arch/ive/ief (2000 - 2005)

Als het vriest "kraakt" het niet altijd (meer).

Bij het ter publicatie gaan van dit artikel is de kans zeer groot dat wij reeds, putje winter, op straat staan.
Op 20 november 2002 hadden we een leegstaande camping te Drongen als nieuwe woonplaats gekozen. Het terrein wordt al enkele jaren niet meer benut. Caravans, bouwmateriaal en ander grof vuil werden er achtergelaten hoewel de bestemming zou veranderen in natuur- of landbouwgebied. Het terrein is omringd door stukken biologisch waardevol gebied. We hebben deze plaats uitgekozen omwille van de vele mogelijkheden die het biedt voor het opbouwen van een ecologisch woonproject. Meteen nodigden we de eigenaar uit voor een overleg, maar al vlug bleek echter dat elke poging tot overleg tevergeefs was. De eigenaar nam zijn toevlucht tot het dreigen met geweld. Ondertussen begonnen wij alvast met het leefbaar maken van enkele caravans en het opruimen van het rondslingerende afval.Tenzij je zeer kapitaalkrachtig bent blijft het quasi onmogelijk er een "andere", op ethische principes gebaseerde, levensstijl te leiden.Helaas blijkt dat zelfs in steden met een "sociaal imago" als Gent , eigendomsrecht en met andere woorden, de rechten van de meer kapitaalkrachtigen , overheersen op het recht op wonen en de rechten op een menswaardig leven voor de "weinig of niets-bezitters". Op 17 januari jongstleden zagen we eerder toevallig een eenzijdig verzoekschrift tot ontruiming hangen aan één van de zijpoorten. Totaal verrast lazen we dat we slechts 24 uur de tijd kregen om op te krassen. Deze eis werd gestaafd door enkele flagrante leugens en beledigingen. Zo zouden wijzelf met geweld gedreigd hebben en schuldig zijn aan vernielingen en diefstal.

Wij proberen alsnog dit eenzijdig verzoekschrift aan te vechten en wel om de volgende redenen:

Wij vinden dat het eigendomsrecht niet absoluut is. Wanneer woningen of land niet benut worden door de eigenaar en er ook geen directe plannen mee zijn zou het recht op wonen moeten primeren op het eigendomsrecht. Het probleem van de leegstand en het probleem van dakloosheid blijven immers naast elkaar bestaan. Veel mensen hebben te weinig of geen mogelijkheden tot een inkomen via werk of sociale zekerheid (bv mensen zonder papieren), en zijn zodoende niet in staat tot huren of kopen. Kraken is niet alleen een noodzaak voor veel mensen, maar is echter ook een vorm van sociaal verzet tegen deze wantoestand.

Een te vaak gebruikt middel om een eind te maken aan een kraak of een andere sociale actie zoals bv een staking, is het eenzijdig verzoekschrift. Het woord zegt het zelf, het is eenzijdig, het gerecht baseert zich hier enkel op het verhaal van de eiser. Het recht op verdediging wordt hierbij zwaar geschonden. Mensen die zich ertegen willen verzetten kijken tegen een moeilijke tegenprocedure aan en worden bovendien geïntimideerd door fikse dwangsommen. De termijnen tussen betekening en uitvoering van het vonnis zijn altijd te kort. Zo is het in ons geval onmogelijk om binnen de 24 uur een nieuwe woonst te vinden en te verhuizen. Helemaal onvoorstelbaar vinden wij het feit dat mensen (niet alleen krakers) midden in de winter op straat gezet kunnen worden.

We hebben een open brief gestuurd aan de burgemeester en de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg

Onze eisen zijn:
- Dat het recht op wonen zou primeren op het eigendomsrecht!

- Stop het misbruik van het eenzijdig verzoekschrift!

- Stopzetting van de daarmee gepaard gaande dwangsommen!

- Een winterstop voor ontruimingen!

- Dat er gewacht wordt met de ontruiming van de camping zolang de juridische procedure loopt!

Drongen, 19 januari 2003

Ondertekend, de campingkrakers