zaterdag 4 januari 2003

Als ik vroeger dacht aan een gelukkige toekomst, dan dacht ik altijd vooral aan een goeie carrière, een goeie job. Het kon me toen niet schelen als ik geleefd had voor mijn werk.
Als ik nu denk aan hoe ik vroeger dacht, walg ik er bijna van. Ik vraag me af of ik op die manier ooit wel gelukkig had kunnen zijn. Ik versta eigenlijk niet dat er mensen zijn die leven voor hun werk.
Als ik nu denk aan hoe ik gelukkig kan worden dan weet ik het gewoon niet meer. Ik ben op zoek naar hoe ik mijn leven nu wil, en ik weet al in welke richting ik mijn leven wil, maar ik weet niet specifiek wàt ik wil. Mijn leven is de paar laatste maanden echt over zijn kop gegaan… Ergens heb ik het gevoel dat ik al mijn oude zekerheden kwijt ben en dat ik niets heb om me nog aan vast te houden. Ik weet waar ik vandaan kom maar ik weet nog niet waar ik heen wil, en dat maakt me echt onzeker. Ik weet alleen maar dat ik alles van mijn oude leventje achter me aan het laten ben, en dat ik bruggen achter me aan het opblazen ben waardoor ik niet meer kan (of wil) terugkeren naar vroeger. En ik weet dat ik niets overheb dat me zekerheid biedt, iets waar ik me vast kan aan klampen.
Deze week ben ik mijn laatste zekerheid uit mijn oude leventje ‘verloren'. Mijn vriend en ik zijn uit elkaar. Ik voel me eigenljik echt schuldig, want als ik niet veranderd was…
Maar feit is dat we waarschijnlijk geen toekomst meer hebben samen. We willen andere dingen van dit leven en die dingen zijn niet verzoenbaar. ‘k Vind het vooral erg voor hem. Ik zag het eigenlijk al een tijdje aankomen, maar ik wilde er nog voor vechten… Alleen besefte ik dat dat vechten waarschijnlijk niet echt zin had.
Hij heeft het maar heel op het einde zien aankomen, en dat maakt het voor hem echt heel erg pijnlijk. Ik zit er echt mee in dat hij door mij in een diepe put zal belanden. Schuldgevoel… Maar aan de andere kant is het waarschijnlijk de beste oplossing. Ik zeg niet dat het nu definitief achter de rug is, want ergens heb ik het gevoel dat het misschien toch nog goed komt. Maar er zal sowieso veel tijd over moeten gaan.
Maar misschien houden we het onszelf alletwee maar voor dat het misschien nog goedkomt, want als ik er over nadenk dan denk ik dat het beter is voor ons tweetjes, dat we uit elkaar zijn. Het doet pijn, ja. Maar op lange termijn zijn we misschien beter af zonder elkaar, want we zouden elkaar toch maar vanalles kwalijk nemen als we samen bleven. Pfff… Het is eigenlijk echt verwarrend. Het is gewoon zo… raar…
Als je 1 jaar en (bijna) 8 maanden samen bent dan denk je in termen van ‘ons', vooral als je over de toekomst nadenkt. En nu moet ik weer denken in termen van ‘mij', en dat is echt heel raar. Ik kan nu niet denken aan wie ik binnen zoveel maanden of weken ga zijn, ik kan nog niet eens denken aan morgen.
Jaja… Mijn leven is echt wel helemaal niet meer wat het was een half jaar geleden. Ik ben een heel andere persoon aan het worden. En soms voel ik mij daardoor echt wel een buitenaards wezen of zo. Alsof iemand anders mijn leven overgenomen heeft waardoor ik ineens niet meer pas in mijn eigen leven. School, mijn vrienden, mijn familie. Het lijkt wel alsof alles van me bevreemdt, alsof het niet meer bij me past.
Ik weet niet wat mijn leven me in de toekomst zal bieden. Deze week had ik ‘ruzie' met iemand, en die zei dat ik mijn toekomst aan het vergooien was en dat ik zwaar in de problemen zou terechtkomen. Maar hoe kan die nu weten wat mijn toekomst is? Waarom denken ‘zij' dat ze de standaard van wat geluk eigenlijk is bepalen? Iedereen moet zoiets toch zelf beslissen, hoe zijn toekomst eruit zal zien en hoe hij gelukkig zal worden. Waarom zijn mensen zo neerbuigend over alles dat anders is, over iedereen die anders denkt. Waarom staan mensen er niet voor open dat er andere meningen zijn, gewoon anders, dan nog niet persé slechter of beter, maar gewoon anders. Waarom heb ik zo vaak het gevoel dat ik alleen ben op deze wereld?

ik zou het toch nog maar eens proberen goed te maken met die vriend, of toch in ieder geval het contact behouden. Het moet best wel een leuke jongen zijn, als ik jou geschriften lees.