Maandag 27 januari 2003

Het is lang geleden dat ik me nog eens zo gelukkig gevoeld heb. Ik kan het niet echt uitleggen maar ik straal gewoon vanbinnen. Examens voorbij, 3 dagen na elkaar weggeweest en me rot geamuseerd. Ik heb maanden lang thuis zitten nietsnutten de zaterdagavond omdat ik gewoon geen zin had om uit te gaan. En als ik dan toch maar eens naar een fuif ging dan stond ik meestal wat afzijdig te denken van ‘word ik nu verondersteld van me hier te amuseren?'.
Maar nu is dat gevoel dus voorbij. Ik heb me vorig weekend echt te pletter geamuseerd en ik voel me gewoon megagoed in mijn vel. Niet meer zo suf en afwezig zoals de voorbije examenweken (alhoewel suf… Ik ben toch wel een halve zombie door ernstig slaaptekort, maar voor de rest…) Ik heb er gewoon weer zin in, in mijn leventje. En dat terwijl iedereen veronderstelt dat je emmers vol zit te huilen omdat het uit is met je vriend. Ergens voel ik me dan wel schuldig, heb ik het gevoel dat ik niet gelukkig màg zijn. Maar wat dan nog, ik voel me goed, waarom zou ik me dan slecht moeten voelen?
Toen het op het einde al een tijdje niet meer echt goed boterde tussen mij en mijn vriend, zei een vriendin op school eens dat ik er altijd zo ongelukkig bijliep. Ik dacht toen van ‘hoezo, ongelukkig?'. Maar ze had gelijk en ik besef nu pas hoe ongelukkig ik zolang geweest ben. Voortdurend energie pompen in een relatie waarvan je ergens wel weet dat er toch niets meer valt uit te halen, je zou voor minder ongelukkig worden natuurlijk. Maar nu voel ik me echt weer super. Ik wil en ik kan weer schrijven, ik wil dansen en plezier maken en doen en laten wat ik wil en mag en kan. Ik wil gewoon weer leven!
Weet je, eigenlijk kan je pas weten wat je altijd aan je vriend hebt gehad eens het gedaan is. Echt waar. Ik dacht altijd dat ik eindelijk iemand had gevonden die mij volledig begreep maar nu weet ik dat het helemaal niet zo was. Was hier deze week weer een toestand thuis, met mijn ma die soms wel eens enorm kan zagen (ouders ook hé). Dus ik begin dat tegen hem te vertellen op msn. Vroeger gaf hij mij bij zoiets altijd gelijk (wat is er nu ook om ongelijk aan te hebben, ouders zagen dat is toch een vaststaand feit) maar nu begon hij mijn moeder gewoon helemaal te verdedigen zodanig dat het echt wel ergerlijk was. En op een bepaald moment zei ik dat mijn vader het maar moest oplossen, dat die gekozen had om naar haar gezaag te luisteren. En toen zei hij ‘ja als jij dat vindt' en weg was hij (offline of mij geblokkeerd). Het ergste vind ik dat hij na mijn dagboekje van pfff was het 2 weken geleden toen ik schreef dat ik hem vooral miste als beste vriend? Wel toen had hij mij gemaild om te zeggen dat hij er toch nog altijd zou zijn voor mij, hoe dan ook. En nu weet ik wat hij verstaat onder ‘er altijd zijn voor mij'. Een heel erg ruime interpretatie geeft hij daaraan blijkbaar. Met als gevolg dat ik nu echt zoiets heb van ‘volledig afgesloten, dat hoofdstuk, tijd voor een nieuw'.
Dat nieuwe hoofdstuk brengt nu al verwarring moet ik zeggen. Terwijl ik lekker blij ben met mijn terug herwonnen vrijheid heb ik ergens toch wel alweer stiekem een (heel klein) oogje op iemand. Nog iets om me schuldig over te voelen, want alweer zou ik eigenlijk nog altijd in de rouw moeten zijn om mijn vorige relatie. Maar het leven gaat nu eenmaal door en ik heb geen zin om er maanden over te treuren. Niet zolang er jongens rondlopen met mooie zachte bruine krullen die ik ergens wel leuk vind. Maar dan nog, als er geen jongens met bruine krullen rondliepen zouden het misschien wel jongens met blond sluik haar zijn of met rost haar in piekjes, wie weet. Feit is dat ik er gewoon van geniet dat ik weer mag kijken naar wie ik wil en mag flirten met wie ik wil. Oooo wat ben ik daar toch van aan het genieten.
Het leven is toch veel te kort om ongelukkig te zijn. Dus waarom zou ik mij schuldig moeten voelen. ‘Carpe diem' vind ik eigenlijk wel gepast. En ‘life goes on' niet te vergeten natuurlijk. Nu ja, ergens zou ik mezelf beter niet overgelukkig verklaren, want misschien verdwijnt dit euforisch gelukkig gevoel wel even snel als het gekomen is. Maar zolang het duurt, geniet ik er lekker van.

dinsdag 28 januari 2003

Het leven is niet mooi. Je moet het mooi maken. En geloof mij, sedert enkele dagen ben ik dat volop aan het doen. Ik heb er weer zo'n ontzettende zin in, in alles.
Ik ben ergens altijd een enorm flirtbeest geweest. En al die tijd dat ik vrijde heb ik dat wel gemist, die vrijheid, dat geflirt met om het even wie, de touwtjes in handen nemen als iemand je wel aanstaat. Nu kan ik het weer en ik neem het er dan ook wel van. Alweer met een heel heel heel vaag schuldgevoel omdat ik eigenlijk zou moeten treuren, geniet ik met volle teugen van ook maar de minste blik van om het even wie (allé, om het even, wel van een jongen dan toch ;))
Zaterdag was ik bijvoorbeeld wel heel erg in mijn sas. Ben toen uitgegaan en had al meteen een jongen in het vizier. Heb hem gisteren ook al even vermeld. Met mooi lang zacht (ja, ik heb er aan gevoeld) bruin krulhaar. Flirttechnieken meteen bovengehaald, maar dan wel ergens onbewust want achteraf denk ik van ‘shit, was ik zo direct aan het flirten?'. Maar het was wel tof. En nee, ik heb hem niet gestrikt. Nog niet. Maar ik ben wel al een actieplan in elkaar aan het steken om daar toch nog in te slagen. Of is dat een slecht idee? ‘the hunt is better than the catch' zeggen ze toch altijd. Maar zolang je niet zeker bent of je beet kunt hebben blijft het spannend, en ik weet het in elk geval nog niet (of ik beet kan hebben). Op een bepaald moment hadden we het in een luchtig gesprekje over zijn haar (ik wist echt geen beter onderwerp, moet ik toch nog aan schaven als ik de pannen van het dak wil flirten). En toen zei hij dat zijn haar te lang was omdat het altijd vastraakte tussen de rits van zijn jas. Ik zei ‘er bestaat daar een oplossing voor, rekkerkes'. (ja, ik weet het, het was niet echt een superonderwerp maar we waren toch aan het babbelen hé!!). En toen wees hij naar zijn pols waar hij een rekkertje hangen had en hij zei: "'t is een speciaal rekkertje, ik heb het van mijn lief gekregen." En dan zei hij vlug: "allé ja, mijn ex-lief."
Dus ja. Wat betekent zoiets hé? Zegt hij vlug ex-lief om toch maar een statement te maken dat hij vrij was, of betekent zo'n rekkertje dat hij nog iedere dag aan dat mens loopt te denken (damn dat gelukzakje)
Héhé, wat kan het leven van een vrijgezel toch spannend zijn hé. Zulke momenten heb ik gemist, je kan niet geloven hoeveel. Je weer speciaal voelen als jongens naar je kijken omdat je weet dat je je ogen de kost mag geven zonder er ergens iemand mee te kwetsen.
Maar soms voel je je allesbehalve speciaal als je ziet hoe sommige mannen bezig zijn. Zondag op mijn werk probeerde een getrouwde vent met twee kinderen mij te versieren. Toe maar.
Eerst was hij me onbeschaamd aan het begapen. Daarna zei hij dat ik een schoon poepke had en ‘als hij geen vriendin had, hij het wel rap zou weten'. (ik dacht: als ik een vriend had die zoiets zegt tegen andere vrouwen zou ik het ook wel rap weten). Daarna bleef hij weer gapen en opmerkingen te maken over dat ik een mooi lijf had en of ik geen stapje met hem in de wereld wilde zetten en blablabla. Aan de mannelijke lezers: een meisje complimenteren dat ze "een schoon lijf" heeft is eigenlijk een echt rotcompliment. Vind ik toch. Dat betekent zoveel als "… maar de rest trekt eigenlijk wel op niet veel." Of wat bij de meeste mannen het geval is: "en je lijf is ook maar het enige dat me interesseert."
Tjah… Ik vrees dat mijn hormonen op holgeslagen zijn want ik voel mij net een bakvisje dat haar eerste stapjes zet in het liefdesleven. Wel… Behalve dat een bakvisje niet constant zin heeft in seks denk ik. En ik dus wel. Maarreuh, alweer aan de mannelijke lezers, het heeft geen zin om me nu met mails te overstelpen want zoals hierboven al vermeld, heb ik een absolute hekel aan mannen die alleen maar in het lijf geïnteresseerd zijn. Hoewel, als die hormonen zo blijven voortdoen zou daar wel altijd es verandering in kunnen komen. Maar voorlopig ben ik op dat gebied nog altijd een heel klein beetje ouderwets. Een one night stand zou ik écht niet kunnen denk ik. Ik zou er teveel spijt van hebben achteraf.
Nu, ik ga dan afsluiten en in mijn bedje kruipen want nu ik weer volop op jongensjacht ben heb ik mijn schoonheidsslaapje méér dan nodig.

woensdag 29 januari 2003

Djeezes, waar gaat deze wereld eigenlijk naartoe? Nee, nu volgt geen gezaag over het een of het ander groots actueel onderwerp waar ik niet mee kan leven. Nu volgt een verhaaltje over één van mijn zussen.
Zaterdag heeft het kind (14 jaar vind ik geen kind, maar met een gedrag als het hare…) op een fuif met 6 mensen staan zoenen. Ze schept er nog langs alle kanten over op ook. Zondag zei ze tegen mij "ik heb gisteren met 6 jongens gevrijd". Ik zei "amai, je mag daar echt trots op zijn." Ze lachte alleen maar met een blik van "toch stoer van mij, 6 op enen avond". Ietsje later zei ze: "nee, ik heb gelogen. Het waren 5 jongens en 1 meisje".
Nu ja, jongens of meisjes, dat vind ik nu nog niet het grote verschil, maar 6 mensen zoenen op 1 avond? En er dan nog trots op zijn en het aan al je ‘vrienden' vertellen? Dan vraag ik mij toch ernstig af in welke rosse buurt ik haar later ga mogen bezoeken.
Ik was eens heel dronken op een fuif en toen heb ik op dezelfde avond met 2 jongens staan zoenen en ik voel me nog altijd slecht als ik eraan denk. Maar zij gaat er wel heel licht over! Het kan haar blijkbaar niet schelen wat mensen nu écht over haar gaan denken, want zijzelf vindt het helemaal stoer en cool.
Ik vraag me af of ze het nog altijd stoer en cool zal vinden als ze te horen krijgt dat mijn ouders het weten. Niet van mij hoor, maar ja, als ze het overal rondvertelt is het naïef om te denken dat sommige mensen het niet zullen weten. Ik kan je verzekeren, met 4 zussen zoals ik is het nooit saai thuis. En dan te bedenken dat ik een tijdlang niets op papier kon zetten omdat ik geen inspiratie had.
Als ze geen zus van mij was zou ik haar waarschijnlijk uitlachen in haar gezicht en uitschelden voor hoer of slet of weet-ik-veel-wat. Ik haal echt mijn neus op voor zulke domme en oppervlakkige mensen. En dan nog mijn eigen zus… Foutje in de genen zeker ;-) Mijn moeder vindt het veel erger dat ze een meisje gekust heeft dan dat getalletje 6. Dat snap ik eigenlijk wel niet. Wat doet het er nu toe of je een jongen of een meisje kust. Het is toch veel erger als je beseft hoe licht ze erover gaat om gezellig even de halve zaal af te lebberen. Het zal nu misschien weer helemaal naast de kwestie zijn en wat filosofisch, maar hoe kan je in godsnaam nog aan iemand zeggen dat je van hem houdt? Als je het zegt met woorden betekent dat niets meer, want er worden meer ongemeende dingen gezegd dan dingen die uit het hart komen. Met een kus kan je het ook al niet meer zeggen, want blijkbaar betekent een kus alleen maar een streepje op je veroveringslijst voor sommigen. En seks, hahaha dat is pas een grap dat je via seks zou moeten tonen dat je iemand graag ziet.
Als ik bedenk hoe licht mijn zus erover gaat van die jongens (en dat meisje), dan schaam ik me ergens in haar plaats. Maar niet alleen in haar plaats, ook een beetje in mijn eigen plaats. Omdat ik er ook van geniet om te flirten met jongens, alleen vind ik wel niet dat het daarbij altijd op een zoenpartij moet uitdraaien, en ik hou ook geen veroveringslijstje bij. Maar toch, ergens ben ik niet echt veel beter dan haar. Ik geniet evenveel van de aandacht die ik krijg van jongens als zij van haar aantal jongens die ze heeft kunnen kussen. Je zou je toch ergens gaan afvragen of zij ooit nog gewoon zal kunnen genieten van een kus. Niet van "héhé, ik draai hem hier binnen", maar gewoon van de kus zelf. Of zou ze constant vergelijken van "hmzz, die kust beter dan die andere, maar veel slechter als die ene"? Kan een hoer nog genieten van seks (misschien niet echt een vergelijking die volledig opgaat, maar bon)? Waarschijnlijk kan ze het wel. Ik hoop het voor mijn zus dat ze ook nog kan genieten, van een kus zonder meer. Maar een hoer doet het ook niet voor haar plezier, maar voor geld. Terwijl mijn zus,… Ik stel me er toch ernstige vragen bij!