arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het grote drama waar we voor staan is dat het schip van de andersglobalisten al vertrokken is, maar dat onze broeders de communisten nog aan wal staan met getrokken zwaarden en stijf van de haat en de ijskoude oorlog tegen die vervloekte ‘stars en stripes', die zo fuck'n machtig zijn en, steen voor steen, de allerlaatste communistische ‘paradijzen' aan het vernietigen zijn. De hele droom van communistische wereldheerschappij gaat in sneltempo aan gruzelementen, ge zou van minder paranoia worden.

Het drama van de communisten is dat als ze het lef hebben om achterom te kijken, het zo erg pijn doet aan hun ogen dat ze keer op keer hervallen in de vlucht vooruit.
Dit wordt niet beter geïllustreerd dan door de raad van de minister van agitatie: "organiseer, organiseer, organiseer" of beter: stop volledig met denken of ge verliest onherroepelijk uw geloof.

Soms denk ik bij mezelf: nog een geluk dat ze ‘lichtbak irak' hebben, anders schaamden ze zich dood. De tristesse is natuurlijk dat wij die communisten wel allemaal zien staan als struisvogels met hun kop in het zand, maar dat zijzelf dat uiteraard in deze houding nooit zo kunnen zien, ze vluchten als het ware in een verregaand autisme.

Spijts duizend-en-één oproepen wereldwijd, waaronder het empathisch-pathetische van Toni Negri:"Verraad ons alsjeblieft geen tweede keer" blijven ze gewoon doormarcheren op hun ‘road to nowhere'. Eigenlijk schitterend, maar dan wel voor zij die de ‘lof der zotheid' goed hebben begrepen.

Anderzijds is het zo intriest om hen te zien lijden onder het trauma van de glasnost, of de hedendaagse openheid. Ze zijn immers als de dood voor die grote diepe wonde die deze openheid geslagen heeft in hun geheugen. Je moet goed weten dat zij zichzelf, tot tien jaar terug, hebben gezien als de pioniers van een sovjetdroom in het duistere westen, terwijl ze nu nog slechts een eilandje vormen met minder leden dan de getuigen van jehova, waar ze overigens meer mee gemeen hebben dan een stel abjecte denkbeelden. Ze hebben immers elk op hun eigen manier het leven vernauwd tot een beklemmend "en nu de anderen nog overtuigen". Ach, we moeten ze in onze armen sluiten, ze hebben het bitter koud in deze democratische nachtmerrie.

Het schip waar ik het over had bestaat natuurlijk niet echt, net zomin als zij alleen staan tegen die opdringerige amerikanen. Het staat echter wel symbool voor de ZOEKTOCHT naar een andere en betere wereld, weg van die reële nachtmerrie die de twintigste eeuw voor zoveel mensen betekende. Die voor zoveel mensen, aan zoveel kanten van zoveel scheidslijnen, uiteindelijk slechts neerkwam op onnoemelijk veel leed.

2stein1

Ach zoeken jullie maar gerust verder. De wereld staat ondertussen echter niet stil en ik denk niet dat de mensen in de derde wereld of in landen als Irak één bal geven om uw kleinburgerlijke zoektocht naar een andere wereld.

Het wordt me meer en meer duidelijk dat zij die ons verwijten dogmatisch en autoritair te zijn in werkelijkheid de meest autoritaire en onverdraagzame van allen zijn. (je moet maar een keertje een overzicht maken van alle 'onverdraagzame en intolerante' artikels die op Indymedia verschijnen over die 'dogmatische' communisten, wie was er ook al weer autoritair en 'dogmatisch'?)

Ik heb niets tegen jullie van mij mogen jullie gerust verder zoeken naar wat dan ook maar laat ons aub ook doen en wij maken of jullie dat willen of niet ook deel uit van andersglobaliseringsbeweging of bepalen jullie nu ook al wie zich andersglobalist mag doenen?

Mooi stukje Zweistein, een beetje giftig en met zin voor sarcasme, maar over humor valt niet te twisten (I liked it).
En voor KarelM natuurlijk maken jullie deel uit van de andersglobaliserings-beweging en mogen jullie volop meediscussieren over een toekomstproject. Alleen, waar de grote meerderheid van de beweging nog zoekende is, maar waar toch al een grote consensus bestaat over het belang van diversiteit en basisdemocratie, presenteren jullie je iets te nadrukkelijk als de grote roergangers die de route naar het beloofde land al kennen.
Kritische opmerkingen (zelfs die met een licht-sarcastische ondertoon) hebben niets met onverdraagzaamheid te maken, zij zijn hoogstens een uitnodiging tot een constructieve dialoog.
Respect.

Ik heb geen probleem met 'communisten'. Maar vergeet niet dat dergelijke termen altijd associaties aan een 'stalinistisch' verleden zullen blijven oproepen. Wij moeten ons geheugen toch niet wissen?

Er zijn in de geschiedenis 'zieners' geweest die de dag van hun eigen dood meenden te kunnen voorspellen. Als ze op die dag kiplekker bleken, pleegden ze zelfmoord om gelijk te krijgen.
Dat is een beetje het gevaar van al te strakke ideologieën en dogma's, zoals bepaalde interpretaties van Marx. Als de geschiedenis niet de verhoopte, voorspelde weg blijkt te volgen, dan moet de geschiedenis met geweld in een richting worden gedwongen.
Toch maar liever niet.

Het is een beetje te gemakkelijk om alle communisten op één hoopje te gooien. We proberen ook lessen te trekken uit het verleden alleen heb ik de indruk dat sommige mensen niets meer met het verleden te maken willen hebben want ze willen op zoek naar 'iets' anders. Nu mij niet gelaten alleen zou ik het jammer vinden moesten we alle positieve én negatieve ervaringen uit het verleden over boort gooien.

Groeten.

We mogen zeker niet in de val trappen om omwille van de associaties die bepaalde woorden in onze geesten oproepen,
te gaan besluiten dat we op ons eentje voortdurend het warm water moeten blijven heruitvinden. Daar komen we ook nergens mee. We moeten niet te beschaamd zijn om toe te geven dat we anderen en het verleden nodig hebben voor inspiratie.

aaaaaaaah, lang geleden dat de tranen me nog eens in de ogen stonden ten gevolge van een goed potje politieke humor. Totaal akkoord met je opmerkingen trouwens.

KarelM:
Een geluk toch dat ze het woord "kleinburgerlijk" hebben uitgevonden. Hmmmm wat een heerlijk containerwoord voor iedereen die niet akkoord is met de heilige lijn van de partij.
Natuurlijk is het gemakkelijk om alle communisten op een hoop te gooien. Dat is ook niet de bedoeling. Ik begrijp dan ook je eerste, venijnige, trap naar de auteur niet. Je stelt zelf toch ook dat we moeten leren uit het verleden? Is dat klein-burgerlijk? Nee toch? Awel, laten we dan maar eens flink leren uit het verleden, onze geschiedenis niet vergeten, maar ook het warm water niet opnieuw uitvinden. Perfect voor mij.
Alleen lijken bepaalde stromingen daar niet in te lukken.

Klaas, dat van die zierers is de doodsteek voor mij. Ik kom niet meer bij van het lachen. edito! edito!

groeten,
TUc

Welke stromingen bedoel je Tuc? Of moet ik nu ook beginnen te lachen? Nu iedereen heeft zo zijn eigen gevoel voor humor zeker? Als dat uw bijdrage tot een constructieve 'dialoog' is? Uw arrogantie en de minachting druipt gewoon van mijn scherm.

Groeten.

Kijk, ik kan er ook niet aan doen dat ik zo 'ingenomen' ben door mijn ideologie dat ik niet meer kan lachen met goed geschreven humoristische stukken over diezelfde ideologie. KaM, ik zeg niet dat jij dat wel bent he! Ik wil alleen maar zeggen dat ik dit grappig vind, en dat ik best ook wel eens kan grinnikken met een potje lachen met het anarchisme, of met de stereotype 'individuo-anarchist' met de zwarte mantel en de bom, of met ikweetnietwatnogallemaal.

Die 'stromingen' waarover ik het had zijn verschillende stromingen. Niemand heeft een monopolie op blijven-steken-in-het-verleden, en iedereen kan er ooit wel eens aan lijden. Voor de rest kan ik alleen maar aan jou vragen de afweging tussen de verschillende linkse groeperingen eens te maken en zelf je conclusies te trekken. Ik moet dat niet voor jou doen, maar deed het wel al voor mij.

Mijn bijdrage tot constructieve dialoog duurt ondertussen al om en bij de 6 a 7 jaren. En ik ben daar in het verleden ver in gegaan. Te ver misschien, kan best ook wel eens zijn. Telkens met lege handen naar huis teruggekeerd, maar dat staat me niet in de weg om pogingen te blijven ondernemen om tot democratische samenwerking te komen tussen verschillende ideeenlijnen. Bij enkelen gaat dat, bij anderen niet.
Om een voorbeeldje te geven. Overlaatst heb ik getracht met de onafhankelijken in Leuven D14 te blijven ondersteunen, tegen het oeverloos gekrakeel van klein-linkse partijen in. Terwijl van 'anarchisten' misschien niet verwacht werd zich met D14 in te laten.

En als iedereen bijdraagt aan die 'constructieve dialoog', dan ben ik de eerste om die bijdragers te prijzen.
Echter, wat jij 'constructieve dialoog' noemt, wordt wel vaker als dooddoener in het debat gebruikt. Ik ben zot maar niet gek. Als er gechanteerd, 'ge-duikboot' en weggepest wordt, dan hoeft voor mij de dialoog niet. Laat staan dat ze dan ooit constructief zal zijn...

Snappie? Altijd in voor een constructieve dialoog. Maar als de opties zo geformuleerd worden (denk maar aan de discussie rond Noord-Korea) dat er weinig constructiefs meer mogelijk is, dan ga ik me daarmee niet belachelijk staan maken. Is dat mijn arrogantie?

met vriendelijke groet,
TUc

Je weet maar al te goed dat Zweistein meent wat hij zegt en dat hij geen grapje maakt. De manier waarop hij zijn verhaal doet kan vanuit uw standpunt wellicht grappig overkomen maar ik zie er alvast de humor niet van in (maar ik ben wellicht te ingenomen door mijn 'ideologie')

Dat hij ons probeert te beledigen daar kan ik mee leven maar dat hij de getuigen van Jehova met ons probeert te vergelijken kan hij die arme schapen toch niet aandoen. Er zijn grenzen. :)

Groeten