arch/ive/ief (2000 - 2005)

Verstuur deze brief naar wie je het belangrijk vindt.

 

                                                                                                          Turnhout, 6 januari 2003

 

 

Beste vriendin of vriend,

 

Op 15 januari zal ik opnieuw het vliegtuig nemen richting Bagdad. Tenminste, als er niets onverwachts tussenkomt. Dat zal dan de derde keer worden. De eerste keer ben ik vertrokken in september 2001. Misschien herinner je je dat nog. Dat was toen enkele dagen na de aanslag in New York en Washington. Het was geen gemakkelijke beslissing toen, om in die omstandigheden toch te vertrekken. Een zware dreiging woog toen al op Irak. Met veel spanning ben ik met twee makkers op het vliegtuig gestapt. Ik liet toen mijn familie, werkmakkers en andere vrienden achter zonder met zekerheid te weten veilig terug te kunnen keren. Eerlijk gezegd, ik voelde me toen echt niet gerust. Op het vliegtuig in de heenreis heb ik dan ook dit gedicht geschreven.

 

                                               Moeder

 

                                               Jij,

                                               Moeder

                                               Moeder van Irak

                                               Je naam

                                               Nog onbekend

                                               Draagt

                                               Leed

                                               Tegen je lege

                                               Boezem

                                               Verschraald

                                               Vergiftigt

                                               Je zieke kind

 

                                               Jij,

                                               Moeder

                                               Moeder van mijn kinderen

                                               Moeder van onze kinderen

                                               Zwijgt zorgzaam

                                               Vochtige ogen

                                               Pijn in 't hart

                                               Tussen ons

                                               Groeit nu

-         Afstand

 

Jij,

Moeder

Mijn moeder

Mijn navelstreng

Naar het leven

Zonnig

Ken ik je

Bedroefd

Verlaat ik je

Voor even?

 

Jij,

Moeder

Moeder van de wereld

Jij

Baarde

Het bebouwde land

Jij

Leidde

Het getemde dier

Jij

Bouwde

Torens

Hemelhoog

Babylon

 

Geslagen

Uitgehongerd

Door je eigen

Kleinkinderen

 

 

Die eerste keer in Irak echter, voelde ik zo erg de tegenstelling tussen de warmte van de mensen ginder, en het duivelse beeld dat er hier werd opgehangen van dat land. Tegelijk echter zag ik met eigen ogen, hoe moordend de oorlog  was, hoe precisie-moordend ze is.

Mijn eerste bezoek aan de schuilkelder Al Amerya, waar 410 vrouwen en kinderen werden vermoord met twee Amerikaanse precisie raketten, was een toppunt van moderne technologie- gruwel. Mijn eerste bezoek aan een kinderziekenhuis was een spijtig ander toppunt. De dichte confrontatie met datgene wat ik al wel wist, was nog pijnlijker. Ik had al vaak rapporten gelezen van de Uno en ex-Uno verantwoordelijken, waarin gewag werd gemaakt van meer dan 1,5 miljoen doden ten gevolge van het embargo. Ze zien sterven, is echter veel erger. Degenen die we zagen, behoorden nog tot de "geprivilegieerde" stervenden. Deze kinderen van peuter tot puber waren nog in het hospitaal geraakt, soms om te genezen, vaker echter om een hopeloze strijd tegen de dood te voeren. Hopeloos, omdat de bron van ziekte onuitputtelijk lijkt. Het radio-actieve zware metaal verarmd uranium dat door de Amerikanen en Britten massaal werd aangewend in de Golfoorlog, is een tijdbom die duizenden jaren blijft tikken. En honderduizenden dodelijke kankers veroorzaakt. Hier is een sluipend Hiroshima aan het werk. Hopeloos ook, omdat de nodige medicijnen onvoldoende en onvolledig het land inmogen, ten gevolge van het embargo. Maar hoeveel kinderen sterven incognito op het platteland? In de armste wijken?

 

De tweede keer was september 2002. Toen zijn we met een groep gegaan om (voor de tweede keer) deel te nemen aan het festival van Babylon. We waren met 6 djembé spelers en dezelfde gids als vorig jaar. Het mag gezegd: Irak is ondanks de gruwel van oorlog en embargo, een prachtig en cultureel rijk land. De gastvrijheid en warmte van de mensen strekt tot voorbeeld. Maar we hebben opnieuw de gevolgen van oorlog en embargo gezien. Voor de tweede keer hebben we ook medicijnen en schoolgerief bezorgd aan hospitalen en basisscholen in volkswijken. Ik laat je op de volgende blz enkele foto's zien van wat we toen hebben gezien.

 

Nu zal het de derde keer zijn. Ditmaal vertrek ik met een vakbondsgroep van het ACV. We zullen met acht vakbondsmensen, drie vakbondssecretarissen en vijf delegees of militanten naar ginder trekken. We willen getuigenissen verzamelen over de nefaste gevolgen van de oorlog en het embargo op het sociale en economische leven van de gewone arbeiders en werklozen. Want we willen daarmee de mobilisatie tegen de oorlog hier versterken.

 

Een Palestijnse journalist in gesprek met een Iraakse dokter in het Al-Mansour kinderkankerziekenhuis. Hij legt uit hoe kankers "resistent" worden tegen geneesmiddelen, omdat men geen juiste of volledige cocktails kan toedienen. Reden: embargo.	Een van de veelvoorkomende kinderkankers is (acute) leukemie. Bij sommige vormen van leukemie kan men tot 90 % genezen... als de medicijnen er zijn! Door een gebrek eraan echter sterven de meeste Irakese kinderen met die kanker.
Een andere belangrijke doodsoorzaak is: een spiraal van laag geboortegewicht, ondervoeding, diarree, verdere verzwakking, andere bijkomende infecties, ... tot de uitputting de bovenhand heeft gehaald.	We brachten met ingezameld geld schoolpakketjes in een volksbasisschool. In de eerste klassen zitten ze met 4 aan één schoolbank. In de hoogste klassen gebeurt dat niet: vele kinderen worden dan al thuis gehouden om wat geld te verdienen... Ondenkbaar voor 1991.

 

 

We zijn ervan overtuigd dat de oorlog enkel en alleen gunstig is voor oliebaronnen en wapentrafikanten. Echter niet voor de mensen ginder. En evenmin voor de werkende mensen hier. Wie moet de oorlog bekostigen? En wie verdient aan de oorlog? Dat antwoord vinden we in verontrustende mate reeds in de USA en Israël: de armoede neemt er nu nog sneller toe. De programma's van superbewapening gaan ten koste van de budgetten voor sociale zekerheid en openbare diensten zoals onderwijs en gezondheidszorg. Maar Europa gaat Amerika achterin: ook in vele Europese landen worden er extra militaire investeringen gedaan, hand in hand met besparingen in de sociale zekerheid en openbare diensten. Terwijl sommige patroonsorganisaties en –kranten onbeschaamd verklaren dat "een beetje oorlog" goed zou zijn voor de winsten. Maar ook: wie levert het kanonnenvoer? De grote bonzen van o.a. de Carlisle groep, waarin de grootste olie- en wapenbaronnen verenigd zijn, waaronder Bush zelf, blijven veilig in hun zetel zitten. Daarentegen kunnen soldaten van alle kleuren uit de Bronx en Harlem en andere volkswijken in Amerika en Europa, in de hoop zelf te ontsnappen aan de cirkel van armoede en uitsluiting, alle risico's lopen van een oorlog die zelfs de eigen soldaten niet spaart. Er zijn nu al een veelvoud Westerse soldaten "gesneuveld" door de effecten van de giftige stoffen van de eigen Westerse wapens, dan dat er gesneuveld zijn op het slagveld van 1991 zelf. En de nieuwe wapensystemen zullen hun directe en langzame dodelijke en andere effecten nog moeten tonen.

 

Ik kan me inbeelden dat sommigen van mijn kennissen zich afvragen: "Waarom zoveel risico's lopen? Je hebt zelf toch ook een gezin... Op dit moment naar ginder trekken is toch wel echt te riskant". Ik hoor nog een werkmakker zeggen: "Ge meent dat toch niet? Ge zijt goed zot".

Neen, ik ben niet goed zot. En ik voel me allerminst "een held". Bij mij betekent moed niet: afwezigheid van angst. Bij mij betekent het: mijn eigen angst aan de leiband houden, en doen wat ik kan om een herhaling van de geschiedenis, maar dan in veel ergere vorm, met vele anderen helpen te vermijden. Ongeveer zeventig jaren geleden vielen Italië en Japan Abessinië en Mandsjoerije binnen. Het waren voorbodes van de tweede wereldoorlog. De laatste jaren viel de VS en anderen Irak en Afghanistan binnen. De namen veranderen, het doel blijft hetzelfde: een (her)kolonisering van de wereld, waarbij racisme tegenover de Arabieren de plaats heeft ingenomen van anti-semitisme, waarbij de asmogendheden van toen, vervangen zijn door hoofdzakelijk één wereldmacht. Ik denk aan de toekomst van mijn kinderen: in wat voor wereld zullen zij terechtkomen? Ik denk aan het lot voor de werkmensen: wat zal de oorlog voor diepe miserie brengen in de huisgezinnen? Op de werkvloer? Hier en ginder? Ik kan mij geen volwaardig delegee voelen, als ik niet het lot van de werkmensen mee help verbeteren hier en ginder, want tussen beider belang is er een veel hechtere band, dan tussen werknemers en patroons van het "eigen volk eerst " dat helaas voortwoekert in de kontekst van algemene verrechtsing.

 

Ik zou echter ook wat aan jou willen vragen. De wereld waarin ik leef, is dezelfde als degene waarin jij leeft. Daarom zou ik je willen vragen om ook jouw bijdrage te doen aan de vredesbeweging.   - Ten eerste kan jij onze solidariteit tonen door een bijdrage te storten. Bedoeling is het geld te besteden aan medicijnen en schoolmateriaal voor ziekenhuizen en scholen in de volkswijken van Irak. Indien je dat wenst, kan je jouw bijdrage storten op het rekeningnummer vermeld in de andere bijlage. - Ten tweede wil ik je vragen aanwezig te zijn op de komende acties en betogingen. De eerstvolgende betoging is een internationale betoging op zondag 19 januari, 14u, Brussel Noord (WTC). Dan wordt er ook in vele Amerikaanseen andere  steden betoogd tegen de komende oorlog...en door ons in Bagdad! Geef ons een steuntje in de rug...

 

 

Geëngageerde vredesgroeten,

 

Marc Alexander