Oorlog als bliksemafleider by Marc Vandepitte Friday January 31, 2003 at 01:43 PM |
We zagen in het voorgaande dat de VS de militaire kaart trekken om de hardnekkige crisis te lijf te gaan. Maar de huidige oorlog is niet alleen een antwoord op het economisch verval van de VS, maar ook op de sociale neergang en het verkleinen van het politiek draagvlak.
"Ik heb herhaalde malen gezegd dat het geld
van de Sociale Zekerheid alleen in tijden van oorlog,
recessie of bij zeer uitzonderlijke omstandigheden
zou gebruikt worden. En ik meen het, ik meen het."
George W. Bush vijf dagen vóór 11 september
Het zit de ploeg van Bush van bij het begin niet mee. Net zoals in een bananenrepubliek
is er fraude nodig geweest om het Witte Huis te kunnen betreden. De economische
prestaties gaan van slecht naar slechter. Het ene grote schandaal na het andere
breekt uit en het blijkt dat heel wat kopstukken van de regering daarin betrokken
zijn. De beurzen tuimelen naar beneden, de dollar verzwakt, de investeringen
blijven uit, het overheidstekort en de schulden swingen de pan uit. De ploeg
lijkt volledig onbekwaam om daar ook maar iets aan te verhelpen. Paul O'Neil,
de minister van economie maakt het zo bont dat hij moet opstappen.
Het economisch wanbeleid wordt nog overtroffen op sociaal vlak. De situatie kan stilaan dramatisch genoemd worden. De werkloosheid stijgt met sprongen, de kwaliteit van het onderwijs en gezondheidszorg gaan steeds verder achteruit. De kloof tussen rijk en arm bereikt alarmerende proporties. Derdewereld toestanden komen meer en meer voor. Desondanks zet Bush de antisociale koers van zijn voorgangers verder in een nog hogere versnelling. Hij verlaagt de belastingen voor de bedrijven elk jaar met 180 miljard dollar. Daarnaast voorziet hij een verhoging van de defensie-uitgaven met ongeveer 150 miljard dollar tegen 2007. Beide maatregelen betekenen een aderlating van het overheidsbudget met ongeveer 13%. Dat is enorm veel en dat moet uiteraard gecompenseerd worden. De sociale sectoren zullen verder uitgeperst worden. Zo bijvoorbeeld werd het al veel te lage onderwijsbudget het afgelopen jaar - nog maar eens - verlaagd met meer dan 11 miljard dollar. De armen, maar ook de middenklasse zullen andermaal het gelag betalen. Defensieanalist Franklin Spinney zegt daarover: "Kiezen voor een defensiebudget van 4 procent staat gelijk met een oorlogsverklaring aan de sociale zekerheid en de gezondheidszorg."
De andere kant van de VS
Betwistbare verkiezingen, een economische janboel, het ene groot schandaal na
het andere, het zoveelste offensief tegen de armen en de middenklasse. Geen
wonder dat Bush na twee jaar regeren op niet al te veel steun kon rekenen bij
de bevolking. Zo was de populariteit van Bush in de zomer van 2001 gedaald tot
een dieptepunt. Slechts 55 procent stond achter de president, 41 procent ging
niet akkoord met zijn beleid. Oorlog is in zo'n situatie een handig afleidingsmechanisme.
Tijdens de oorlog tegen Afghanistan, en vier maanden na 11 september was zijn
populariteit gestegen tot 86%. Het Carlisle-Instituut: "Het Amerikaanse
publiek steunt sinds 11 september in een nooit geziene mate de leiders en de
instellingen van het land. De president heeft 90 procent van de bevolking achter
zich. Dat is meer dan de steun voor president Bush senior na de Golfoorlog,
voor president Truman na V-day in de Tweede Wereldoorlog en voor president Roosevelt
na de aanval op pearl Harbor." Met een oorlogscampagne kan Bush rekenen
op de steun van de massamedia om de focus te richten op weerzinwekkende propagandaverhalen
over Saddam Hoessein, en zijn vermeende massavernietigingswapens en zo stilletjes
zwijgen over de rotzooi in eigen land.
Het aanrichten van een sociaal kerkhof stuit ook op toenemend protest en verzet.
Een oorlog is dan zeer handig om dat verzet de kop in te drukken. In het kader
van de oorlog tegen het terrorisme worden antidemocratische maatregelen genomen,
zogenaamd omwille van de Nationale Veiligheid, maar die eigenlijk bedoeld zijn
om maatschappelijk protest onschadelijk te maken. Zo bijvoorbeeld werd de havenstaking
in de herfst van 2002 gebroken omwille van de Nationale Veiligheid. De bestaande
wetgeving is meer dan voldoende om het terrorisme aan te pakken. Maar men maakt
van de gelegenheid gebruikt om het repressieapparaat en het gerecht klaar te
maken om grootschalig maatschappelijk protest de kop in te drukken: infiltratie,
afluisterpraktijken, pro-actief optreden (d.w.z. optreden bij een vermoeden,
dus vooraleer er sprake is van een gepleegde misdaad), striktere wetten i.v.m.
de openbare orde, enz. Bevrijdingsbewegingen die opereren in de Derde Wereld
worden gecriminaliseerd en verboden. We zien dezelfde evolutie in West-Europa.
De afbraak van de zogenaamde welvaartsstaat gaat steeds gepaard met de uitbouw
van een veiligheidsstaat. Een oorlog is handig om dat aan te praten bij de bevolking
en versneld door te voeren. De 'war on terrorism' is tegelijk een oorlog tegen
de armen, tegen de arbeidersbeweging en tegen al wat progressief is.
Marc Vandepitte
Voor de referenties van de cijfers en de citaten, zie M. Vandepitte, Irak: startschot voor de Derde Wereldoorlog. Brussel 2003, 120 p., 2 euro. Een uitgave van STOP USA.
Andere kant van de VS by Cécily Friday January 31, 2003 at 03:16 PM |
Eén cijfer blijkt niet juist te zijn: 31 000 Americanen per jaar gedood door vuurwapens. Er zijn er ongeveer 11 000 volgens Michaël Moore, "Bowling for Columbine".
Een kwart van alle gevangenen ter wereld zit in een amerikaanse gevangenis, en de rest: interessant maar op welke bronnen steunen die cijfers?