Dinsdag 4 februari 2003

Ik heb vorige week hele harde woorden in mijn dagboek gebruikt. Wel… misschien niet echt hard, maar wel kwetsend voor de persoon waarover het ging, mijn ex. En nu moet ik die harde kwetsende en iets te ondoordachte woorden weer terugtrekken. Ik heb gezegd dat ik blijkbaar nooit iets aan hem heb gehad, omdat hij me helemaal niet begreep in tegenstelling tot wat ik altijd dacht. Maar ik heb me vergist. Hij begrijpt me net wel, en ik denk niet dat ik ooit nog iemand tegenkom die me zoveel begrijpt.
Vanwaar die ommezwaai hoor ik je denken. Da's nu een heel lang verhaal, maar ik heb tijd. Zaterdag was het hier een echte hel. Het was precies de nationale anti-Yantinadag. Ik kreeg al de hele week op msn complimentjes toegeworpen van een jongen die me een paar weken geleden nog extremist en lelijke scheldwoorden noemde. Maar vorige week verontschuldigde hij zich in honderdvoud en begon hij ineens met complimentjes te gooien. Dat ik zo fantastisch en mooi was en blablabla. Het was op den duur redelijk op de zenuwen werkend, precies of ze iets van je gedaan willen hebben als ze zo lief doen. Die jongen is ook een "vriend" (wel ja, als je een heel ruime definitie van vriendschap neemt) van mijn ex. En daar begon zaterdag de miserie dus mee. Die jongen begon me eerst weer met complimentjes te overgooien en zei daarna ineens dat mijn ex een nieuw lief had. Kabaaam, precies een klets in mijn gezicht, een mes in mijn hart. En weet je, ik had hem daarvoor nog niet gemist maar toen deed het echt heel erg veel pijn. Ik ben hier voor mijn computerschermpje hartverscheurend beginnen huilen. Wel ja, ik voelde me dus niet echt goed in mijn vel en die jongen bleef maar complimentjes geven en zeggen dat hij al die tijd jaloers geweest is op mijn ex omdat hij mij had, en het werkte écht op mijn zenuwen. Intussen voelde ik mij slechter en slechter omwille van het nieuw lief van mijn ex. Ik had zo echt het gevoel van ‘amai, ik ben vlug vervangbaar' en ‘wat moet hij me graag gezien hebben dat hij nu al een ander heeft'. Niet echt eerlijk als je dan bedenkt dat ik me wel permitteer om te flirten met jan en alleman maar hem dan geen nieuw lief ‘gun'.
Op een bepaald moment was het ferme msn-ruzie. Ruzie tussen ik en mijn ex over alle frustraties die er waren. Ik verweet het hem van zijn nieuw lief om te horen dat die er helemaal niet was. Hij verweet mij dan dat ik hem ook gekwetst had met mijn dagboek van vorige week. Ruzie met die jongen die met complimentjes gooit omdat ik hem gezegd had dat hij zijn tijd verspilde, dat ik hem nooit zou willen als meer dan gewoon een vriend en dat hij moest stoppen met ruzie stoken tussen ik en mijn ex (want hij zei alles wat ik hem vertelde door aan mijn ex en omgekeerd). En alsof die ruzie nog niet genoeg was kwam een derde msn-er mij ineens uitschelden voor ‘stom onnozel trut die dringend moest groeien en volwassen worden'. Ik snapte eerst niet waarover het ging, maar het ging dus over mijn nicknaam (waarin ik mensen uitnodig voor een debat met Abou Jahjah). Die vent van in de 50, Vlaams Blokker natuurlijk, heeft het deze week blijkbaar tot zijn hobby gemaakt om mij zoveel mogelijk uit te schelden. Vandaag noemde hij mij ‘arabische trut' (terwijl ik nochtans volbloed vlaming ben, whatever ge daar ook moogt onder verstaan, maar ik heb dus helemaal geen arabisch of buitenlands bloed (of toch buitenlands, mijn moeder is half Nederlandse)) En gisteren noemde hij mij een zottin die de mensen moest gerustlaten met haar zwart konijn en haar voddragers.
Wel ja… het was dus niet erg leuk zaterdag. Op een bepaald moment gaat mijn ex weer onverwachts offline, en ik natuurlijk nog kwader. Maar achteraf hebben we het dan rustig uitgepraat en ik heb me veelvuldig verontschuldigd omdat ik me echt schuldig voelde. En hij bleef alleen maar rustig en lief en was onmiddellijk bereid de spons erover te vegen. Ik denk dat geen enkele jongen het in zijn plaats had gedaan, dus ik besefte ineens weer hoe fantastisch hij eigenlijk wel is, en hoe hij mij net wél begrijpt. Ik heb hem veel tekortgedaan, want ik heb echt een moeilijk karakter en soms krijg ik wel eens een woede-aanval waarbij je mij met extreme voorzichtigheid moet behandelen. Welke jongen zal dat ooit nog kunnen, in plaats van ook kwaad te worden? Daarom neem ik ook alles terug wat ik vorige week gezegd heb van hem, het is er één uit de duizend. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik hem een beetje veel begin te missen soms. Dan denk ik ‘zou…' maar dan denk ik onmiddellijk ‘nee'. Want weet je, er is niets aan veranderd. Mensen die me zottin noemen omdat ik naar een debat van Abou Jahjah ga, dat zijn de mensen die bij hem ‘horen', waar hij mee leeft. Mensen die mij niet begrijpen. Hij begrijpt me ook niet, maar hij zou me niet uitschelden. Alleen doen de meeste mensen die het niet begrijpen dat vaak wel, en die vergroten de kloof tussen ons alleen maar. Ik aan deze kant en hij helemaal aan de overkant. Het zou niet lukken, maar toch mis ik hem. Ik mis die lieve jongen die mij alles vergeeft en die me kent als geen ander en me aanvaardt zoals ik ben.
Ik heb hem dat daarnet ook verteld op msn. Na lang aarzelen typte ik "ik mis je". Dan hebben we er wat over gepraat, maar hij zei niet dat hij me ook miste. Maar dat begrijp ik. Juist om die reden, hij aan de ene kant en ik aan de andere kant. Twee mensen die niet samen passen, zelfs niet als ze wilden. En het leven is niet als in de film waar alles overwonnen wordt en er een happy end is, zo werkt het leven niet.

zaterdag 8 februari 2003

Weet je, het is raar om na al die tijd ineens weer vrijgezel te zijn. Er is aan de ene kant het gelukzalige gevoel om weer te kunnen doen wat je wilt, maar aan de andere kant die onzekerheid en het besef dat je toekomst niet voor ‘ons' maar voor ‘ik' is.
Gisteren weer een beetje te lang weggeweest, ben nog altijd niet honderd procent helder (niet van de drank maar van de vermoeidheid). 't Was weer rondkijken geblazen, oogcontact zoeken. Maar ineens had ik zo het gevoel van ‘pfff, dit betekent toch niets, wat ik met hém had dat betekende wel iets.' Dus daar zat ik ineens aan een tafeltje vol met drank met daar rondom een groepje vrolijke mensen, en ik ineens met heimwee naar mijn ex. Da's al de hele week een beetje zo, dat ik hem af en toe wat mis. Hém missen, maar ook het gevoel missen om 2 sterke armen om je heen te hebben.
Ik hou me ineens ook bezig met dingen waar ik me met hem niet meer echt om bekommerde. Allé, ik bedoel waar ik niet wakker van lag toen. Zoals mooi zijn. Ja, cliché, ik weet het, meisjes die bezig zijn met hun uiterlijk. Ik had vroeger echt complexen en lag daar dan wakker van. Maar ik dacht dat die complexen voor eeuwig begraven lagen en juist nu steken ze weer de kop op. Je koopt nieuwe kleren, je past ze en je bekijkt jezelf in de spiegel en dan denk je ‘waaauw ik zie er fantastisch uit' (aheum), maar dan kijk je naar je hoofd en dan vind je dat die verre van bij het plaatje past. En dan begin je je te ergeren aan die grote neus en die lelijke zakken onder je ogen (gelukkig kan ik die wegsteken onder mijn bril) en zo meer. Dan blijf je bezig natuurlijk, met jezelf neer te sabelen. Der komt gewoon geen einde meer aan. Maar geen nood, ik ga nu niet ineens beginnen diëten of sparen voor plastische chirurgie om me weer goed in mijn vel te voelen, dat is toch zinloos. Er is altijd wel eens iets waar niet tevreden over valt te zijn. Je moet er gewoon mee leren leven…
Nu, het wordt weer een kort stukje vandaag want mijn kop doet zeer. ‘k Heb nochtans niet zoveel gedronken gisteren maar 't was wel een beetje laat en ik ben iemand die veel slaap nodig heeft, dus dat zegt het allemaal natuurlijk…