Dinsdag 21 januari 2003

Weet je… Het is alsof echt heel mijn wereld op zijn kop staat. Alles is zo erg veranderd op zo'n korte tijd. Ik zie dingen die ik vroeger niet zag, problemen die ik vroeger niet zag. Ik zie alles zo anders en mijn oude leventje wil ik niet meer.
Maar het is best wel verwarrend. Soms voel ik me alsof ik leef in een grote leegte, die ik nu nog moet gaan opvullen met meningen en waarden. Alsof ik voor alles opnieuw moet gaan uitzoeken wat ik ervan vind, wat wel kan en wat niet. Ik leef eigenlijk voortdurend in een tweestrijd… Mijn ‘gemakkelijk' oud leventje aan de ene kant en mijn nieuwe principes (al weet ik die nog niet helemaal, nog zoiets dat ik nog volop moet uitzoeken) aan de andere kant. Vorige week vrijdag ben ik even met een van mijn zussen gaan shoppen. Ik moest er even tussenuit want de examens werkten echt wel op mijn zenuwen. En toen zag ik een heel mooi paar botjes (laarsjes in het AN ;-)) staan. Ik kon ze natuurlijk niet laten staan, maar achteraf had ik dan zo'n dubbel gevoel. Leren laarsjes dragen en dan vegetariër zijn… Best hypocriet, niet?
En over zulke dingen loop ik dus te piekeren. Ik schreef het vorige week al, het is net of ik een identiteitscrisis heb. Maar nu heb ik die ‘net' geschrapt. Vanaf nu noem ik het gewoon zeker een identiteitscrisis. Uitzoeken wie je bent, wat je wilt, en dit aan een snelheid van 300 kilometer per uur. Daar kan toch niet anders dan een identiteitscrisis van komen?
Ik zit echt constant met dat dubbel gevoel. Aan de ene kant had ik zo'n gemakkelijk leventje… ‘going with the flow'. Geen mening hebben, gewoon doen wat iedereen van je verwacht. En dan aan de andere kant zie ik mensen voor me met een geestdrift, een doel waar ze voor vechten, ideeën in hun hoofd die ze willen verwezenlijken kost wat kost. En ik weet dat ik zo'n mens wil worden. Alleen weet ik nog niet wat mijn doel nu precies zal worden.
Vroeger twijfelde ik niet: een goeie carrière, dat ging voor mij boven alles. Een gezin en andere zever? Interesseerde me niet. Een carrière was alles wat ik wilde.
En nu is een carrière eigenlijk vooral alles wat ik niet wil. Leven om te werken… Ik zou het niet meer kunnen. Maar wat wil ik dan wel? Ach, als ik het maar wist. Maar momenteel zit ik mijzelf zoveel af te vragen dat ik het niet meer in één context kan plaatsen. Leren botjes of niet? Wat een dilemma zeg… Ik versta zelf niet dat ik over zo'n dingen kan piekeren, maar dat is nu eenmaal wie ik ben: een eeuwige denker, en vooral een eeuwige twijfelaar.
Maar ik heb eigenlijk 1 grote troost. Wie ik ook word, ik kan het zelf beslissen. Toen ik nog met mijn vriend samen was had ik voortdurend het gevoel dat ik niet kon worden wie ik wilde worden omdat we dan niet meer samen zouden passen. Het klinkt eigenlijk nogal stom als ik het nu zo moet schrijven, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet uitleggen. Ik wist nog niet wie ik wilde worden (en dat weet ik nu nog altijd niet, waw wat een vooruitgang), maar ik wist welke richting ik uit wilde. En ik sloot daarbij ook niets uit. Wie weet word ik na mijn studies wel kraker of straatmuzikant of god-weet-wat. Ik heb nog tijd om daar over na te denken, maar ik hield er wel rekening mee dat ik misschien wel iets heel ‘extreems' (allé ja… ge weet wel) zou worden. En toen had ik constant het gevoel van ‘shit, dat kan niet, want hoe moet het dan met mijn vriend, zo'n leven zou niet bij ons tweetjes passen'. Dat is eigenlijk wel iets dat ik ergens mis, denken in wij-termen. Nu is het weer denken in ik-termen, maar aan de ene kant is het wel goed. Nu kan ik vrij uitzoeken wie ik ben. Wel, ‘vrij' natuurlijk nooit, want ik ben dan ook zo vol van complexen en er is ook constant dat oude leventje dat verleidelijk naar me glimlacht, maar toch. Niets wat me écht kan tegenhouden om mezelf te ontplooien. (amai wat een woord).
Dus na al die weken dagboek ben ik nog altijd op zoek naar mezelf… Het gaat blijkbaar niet van vandaag op morgen… Was het maar zo gemakkelijk natuurlijk. Maar ik weet wel één ding, of ik nu straatmuzikant word of ‘carrièrevrouw', het zal in elk geval geen ondoordachte keuze geweest zijn :-)

Woensdag 22 januari 2003

Op sommige momenten voel ik me echt overgevoelig, in een heel erg ongezonde mate. Maar op andere momenten voel ik me juist het omgekeerde, ongelooflijk ongevoelig. Ik zal vertellen hoe dat komt: ik heb een soort denkbeeldig schakelaartje in mijn hoofd. Het klinkt raar, maar ik kan het het best zo uitleggen. Ik kan mijn gevoelens gewoon ‘uitschakelen' als ik dat wil, als iets me teveel wordt kan ik gewoon mijn schouders ophalen en er niet meer aan denken. Dat klinkt waarschijnlijk raar, maar ik weet hoe het komt.
Een paar jaar geleden, toen ik in het derde middelbaar zat, stond alles hier thuis echt op zijn kop. Ergens eind september of begin oktober probeerde één van mijn zussen zelfmoord te plegen door pillen te slikken. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en doorverwezen naar een afdeling psychiatrie omdat ze ook een eetstoornis had. Ze is daar toen zes maanden gebleven en een jaar later nog eens zes maanden. Ik weet niet meer of het misschien toch in die eerste zes maanden was maar ik denk dat het in de tweede periode was, waar mijn zus heel erg suïcidaal was. (help wat klinkt die zin stom). Ze probeerde heel vaak om zelfmoord te plegen en ik ging daar echt aan kapot, het vrat me helemaal op. Dus op een bepaald moment moest ik gewoon stoppen met erover te piekeren om mezelf te beschermen en op dat moment heb ik er vrede meegenomen dat het haar ooit zou lukken, dat ze er ooit niet meer zou zijn. Het klinkt misschien raar, maar ik hield daar gewoon echt rekening mee en dat was een soort opluchting toen ik dat aanvaard had, want ik kon weer verder leven.
Sindsdien kan ik dat eigenlijk met meer dingen. Vooral over toestanden hier thuis. Mezelf gewoon afschermen en het niet meer tot me laten doordringen. Het kan natuurlijk een voordeel zijn, niet gekwetst raken en zo, maar de laatste tijd vind ik het vooral een nadeel. Want ik kan de schakel gemakkelijk uitschakelen, maar ik krijg ze niet gemakkelijk terug aan. Het is alsof ik de herinneringen aan die dingen die ik uitgeschakeld heb helemaal afgestoten heb.
Gisteren dacht ik daarover na en ik dwong mezelf eigenlijk om terug te denken aan die tijd van mijn zus, maar het enige wat ik mijzelf toeliet te herinneren was die ene keer dat mijn zus maar weer eens haar polsen had willen oversnijden en dat ik helemaal hysterisch kwam (toen had ik dat schakelaartje in mijn hoofd nog niet ontdekt) en mezelf opsloot in de badkamer. En het feit dat ik in die periode heel erg bang was om alleen met haar thuis te zijn, dat herinnerde ik me ook meteen. Dat was begonnen op een ochtend toen ze op mijn deur klopte. ‘Yantina, ik heb mijn polsen overgesneden'. Ik wist absoluut niet wat te doen, niemand anders was thuis en ik helemaal in paniek. Ik heb dat beeld heel lang voor mij gezien en ik kreeg het niet weg. Terwijl ik het nu niet meer kan voorhalen. De herinnering is er, maar het beeld is weg.
Als ik tv kijk en ik zie overgesneden polsen dan kijk ik ook altijd weg. Ik kan er niet tegen. Lijken en bloed al wat je wilt, maar geen mensen die zichzelf ophangen of die hun polsen oversnijden want daar word ik helemaal slecht van.
Nu, ik ga dit stukje maar vlug afsluiten, niet echt gepast, maar ik moet dringend nog wat gaan leren, morgen mijn laatste examen…