arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vanaf 6 uur vrijdagmorgen zijn de 8000 dokwerkers in Antwerpen, zoals in de andere Belgische zeehavens en in een aantal buitenlandse havens, voor 24 uur in staking gegaan. Ze legden blokkades aan op de drie belangrijke invalswegen. In totaal nemen zeker meer dan 1.000 dokwerkers deel aan de acties.

Ook de grote containerterminals van Hesse-Noordnatie en P&O werden gebarricadeerd. 24 uur lang kon geen enkele boot worden gelost of geladen.

De acties zijn net als vorig jaar gericht tegen de Europese plannen om de havenarbeid volledig te liberaliseren. Centraal staat daarbij het begrip "zelfafhandeling", waardoor reders, stouwers en andere havenbedrijven voor het lossen en laden van schepen een beroep kunnen doen op (veel goedkopere en flexibeler) zeemannen of personeel naar keuze. Dat werk mogen nu alleen erkende havenarbeiders doen, die voor het gevaarlijke en gespecialiseerde werk een opleiding hebben genoten.

Iedereen aan de piketten beseft wat er op het spel staat. "We staan hier om onze boterham te verdedigen". "Het is vijf voor twaalf" en "Europa is langzaam alles van ons aan het afpakken". Dit Europa heeft zich het voorbije jaar bij de dokwerkers niet echt populair gemaakt, integendeel. Die beseffen steeds meer dat dit Europa er niet is voor de arbeiders.

Een kraanman zegt het zo: "Ik heb 5 jaar nodig gehad om een goed met een kraan overweg te kunnen, ben hiervoor naar school geweest. En dan zouden de reders zomaar een zeeman zonder enige ervaring dat werk laten doen?? Dat bestaat toch niet".

De dokwerkers zijn ook bekommerd om de gevolgen voor de veiligheid die de Europese richtlijn zal hebben. Nog meer ongevallen, en dat in een sector met één van de hoogste cijfers qua arbeidsongevallen.

Terwijl aan het piket op het kruispunt aan het Verrebroekdok dokwerkers een truck met legermateriaal tot de aftocht dwingen, rukken enkele honderden dokwerkers op de andere oever wat verder de Noorderlaan op en bezetten een belangrijke oprit van de autoweg.. Het steekt hen dat veel niet-havenbedrijven, zoals Opel en de chemische industrie, blijven draaien, doordat ze hun personeel via de autoweg laten omrijden. Ze zouden wat graag het hele havengebied lamleggen, zoals tijdens de staking van 7 juni vorig jaar. "Als je een blokkade organiseert moet die goed en efficiënt zijn".

Wanneer enkele bussen zich alsnog door de blokkade proberen te wringen, komt het tot botsingen. Daarvan maakt de indrukwekkend aanwezige politiemacht gebruik om met het waterkanon en met pepperspray charges uit te voeren. Het zal niet de laatste keer zijn vandaag.

Al schat niet iedereen de kansen om de plannen van Europa tegen te houden even hoog in, vastberaden zijn de meesten wel. Ze willen zich zeker niet gewonnen geven. "Eigenlijk zouden we een week moeten doorstaken" zegt Bert, ik zie dat zitten. "Of bijvoorbeeld elke maand één dag", merkt Angelo op. "En dan samen met de andere havendiensten: de slepers, de loodsen ... Iedereen is er in ieder geval van overtuigd dat het niet bij de acties van vandaag kan blijven.

Medewerkers van ABGA (Actiecomité voor de Bescherming van de Gezondheid van de Arbeiders) delen hun nieuwjaarsbrief uit. Waar de komende oorlog niet meteen een hot item is, is het project om rugaandoeningen aan de haven als beroepsziekte te laten erkennen, dat des te meer. Niet verwonderlijk als je weet dat het merendeel van de dokwerkers na 20,25 jaar hard labeur, zware problemen heeft met zijn rug. De verhalen komen naar boven met altijd dezelfde teneur: we hebben onze gezondheid gelaten aan de dok, maar we krijgen daar niets voor terug. Verschillenden beloven ABGA te contacteren om hun zaak aanhangig te maken bij het Fonds voor Beroepsziekten of de arbeidsrechtbank. Er staat nog en drukke maar interessante tijd te wachten.