arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vandaag in Nablus was een speciale dag voor ons. Ik denk dat het nodig is dat ik het even opschrijf want alles zindert nog sterk na bij de ganse groep.

We gingen naar Nablus en raakten uitzonderlijk makkelijk door de checkpoints. It was our lucky day, zei de chauffeur nog.
Toen we in Nablus aankwamen bleek dat die nacht het leger in Nablus was binnengetrokken en de oude stad had ingenomen en daar ook uitgangsverbod had afgekondigd. Er was een man doodgeschoten en drie zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht.
Het 'medical relief centre' dat emergency operaties doet was blij dat we juist op deze dag hier in Nablus waren.
We hoorden schoten en bombardementen vanuit tanks.
Ze vroegen ons om onze aanwezigheid kenbaar te maken door in de lege straten (uitgangsverbod) te lopen zodat de soldaten voorzichtiger zouden zijn (bang voor teveel media-aandacht).
De soldaten hadden ook verschillende huizen in de oude stad strategisch ingenomen ( = eerst de boel kort en klein slaan ) waar nog mensen inzaten.
We zouden kunnen helpen bij de onderhandelingen met de soldaten om die mensen vrij te laten. We zaten samen rond de tafel en konden kiezen om mee te gaan of niet, iedereen was vrij om te beslissen.
We moesten wel weten dat het gevaarlijk kon zijn en dat we uit vrije wil gingen. Iedereen van de groep ging mee.
In een compleet verlaten straat stond een tank aan de ene zijde en aan de andere twee jeeps met overal zwaar bewapende mannen. We gingen stil en traag, allemaal in groep naar beneden. Evelyn ging samen met een vrijwilliger ( Palestijn ) naar de soldaten, de bloes naar omhoog om te
tonen dat ze geen springstof op zich hadden.
Wij werden aangemaand met een micro om weg van de straat te gaan. We bleven staan.
Er werd onderhandeld, een Israëlische jongen met beugel en jeugdpuistjes kwam hier onderhandelen over leven en dood. Het duurde lang voor iedereen, de tank in de nek, de jeeps aan de andere kant. We hadden opdracht gekregen om onze gezichten goed te tonen aan de soldaten en de tanks zodat ze zouden zien dat we internationalen zijn.
Na een poos kwamen de onderhandelaars buiten met twee oude mensen, een vrouwtje van misschien 85 jaar, brachten ze buiten met stoel en al. Ze kon niet meer lopen, ze zat in een kamer met de andere vrouw al van drie uur ‘s nachts, op dat moment hadden ze de boel kort en klein geslagen en het huis strategisch ingenomen. Er was ook een kind bij, zijn moeder aan de overkant met twee kinderen. Uren aan het wachten maar elkaar niet kunnen bereiken aan de overkant van de straat.
In het huis lagen twintig soldaten te slapen, geweer en explosieven onder de arm.
We brachten de vrouw naar het huis van haar zoon. De andere vrouw naar de overkant samen met het kind.
Daarna trokken we de oude stad in. Leeg, compleet, met achter de huizen en vensters zwaar bewapende israeli's. En kinderen, achter één of andere hoek, waar het wat veilig was een bende... stenen aan 't gooien. We moesten hen vragen om te stoppen met gooien terwijl we door de straten liepen ! We mochten op bepaalde plaatsen niet door, ook niet met medicijnen voor een veldhospitaal, opgericht in één van de huizen.
Onderweg openden mensen hun raam en deur en vroegen hulp : een kind dat nog achter de hoek bij grootmoeder was, iemand die naar het ziekenhuis moest en niet weg kon,.....vragen om hulp en vooral angst...angst...angst.
Na nog een paar onderhandelingen met soldaten en ondertussen al een heel aantal Palestijnen in het midden van de groep verlieten we weer de oude stad.
We bezochten het ziekenhuis, de drie zwaar gekwetste mensen : een jongen van 12 die een loop van een geweer tegen zijn gezicht kreeg en zijn neus werd afgeschoten. Iemand met een kogel in het hoofd, een ambulancier met een schotwonde in de buik, en later nog een jongen van 11 jaar. 'we don't deserve this' zei de dokter, is een steen gooien een reden om een kind te beschieten ? De man met de schotwonde in het hoofd is enig kostwinner voor de ganse familie.
Voor ons bange momenten, voor de Palestijnen terreur : uren, dagen,... wie weet hoe lang ze zullen blijven ?
Een ding is zeker, de aanwezigheid van internationale mensen is nodig en helpt. Ook in dat soort van crisissituaties.

Voor vandaag is dit genoeg.
Morgen Gaza, daar gaat men altijd boven de tien doden, zeggen de Palestijnen.

Dag België, zal ik volgende week gewoon weer de dingen kunnen doen als anders ?

Bie.