flirten. Een beetje teveel in vorm misschien?
Nu moet ik wel zeggen dat ik al een week of drie telkens in hetzelfde café zit en dat er daar een jongen zit, P., die mij wel aanstaat. Had alleen de fout gemaakt om dat aan iemand te zeggen die niet kan zwijgen, waardoor dat ik nu amper met die jongen durf praten omdat hij weet dat ik hem wel zie zitten (jaja, Yantina doet er weer aan door).
Dus ik probeerde mij niet op hem te focussen, en ik zag algauw een knappe Afrikaan staan (ik heb iets met zwarten, vraag me niet waarom). Oogcontact, uiteindelijk ermee aan de praat. Maar van zodra het moment dat die jongen naast mij stond, was het mij al teveel en had ik zoiets van ‘ik voel niets, hoe krijg ik die jongen nu zo snel mogelijk weer weg?' Heb hem uiteindelijk weggekregen maar niet zonder mijn gsm-nummer te geven… ‘k Voelde mij natuurlijk wel oerstom dat ik voor P.'s neus met die andere jongen stond te flirten, helemaal niet slim, dat vrijgezel zijn moet ik echt wel heraanleren!
Zondag kreeg ik alweer smsjes van die Afrikaan, waarvan één met zijn emailadres. Ik heb dus maar gemaild om de situatie uit te leggen, om te zeggen dat ik zeker niet iets serieus wil momenteel omdat ik nog maar pas vrijgezel ben, en dat ik niets voelde voor hem dus dat ik liever niet meer wilde afspreken. Ik krijg vandaag antwoord: een liefdesgedicht!! Help!!! Blijkbaar heeft hij mijn boodschap niet gesnapt…

Woensdag 19 februari 2003-02-22

Maandagavond was er weer ferme boel ten huize Yantina. Mijn jongste zus is de laatste tijd rondweg onhandelbaar. Niet zomaar puberteit, maar écht onhandelbaar. Mijn ouders kunnen er geen weg mee, haar leerkrachten bellen één voor één op dat ze er geen weg mee kunnen, en god, ikzelf kan er al helemààl geen weg mee. Maandagavond zit ik TV te kijken, ik wilde het nieuws van 20u zien op canvas voor die activisten die zich aan een trein hadden vastgeketend. Mijn zus –eerlijk gezegd schaam ik me de laatste tijd haar zo te moeten noemen) was met één van haar vriendjes aan het bellen. Ik kan haar liefdesleven eerlijk gezegd niet goed volgen, al lijken dezelfde namen af en toe wel eens terug te keren; Tom, Davy, Kevin, Davy,… En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
Juffrouwtje pretentie, mijn zus dus, snauwt (en ik vraag me af of ze eigenlijk nog op een normale manier met mensen kan communiceren) of ik de TV stiller ga zetten. Ik wilde dit eerst doen, ook al stond hij echt niet luid, maar zei toen dat ze het eerst beleefd moest vragen. Dus snauwde ze alweer, maar ditmaal wel met het allesbehalve gemeende woordje ‘alstublieft' erna. Ik weigerde de TV te verstillen en dus begon ons madam mij helemaal zwart te maken tegen haar ‘gespreks'partner aan de andere kant van de lijn. Ik probeerde haar te negeren, wat mij met heel veel moeite lukte (het is echt moeilijk om op zoiets niet te reageren, dat kan ik je alvast met zekerheid zeggen. Maar als je weet van wie het komt…)
Op een bepaald moment begint het nieuws en één van de eerste items is de actie ik wilde zien. Ik verston d er niet echt veel van (door het gekwebbel van mijn zus) dus zet ik het volume twee streepjes luider. Mijn zus met haar meest bitchy blik staat triomfantelijk recht, loopt naar de TV en zet die zomaar uit. Ik was raaaaaaaaaazend! Tegen dat ik de TV weer aanhad was ‘mijn actie' natuurlijk voorbij. Ik kon het schepsel dat helaas bloedverwante van me is wel tegen de muur slaan, het kreng! En dit is niet zomaar een eenmalig iets; de laastte tijd is het gewoonweg vreselijk. Het beste is haar negeren, maar zoals je ziet lukt dit niet altijd. Ze lokt gewoon voortdurend reacties uit en ze is zo vreselijk egoïstisch dat ze zomaar over iedereen heenwalst. Mijn ouders –en ik- zijn eigenlijk bijna de wanhoop nabij. Schrap die bijna, we zijn gewoon radeloos. SOS opvoedingsadvies!!