Woensdag 12 februari 2003

Het is een rare week… Zo'n week waar je over veel nadenkt. Nu ja, de laatste tijd is dat wel meer het geval bij mij, maar toch. Het is ook zo'n domme tijd, valentijn komt eraan, al dat stom commercieel gedoe. Ik denk dat ik me op valentijn heel erg eenzaam ga voelen, maar enfin, dan zij het maar zo.
Ik heb vooral veel zitten nadenken over dit dagboekje. Ik vraag me soms af wat het nut is van dit dagboek. De laatste weken lijkt het eerder op ‘de spannende flirtverhalen van Yantina' dan ‘mijn linker dagboek'. Ik denk dat ik het doel van het dagboek een beetje uit het oog verloren ben. Niettemin lijkt het wel alsof mensen mijn liefdesleven veel spannender vinden dan mijn gezaag over wie ik nu eigenlijk ben. Misschien moet ik eerder voor een blad als de Flair gaan schrijven, want flirtverhalen zijn denk ik niet onmiddellijk Indymedia-stuff.
Ik heb ook een ander probleempje met dit dagboekje. Blijkbaar heeft een schuilnaam als Yantina geen zin, want er zijn meerdere mensen die weten wie ik ben, mensen die het via-via weten. En dan krijg ik ineens mails van mensen die ik ken die gehoord hebben dat ik een linker dagboek bijhoud, of weten zelfs mensen die je zelf helemaal niet kent wie je écht bent, dan ga je toch wel eens nadenken of het eigenlijk nog zin heeft om een anoniem dagboek bij te gaan houden die toch zijn naast zijn bedoeling wandelt.
Maar voorlopig schrijf ik nog veel te graag om ermee op te houden. Als dat gevoel blijft knagen misschien, maar toch. Ik vind het vooral stom dat je kritiek krijgt dat je verhalen over je liefdesleven leuker zijn dan andere verhalen over de zoektocht naar jezelf. Akkoord, het zijn ook wel leukere dingen om te lezen, maar toch niet voor op Indymedia?
Misschien moet ik wel een combinatie vinden tussen mijn liefdesleven en mijn nieuwe ik? Zowel op papier als ‘in real life'. Dus vanaf nu ga ik dat echt proberen te doen… Zal waarschijnlijk niet gemakkelijk worden.
Ik zal misschien verdergaan met een leuk verhaaltje over zaterdagavond. Neen, niet weer over geflirt met de een of de andere knappe jongen, maar een verhaal over die bril waar ik vorige week nog liep over te klagen (die de wallen onder mijn ogen verbergt). Ik was maar weer eens op een fuif, één met veel confetti (risico van de tijd van het jaar natuurlijk, carnaval en zo). Ik was zo stom geweest om een confettigevecht te beginnen met iemand die minstens dubbel zo groot was als mij (bij wijze van spreken) en op een bepaald moment zat ik echt overvol van de confetti. Maar ik ben iemand die heel erg ijdel is op haar haar dus ging ik wild met mijn hoofd schudden om die confetti uit mijn haren te krijgen. Daarbij vliegt mijn bril van mijn hoofd, ergens tussen de confetti. Dus ik en een paar vrienden op ons handen en voeten op zoek naar die bril. Na een tijdje zoeken zie ik het kleine ding liggen, net op het moment dat iemand met een grote schoenmaat zijn voet er op zet. Mijn glazen gelukkig nog heel, maar de bril zelf helemaal scheef. Dus zondag op mijn werk zonder bril, best vervelend als je geen mensen herkent vanop afstand. Maandagochtend nog vervelender, in de les zitten met je ogen dichtgeknepen om toch maar het bord te proberen te lezen. In de namiddag ging ik naar de brillenmaker en die zette de bril in vijf minuutjes weer mooi recht (de schat! En dan nog gratis ook). Ik kom buiten, zet mijn bril aan en besef ineens hoe mooi de wereld toch is als je rondom je kunt kijken. Fantastisch mooi, groen gras, kale bomen, de blauwe lucht (allé, op maandag toch, al is dat in België wel wat zeldzaam). Ik vraag me nu zelf af waarom ik dit persé wilde vertellen, het is geen wereldnieuws. Maar wat ik er mee wil zeggen is: geniet van je leven en alles rondom je, want het is mooi, ook al lijkt het op het eerste zicht niet altijd zo. We zitten altijd maar te klagen, maar je moet het leven zelf zin geven, toch? Zelf mooi maken wat je niet zo aanstaat. Toch raar dat het soms de kleine dingen zoals een veelgehate bril zijn, die je daarop attent maken.

donderdag 13 februari 2003

Eigenlijk was mijn valentijnsdag vorig jaar een ramp van een dag. Voor zover ik me herinner toch. Oh ja, ik herinner mij vaag wel dat de dag goed begon, maar dat het eindigde met grote ruzie. Natuurlijk herinner je je die ruzie dan wel nog… Het was eigenlijk ook wel een beetje mijn ex zijn schuld (sorry als je dit leest, maar het was zo). Valentijn dom commercieel gedoe, maar akkoord vorig jaar maakten ik en mijn vriend er toch ook gewoon een samenzijn-dagje van. Belt zo meer naar de avond toe zijn vriend op of hij mee wil naar de cinema. Gezellig. Met zijn drietjes naar de cinema dan maar. En dan nog niet eens in de buurt, maar naar Gent, want meneer de beste vriend had cinematickets gewonnen. 2 tickets, maar als ze met 3 gingen ‘zou dat ook wel geen probleem zijn'. Ik tegen mijn zin naar Gent, bleek het dan nog een oeroude en oersaaie film te zijn (Cleopatra of zo was't). Halverwege de film liepen we dan maar weg, toen we ineens te weten kwamen dat die een paar uur duurde (!!). Dus de twee mannen in mijn gezelschap wilden nog leuk iets gaan drinken. Ik stelde voor om in de stad waar ik vlakbij woon iets te drinken (dat ik al dichter bij huis was), maar ze wilden niet dus ging ik maar mee, half tegen mijn zin omdat ik wist dat mijn moeder niet slaapt eer ik thuis ben (hoewel dat de laatste tijd verbeterd is nu ik zoveel later thuiskom). Natuurlijk belt mijn moeder mij op net als we in een frituur iets aan het eten zijn. Ik voelde mij heel verveeld maar ik moést dus naar huis, want mijn moeder wist ook wel wanneer ik normaal gezien de laatste trein had vanuit de stad waar mijn ex woont naar waar ik woon. Ik had dan maar gezegd dat ik de trein gemist had en dat zijn vriend me wel naar huis zou brengen. Wij dus vlug de auto in, reed die jongen nog eens gelijk een halve zot (doet hij altijd, is om zot van te worden! Zo onverantwoord!) Dus toen ze mij afzetten aan het station waar mijn fiets stond was er natuurlijk grote ruzie met mijn ex. Alle frustraties van die dag, weet je wel, àls je dan iets doet met Valentijn verwacht je niet dat je opgescheept wordt met zijn beste vriend die een gevaar op de baan vormt…
Ach ja, ik weet ook niet waarom ik dit nu juist vertel, terwijl ik verhalen als dit juist een beetje wilde vermijden, wegens te groot Flair-gehalte. Maar ik voel me gewoon zo eenzaam op dit moment, morgen 14 februari en je krijgt het gevoel dat je de enige bent op de wereld die alleen is…

Vrijdag 14 februari 2003

Ik heb "vroeger" een paar keer gezegd dat ik wilde dat ik in een tijd als WO II geleefd had, toen gebeurde er nog eens iets. En dan zou ik bij het verzet gegaan zijn en mijn leven was spannend geweest, niet eentonig zoals nu. Ja, ik weet dat ik soms (meestal) een rare kijk op het leven heb. Maar ik vond het grappig dat een oom van mij vorige week tegen zijn dochter had gezegd dat als er een WO III zou uitbreken, ik waarschijnlijk de eerste zou zijn om ‘bij het verzet' te gaan. Hij vertelde dat aan mij en vertelde toen over mijn grootvader. In de tweede wereldoorlog moet die het een en het ander gedaan hebben om de Duitsers te dwarsbomen. Een keer gingen hij en een paar vrienden voedselbonnen pikken maar het liep uit de hand omdat sommigen ook enkele dingen vernielden.
Ze hebben daarna mensen gearresteerd, ook mijn opa. Ze lieten hem dan in een lange gang lopen en een andere verdachte kruisen, om te kijken of er een reactie was, maar mijn grootvader gaf geen kik.
Maar dat hij het overleefd heeft, heeft hij aan een nageltje te danken. Ze zouden hem laten leven maar dan moest hij wel een lange tijd –ik geloof dat het een halve dag was- met zijn handen omhoog blijven staan. Een onmogelijke opdracht. Maar een nageltje dat iets boven hem in de muur hing heeft hem zijn leven gered.
Zo heeft hij het tenminste aan zijn schoonzoon, mijn oom, verteld.
Mijn oma was ook een dappere vrouw in die tijd. Ze woonden toen nog in Nederland, in WO II. Mijn oma was zwanger en op een bepaald moment stapt ze in de bus. Een nazi die ook op de bus zat wilde zijn plaats aan haar afstaan maar mijn oma weigerde. Het heeft misschien niet de wereld veranderd, maar ik vind het toch een echte heldendaad.
Ik ben lange tijd echt gefascineerd geweest door WO II. Oneindig veel boeken las ik erover. Maar dat ik de kleindochter was van twee verzetsstrijders (in grote en in kleine daden), dat had ik alleen maar kunnen dromen.