arch/ive/ief (2000 - 2005)

"Ik heb herhaalde malen gezegd dat het geld
van de Sociale Zekerheid alleen in tijden van oorlog,
recessie of bij zeer uitzonderlijke omstandigheden
zou gebruikt worden. En ik meen het, ik meen het."
George W. Bush vijf dagen vóór 11 september…

Het zit de ploeg van Bush van bij het begin niet mee. Net zoals in een bananenrepubliek is er fraude nodig geweest om het Witte Huis te kunnen betreden. De economische prestaties gaan van slecht naar slechter. Het ene grote schandaal na het andere breekt uit en het blijkt dat heel wat kopstukken van de regering daarin betrokken zijn. De beurzen tuimelen naar beneden, de dollar verzwakt, de investeringen blijven uit, het overheidstekort en de schulden swingen de pan uit. De ploeg lijkt volledig onbekwaam om daar ook maar iets aan te verhelpen. Paul O'Neil, de minister van economie maakt het zo bont dat hij moet opstappen.

Het economisch wanbeleid wordt nog overtroffen op sociaal vlak. De situatie kan stilaan dramatisch genoemd worden. De werkloosheid stijgt met sprongen, de kwaliteit van het onderwijs en gezondheidszorg gaan steeds verder achteruit. De kloof tussen rijk en arm bereikt alarmerende proporties. Derdewereld toestanden komen meer en meer voor. Desondanks zet Bush de antisociale koers van zijn voorgangers verder in een nog hogere versnelling. Hij verlaagt de belastingen voor de bedrijven elk jaar met 180 miljard dollar. Daarnaast voorziet hij een verhoging van de defensie-uitgaven met ongeveer 150 miljard dollar tegen 2007. Beide maatregelen betekenen een aderlating van het overheidsbudget met ongeveer 13%. Dat is enorm veel en dat moet uiteraard gecompenseerd worden. De sociale sectoren zullen verder uitgeperst worden. Zo bijvoorbeeld werd het al veel te lage onderwijsbudget het afgelopen jaar - nog maar eens - verlaagd met meer dan 11 miljard dollar. De armen, maar ook de middenklasse zullen andermaal het gelag betalen. Defensieanalist Franklin Spinney zegt daarover: "Kiezen voor een defensiebudget van 4 procent staat gelijk met een oorlogsverklaring aan de sociale zekerheid en de gezondheidszorg."

De andere kant van de VS

• Om de 43 seconden wordt een kind geboren in armoede. Elke 53 minuten sterft een kind als gevolg daarvan, dat zijn er 10.000 per jaar.
• De helft van de zwarte kinderen groeit op in armoede.
• Eén op vijf kinderen onder de twaalf jaar heeft regelmatig honger en één op vijf volwassenen is analfabeet.
• Op Amerikaanse landbouwbedrijven werken 300.000 tot 800.000 kinderen, hoofdzakelijk Latino's. Gemiddeld zijn ze voor een loon van 2 tot 3 euro per uur, twaalf uur per dag in de weer. Tijdens de oogst kan dat oplopen tot 18 uur.
• Tussen 20 en 30 miljoen Noord-Amerikanen lijden honger, ongeveer evenveel VS-burgers hebben geen toegang tot drinkbaar water.
• 750.000 personen brengen elk nacht door op straat.
• 40 miljoen VS-burgers beschikken niet over een ziekteverzekering en nog eens 60 miljoen zijn onderverzekerd.
• De levensverwachting van de armste bevolkingsgroepen (vooral Latino's en zwarten) is dezelfde als die in China en in sommige staten van India, of zes jaar lager dan die in Cuba.
• Elk jaar worden 31.000 Noord-Amerikanen, waarvan 5000 kinderen, gedood door vuurwapens, dat zijn er 80 per dag.
• Eén op vijf van de plus 65-ers is verplicht te blijven werken wegens een te laag pensioen.
• Een kwart van alle gevangenen ter wereld zit in een Amerikaanse gevangenis, terwijl daar slechts 5% van de wereldbevolking leeft.

Betwistbare verkiezingen, een economische janboel, het ene groot schandaal na het andere, het zoveelste offensief tegen de armen en de middenklasse. Geen wonder dat Bush na twee jaar regeren op niet al te veel steun kon rekenen bij de bevolking. Zo was de populariteit van Bush in de zomer van 2001 gedaald tot een dieptepunt. Slechts 55 procent stond achter de president, 41 procent ging niet akkoord met zijn beleid. Oorlog is in zo'n situatie een handig afleidingsmechanisme. Tijdens de oorlog tegen Afghanistan, en vier maanden na 11 september was zijn populariteit gestegen tot 86%. Het Carlisle-Instituut: "Het Amerikaanse publiek steunt sinds 11 september in een nooit geziene mate de leiders en de instellingen van het land. De president heeft 90 procent van de bevolking achter zich. Dat is meer dan de steun voor president Bush senior na de Golfoorlog, voor president Truman na V-day in de Tweede Wereldoorlog en voor president Roosevelt na de aanval op pearl Harbor." Met een oorlogscampagne kan Bush rekenen op de steun van de massamedia om de focus te richten op weerzinwekkende propagandaverhalen over Saddam Hoessein, en zijn vermeende massavernietigingswapens en zo stilletjes zwijgen over de rotzooi in eigen land.

Het aanrichten van een sociaal kerkhof stuit ook op toenemend protest en verzet. Een oorlog is dan zeer handig om dat verzet de kop in te drukken. In het kader van de oorlog tegen het terrorisme worden antidemocratische maatregelen genomen, zogenaamd omwille van de Nationale Veiligheid, maar die eigenlijk bedoeld zijn om maatschappelijk protest onschadelijk te maken. Zo bijvoorbeeld werd de havenstaking in de herfst van 2002 gebroken omwille van de Nationale Veiligheid. De bestaande wetgeving is meer dan voldoende om het terrorisme aan te pakken. Maar men maakt van de gelegenheid gebruikt om het repressieapparaat en het gerecht klaar te maken om grootschalig maatschappelijk protest de kop in te drukken: infiltratie, afluisterpraktijken, pro-actief optreden (d.w.z. optreden bij een vermoeden, dus vooraleer er sprake is van een gepleegde misdaad), striktere wetten i.v.m. de openbare orde, enz. Bevrijdingsbewegingen die opereren in de Derde Wereld worden gecriminaliseerd en verboden. We zien dezelfde evolutie in West-Europa. De afbraak van de zogenaamde welvaartsstaat gaat steeds gepaard met de uitbouw van een veiligheidsstaat. Een oorlog is handig om dat aan te praten bij de bevolking en versneld door te voeren. De 'war on terrorism' is tegelijk een oorlog tegen de armen, tegen de arbeidersbeweging en tegen al wat progressief is.

Marc Vandepitte

Voor de referenties van de cijfers en de citaten, zie M. Vandepitte, Irak: startschot voor de Derde Wereldoorlog. Brussel 2003, 120 p., 2 euro. Een uitgave van STOP USA.

Eén cijfer blijkt niet juist te zijn: 31 000 Americanen per jaar gedood door vuurwapens. Er zijn er ongeveer 11 000 volgens Michaël Moore, "Bowling for Columbine".
Een kwart van alle gevangenen ter wereld zit in een amerikaanse gevangenis, en de rest: interessant maar op welke bronnen steunen die cijfers?