Maandag 23 december 2002

Vanavond heb ik iets heel moedigs gedaan. Het klinkt natuurlijk heel stom om dat van jezelf te zeggen maar ik vind echt dat ik vandaag heel moedig geweest ben. Het is nogal moeilijk om te vertellen omdat het eigenlijk nogal iets heel specifiek is maar om het heel vaag uit te leggen… Ik zit al een paar jaar in de leiding van een jeugdbeweging. Maar de laatste tijd was ik daarin heel erg ontgoocheld om tal van redenen (vooral om de hypocrisie dat ze zogezegd niet aan discriminatie doen maar het eigenlijk wel doen en zulke dingen). Om die reden, en ook omdat ik echt uitgeput was op dat gebied, wilde ik ermee stoppen met nieuwjaar. (wil ik nog altijd hoor maar kan die zin niet beter formuleren). Nu is het zo dat me al die jaren één ding enorm enorm geërgerd heeft en dat is dat de mening van sommige mensen meer waard leek dan die van andere mensen. Dat altijd naar dezelfde mensen geluisterd werd en dat dat meestal de mensen waren die het best waren in het manipuleren van anderen. De mensen die alles zodanig kunnen verdraaien zodat iedereen er zomaar intrapt. En ik had altijd het gevoel dat ik de enige was die dat zag, hoe het eraan toeging. Het is eigenlijk moeilijk om uit te leggen als je het zelf niet hebt meegemaakt maar ik zal het toch proberen. Als iemand een voorstel deed en die persoon vond het een slecht voorstel dan werd het met één zinnetje opgeborgen. Maar als diezelfde persoon iets goed vond dan ging het door. Alleen kon hij het zodanig goed verpakken dat iedereen geen kans had om ertegen te zijn. Of als je ertegen was werd je mening met een simpel argument de grond ingeboord.
Maar zoals ik al zei, kan je niet echt weten hoe het was als je het niet meegemaakt hebt. In het begin dat ik in de jeugdbeweging zat heb ik ooit iets heel doms gedaan, beïnvloed door die ene persoon. Iets waarover ik niet goed had nagedacht door zijn opstokingen. En achteraf, toen het te laat was (zoals dat altijd gaat met spijt naar het schijnt), besefte ik pas dat ik me zo had laten manipuleren. En zag ik dat iedereen zich door hem liet manipuleren maar dat ze het niet beseften. En dat heeft al die tijd op mijn lever gelegen.
Wel… ik heb al die jaren gezwegen omdat ik wist dat ik toch niets te zeggen had. Maar vandaag, op mijn laatste vergadering heb ik het zwijgen doorbroken. Er moest juist iets belangrijks beslist worden, er was onenigheid, en het was weer zo dat die ene persoon zijn mening er leek door te komen hoewel de meesten er juist tegen waren. En toen heb ik eens goed mijn gedacht gezegd. Gezegd dat ik het één hypocriet boeltje vond, dat er gemeten werd met 2 maten en gewichten en dat ik zo blij was dat ik geen deel meer zou uitmaken van dat hele zooitje. Ik zag zelf mensen knikken die blijkbaar vonden dat ik gelijk had. Echt waar, het was zo'n opluchting, een echte last die van mijn schouders viel, dat ik eindelijk eens had durven ingaan tegen die ene persoon die het altijd voor het zeggen heeft.
Ach ja… niet dat het iets zal veranderd hebben, maar ik voel me er beter door, wetend dat ik tenminste niet alleen zwijgend toegekeken heb.
Maar ik voel me niet alleen euforisch omdat ik eindelijk es ben opgekomen voor wat ik dacht… Ik voel me ook ergens helemaal gebroken en kapot, omdat ik me zo kwetsbaar opgesteld heb in mijn tirade tegen de 2 maten en gewichten. En omdat ik al die jaren gezwegen heb en nu pas mijn mond heb durven opendoen. En omdat twee personen mij persoonlijk begonnen aan te vallen omdat ze blijkbaar geen goeie tegenargumenten hadden. Maar ik denk toch dat ik me goed verdedigd heb. Toen ze begonnen te zeggen dat dat helemaal niet zo was dat sommige mensen meer te zeggen hadden dan een ander, zei ik alleen maar "ach ja, het zal aan mij liggen. Ik hoor de laatste tijd nogal veel dat ik me vanalles inbeeld. Dus je moet echt niet luisteren naar alles wat ik juist gezegd heb, het zit allemaal in mijn hoofd, ik ben er zeker van." En toen begonnen ze me ineens wel gelijk te geven. Heel erg raar allemaal…
Ik geloof dat de moraal van het verhaal dus eigenlijk is: zeg je mening en je zal nog verbaasd staan van de reacties :-). En natuurlijk: laat niet op je kop zitten!

zaterdag 28 december 2002

Ergens deze week wilde ik een tekst schrijven voor dit dagboek, maar het is toen niet op papier geraakt. De tekst zou beginnen met "Ik huil om deze wereld", en zou gevolgd worden door een anekdote over ik die in een treinwagon zat met 4 madammekes die racistische praat aan het voeren waren. Ik kon er niet meer tegen maar ik durfde er ook niets over zeggen (anders was ik onbeschoft overgekomen omdat ik me met hun gesprek moeide). Toen ben ik maar uit ‘stil protest' met veel ommezwaai naar de wagon ernaast verhuisd. Daar schoten de tranen echt in mijn ogen. Ik voelde alleen maar die onmacht, het besef dat de wereld zo rottig in elkaar zat en dat ik er helemaal niets aan kon doen. Als er geen andere mensen in die nieuwe wagon hadden gezeten, had ik zeker en vast een goed potje gehuild.
Maar eigenlijk hoef ik niet te huilen om deze wereld. Ik heb de laatste 3 dagen anders geleefd, met mensen die anders durven te zijn. Ik heb 3 dagen geleefd in rust en stilte. En nu ben ik terug in mijn hectische wereldje en ik voel me al heel de dag helemaal onrustig. Ik heb heimwee naar die 3 dagen.
Maar nu weet ik dat ik niet persé hoef te huilen om deze wereld. Er is nog hoop en naar het schijnt doet hoop leven. Ik voel mij steeds minder en minder onbegrepen omdat ik steeds meer mensen leer kennen die net als ik niet denken zoals de rest.
Maar ik voel me wel meer en meer onbegrepen door de mensen die me altijd nauw aan het hart hebben gelegen en voor wie ik nu wel heel erg verander. Vroeger bewandelden we hetzelfde pad, maar wat hebben we nu nog gemeen? Dat is best moeilijk en verwarrend. Maar ik leer met dat gevoel om te gaan. Mijn zin om te schrijven komt zelfs terug. Ik ben begin deze week midden in de nacht opgestaan omdat ik een tekst in mijn hoofd had (het was wel niet voor dit dagboek, maar toch…) Het komt dus zeker in orde met mij.
Doordat ik de laatste tijd zo veranderd ben voelde ik me meestal echt alleen op de wereld. Ik had altijd mijn familie, mijn vrienden, mijn lief, maar toch voelde ik me helemaal alleen en vervreemd van hen. Maar nu voel ik me niet meer alleen, want ik weet dat er licht is aan het einde van de tunnel. Alleen is er nog een lange weg te bewandelen om dat licht te bereiken.

Je kunt dat lief het beste laten vallen volgens mij..