Tien vrouwen houden hongerstaking tegen oorlog in Irak

Hélima Guerra. Mannen en vrouwen voeren op een andere manier actie, dat heeft de natuur zo bepaald. Wie trekt er ten strijde als het oorlog is? (grijnst) Niet de vrouw, hé. We geloven niet in geweld en kiezen voor de vrede. Daarom houden we met tien vrouwen een hongerstaking van zes dagen. Van die tien zullen er zes heel de tijd in het Vrijzinnig Ontmoetingscentrum in Antwerpen, verblijven. Alle hongerstakers behoren tot de vzw Vrouwenstem. Dat is een multiculturele, pluralistische vereniging die streeft naar emancipatie van moslimvrouwen en kansarme vrouwen in het algemeen. De tien vrouwen die meedoen aan de hogerstaking komen van Chilie, Algerije, Irak, enz… We hebben allemaal iets met de oorlog te maken. Rechtstreeks, of onrechtstreeks. Sommigen hebben het vroeger zelf beleefd in hun land, anderen hebben nu een broer of zus of moeder in Irak. Deze hongerstaking is een manier om onze solidariteit uit te drukken met de vrouwen in Irak, die op dit moment in een zeer benarde situatie zitten. Je zou het dus kunnen omschrijven als morele steun.

Sommigen verlenen morele steun door te betogen, anderen door handtekeningen in te zamelen. Maar jullie houden een hongerstaking. Vanwaar dat idee?

Hélima Guerra. Je weet dat als je een periode niet eet, je een gevoel van honger krijgt. Je verzwakt dus lichamelijk. Maar op spiritueel vlak, word je ontegensprekelijk sterker. Dat is misschien wel het uitgangspunt. Wij vertellen verhalen en wisselen ideeën uit. Onze maag is leeg, maar onze geest is vol. Het kan je misschien verbazen, maar voor ons is die hongerstaking zelfs niet zo extreem moeilijk. Niet alleen omdat we moslims zijn die gewend zijn om af en toe te vasten, maar ook en vooral omdat de vergelijking met de situatie van de vrouwen in Irak de honger relativeert. (overpeinsend) Die vrouwen zitten momenteel te wachten op het moment dat de oorlog uitbreekt. Ze moeten leven met vragen als ‘hoe kan ik mijn kind beschermen ?' of ‘ga ik mijn man, die moet vechten, nog wel terugzien ?' Dan stelt die hongerstaking niet zo veel meer voor, hé. Uit de situatie van de Irakese vrouwen halen we dan ook onze kracht, voor hen doen we het. Daarnaast is deze hongerstaking natuurlijk ook een duidelijk signaal naar het beleid toe. Want we voelen ons misbruikt.

Hélima Guerra. België heet toch een democratie te zijn? Wel, heeft iemand u ooit gevraagd of ons land mee moet doen aan een oorlog in Irak? Een peiling wees onlangs uit dat 82% van de mensen tegen zo'n oorlog is. (cynisch) Waar is die democratie dan? En ik doel niet alleen op de wapentransporten die onze regering toelaat, maar ook op het embargo. Dat embargo was en is eigenlijk al een vorm van oorlog, hé. Waarom moet er dan nog eens een nieuwe oorlog komen? Ach, het draait natuurlijk niet om Saddam, dat weten we allemaal. De VS en hun bondgenoten willen de dictatuur van het geld instellen. Dat is een andere dictatuur dan die van Saddam, hé.

Welke reacties krijgen jullie eigenlijk op deze actie?

Hélima Guerra. We ontvangen werkelijk zeer veel steunbetuigingen. De telefoon staat roodgloeiend. (glundert) Daarnet belde er nog een vrouw vanuit Montréal in Canada, die ook aan een hongerstaking bezig is. Naast die talloze telefoontjes en mails, komen er ook gewoon mensen langs, hier in het Vrijzinnig Ontmoetingscentrum. We nodigen iedereen daar ook toe uit. Er is zelfs een plaatsje vrijgemaakt waar mensen met ons kunnen praten. Dit is een plek van de dialoog. Hier kan je je frustraties uiten over de oorlog, praten over de islam, over Saddam Hoessein, over de vrede. Of we veel van die bezoekers over de vloer krijgen? Wat is dat, veel bezoekers? Een oprecht geïnteresseerde met een goed hart, is voor mij belangrijker dan duizend anderen.
Ook de persbelangstelling in binnen -en buitenland is groot. Zo zakten er al Irakese journalisten naar Antwerpen af, er kwam een Egyptische verslaggever, enz…(zucht) Zolang ze ons respecteren vind ik dat allemaal goed. Maar niet zoals de reporter van de VRT hier binnenkomt, ziet dat maar vijf van onze tien hongerstakers aanwezig zijn en uitroept ‘wat is dat hier?'. Hij had in het persbericht gelezen dat er tien vrouwen zo'n hongerstaking hielden, dus wou hij er ook tien zien. De man leek ook bijna ontgoocheld dat we op gewoon op de zetel aan het praten waren, toen hij binnenkwam. Wat wou hij eigenlijk zien? Bloed. Ons bloot vlees?

Op dit moment zijn jullie bijna halfweg. Hoe voelt u zich?

Hélima Guerra. Erg sereen. En fier. Want het is de eerste keer dat moslimvrouwen samen actie voeren en hun stem laten horen. In de moslimwereld is dat wat nieuw, ook in België lijkt dat vrij ongewoon. Want ook hier houdt het beleid geen rekening met ons. Na de rellen op de Turnhoutsebaan bijvoorbeeld, gingen de politici in dialoog met de allochtone gemeenschap in Antwerpen. Heb jij een vrouw rond de tafel zien zitten? Ik snap dat niet. Waarom praatten politici niet met onze vrouwen? Dachten ze soms dat de moeder van Mohammed Achrak geen verdriet had? En dat ze niet afkomen met traditie, want ik ben wel geboren in België en heb hier gestudeerd. (boos) Voor het beleid bestaan migrantenvrouwen niet. Dat moet en zal veranderen. Er staat een nieuwe generatie migrantenvrouwen voor de deur, die dat niet langer pikt.

Je kan Hélima en de andere negen hongerstakers bezoeken in het Vrijzinnig Ontmoetingscentrum Karel Cuypers van 3 tot 9 februari.

arch/ive/ief (2000 - 2005)