arch/ive/ief (2000 - 2005)

geknipt van agalev netwerk.

De aap is uit de mouw. De grote onbekende waar iedereen naar uitkeek na het lezen van Bladgroen, het Agalev ledenblad, is gekend. De zoveelste tsjeef wordt langs de voordeur en met de grote trom binnengehaald. We hadden al onze partijvoorzitter-zonder-die-naam, Jos Geysels, Via hem kwam de wereldberoemde, vooral in eigen rangen, LBC-voorvechter-tijdens-de-witte-woede, Joos Wauters. En nu dan het antwoord van de partij tegen SP-A Stevie-'Monsieur Gratuit'-Stevaert, de Limburgse Eikenboom en BV ter plaatse! Rudi Reynaert...

Rudi Wie? Juist ik weet het ook niet, Rudi Reynaert...

Het is inderdaad makkelijk om op de man te spelen. Zeker wanneer niemand (buiten de inner circle) hem kent. Dus we gaan even verder via het Internet... We leren zo dat hij wereldberoemd is tot bij de door Vaticaanstad en de CIA ontworpen Poolse vrije vakbond Solidariteit. Fantastisch.

Hij heeft de juiste attitude om het ver te schoppen: er is al wat gecumuleer: Een zitje in de Raad van Beheer van het Limburgs Universitair Centrum en natuurlijk wat bezigheden binnen den bond, een PWA'tje links en een mandaatje rechts, je hebt ambitie of je hebt het niet.

Een partijkaart? Alleen tegen de juiste prijs natuurlijk! Bwa, een gewaarborgd Senaatszitje is toch wel het minimum om je 'politieke identiteit' prijs te geven. Het zitje zit goed. Het loon is 'meer dan gemiddeld'. Het verlies aan mandaatjes moet toch passend vergoed worden.

Via de plaatselijke Chiro naar de nationale Chiroleiding, naar de vakbond, eerst de LBC centrale en dan de ACV koepel... Natuurlijk universitair geschoold en nooit echt gewerkt. De werkvloer kent hij uit de boeken en van horen vertellen. Zo lopen er al veel binnen de partij. Te veel. Dus niets nieuws onder de zon.

Genoeg op de man gespeeld, waar is die bal?

Waar wil Agalev stilaan naar toe?

20 jaar geleden was er binnen de LBC de roep om te breken met de CVP. Die breuk kwam er nooit. Integendeel, de kruisbestuiving tussen de partij en de koepels bleef. Maar de roep is blijkbaar omgezet in een gelukte overname van Agalev. Via Broederlijk Delen zagen we Aelvoet komen. En uitglijden. Vakbondsman Wauters werd voor jaren het syndicale geweten van de partij en smoorde zodoende de syndicale stem binnen de partij hard en grondig. Zelfs nadat enkele 10-tallen basismensen, delegees, OR- en VGV- verkozen en syndicale militanten op vraag van de partij op 1 mei 1999 naar voor stapten. Zonder roep om een vet betaald mandaat. Zonder eisen over plaatsen op de lijst. Gewoon, met overtuiging en onbaatzuchtig.

In juni waren er verkiezingen. In juli de regeringsdeelname en een jarenlange communicatiestilte tussen de syndicale basiswerkers en de partijtop. Verschoning. In de aanloop naar 1 mei werd er telkens een 'syndicale werkgroep' bijeengeroepen om onder handgeklap en vooral stil luisterend de bedenksels van de studiedienst te aanhoren als 'het' groene antwoord op de grote sociale vraagstukken des tijds'.

Op zaterdag 1 december 2001, de dag van een nationaal Agalev congres, terwijl gelijktijdig vele duizenden vakbondsmilitanten in de bijtende kou en regen voor het eerst in vele jaren enkele honderden supermarkten, grootwarenhuizen en andere winkelbedrijven toe hielden omdat de CAO onderhandelingen voor het verkoopspersoneel in het slop zat... vond het Agalev bestuur het niet opportuun om enige aandacht te geven aan deze syndicale strijd, laat staan een actualiteitsmotie te bespreken hierover. 'Neen', kreeg een verontwaardigd lid en stakingsleidster aan de telefoon te horen, 'Ge moet toch snappen dat de toestand in Afghanistan absolute prioriteit verdiend'.

2002 werd dan het Groene jaar van de grote vakbondsleugens. De partijvoorzitter-die-anders-noemt vond een opening naar de bonden een groene prioriteit. Na heel wat gelobby door rood gesyndiceerde Agalev leden was het bijna historisch dat een Agalev partijleider op de eerste rij van een Federaal ABVV congres plaatsnam. Op datzelfde congres waren nog andere Agalev verkozenen welkom. Historisch en een jaar daarvoor nog ondenkbaar.

En nu deze zoveelste kaakslag. Agalev haalt de zoveelste ACV apparatsjik in huis. Je zou bijna gaan dromen van een Vlaamse versie van Groen-Links.

Agalev zou beter een duidelijk standpunt innemen over de economie - er is momenteel geen politieke partij die een alternatief voor de kapitalistische verspillingseconomie voorstaat. Men denkt problemen wel op te lossen door nog meer geld: het verhogen van de uitkeringen of het geven van subsidies. Daarvoor hebben we de SPA al.
Stimuleer het ontstaan van een kwalitatief andere economie die het vervullen van menselijke in plaats van monetaire behoeften centraal stelt. Minimaal gefriemel in de marge aan belastingsschalen heeft geen duurzaam effect.

1.denk je dat agalev voldoende macht heeft om MEER te doen?
indien ja, graag vrij concreet

indien nee:
2.waar en hoe kunnen we best de macht verzamelen om het roer om te gooien?

bijvraag? bestaat er een alternatief voor de kap. verspillingseconomie die breed genoeg gesteund zou kunnen worden om het roer om te gooien?

als het antwoord van een zekere lengte is, publiceer het dan als artikel, meerdere mensen zijn hierin geïnteresseerd.

groet.