arch/ive/ief (2000 - 2005)

Je hebt het/een heelal, met daar ergens ons zonnestelsel. Je hebt ons zonnestelsel met daar ergens onze planeet de aarde. Je hebt de aarde vroeger bestaande uit natuur en alles leefde in harmonie. De mens ontwikkeld zich en gaat zich onderscheiden door taal, door te kunnen arbeiden, door 'slimmer' te worden,... De mens is dus losgekomen van de natuur. Je kan de aarde nu onderdelen in natuur van dieren, planten,ecosystemen,... en cultuur van de mens. Die culturen evolueren en nu is het een kapitalistisch systeem dat dieren, planten, andere mensen, uitbuit. Vandaar ik altijd spreek over de Goede Moeder Aarde en het Slechte kapitalisme. Vergelijking met duivel en god zelfs.
Binnen ons systeem heb je enerzijds de grote factor: het systeem en de kleine factor: de mens. De mens is namelijk maar wat het systeem van hem maakt. Of met andere woorden: de geest is een product van de materie. Of nog met andere woorden: de onderbouw bepaald de bovenbouw. Klein voorbeeldje: kapitalisme kwam op en godsdienst veranderen in die zin dat het niet meer verkeerd was om veel geld te verdienen tegenover de vroeger eis om sober te leven. De beleving van godsdienst verandere door kapitalisme. Ander voorbeeldje: het systeem is vandaag neoliberaal, de mens is daardoor beginnen redeneren vanuit het eigen standpunt en niet vanuit het standpunt van een gemeenschapsstandpunt en zeker niet meer uit het standpunt van de natuur. Dus ook hier weer bepaalde het kapitalisme (liberaal systeem vaandaag) iets: dat de mens egoïstischer is.
Nu als dit de feiten zijn, moet je er vanuit gaan dat de zin van het leven is dat iedereen gelukkig is. Langs de andere kant zie dat het kapitlistisch systeem slecht is voor vele mensen over de hele wereld en voor de natuur. Aangezien we de natuur moeten beschouwen als onze schepper (zij houdt ons immers in leven) moeten we het systeem veranderen zodat elke mens gelukkig is in harmonie met de natuur. Dus een antikapitalistische conclusie, want het kapitalisme biedt bijna het tegenovergestelde.
Daarom is het de plicht van elke mens die gelukkig wilt zijn om te streven naar geluk/genot, maar zolang het systeem slecht is komt daar een tweede bij: verzet. Dan heb je als mens 5 keuzes: anarchisme, troskisme, stalinisme, antikapitalisme, of een zelfingevulde vorm.
Dit doe je naast je dagelijkse praktijken, door enerzijds je eigen handeling aan te passen: bv geen stem aan traditionele partijen want die houden het kapitalisme in stand of bv geen vlees te eten van massaproductie, naar betogingen te gaan, alles wat antikapitalistisch is te steunen, mensen overtuigen van dit kamp (zoals deze mail),... Anderzijds heb je de theorie: je vormt meningen over jou perfecte samenleving en meningen over iets dat binnen het systeem ligt: vb verkiezingen. In mijn perfecte wereld is niet meer zoiets als verkiezingen, maar daarom is het belangrijk om over vandaag nog een mening te vormen.
Een tweede aspect van het gedeelte 'praktijk' wil ik apart nog aandacht geven. Je kan een antikapitalistische levenshouding aannemen maar je moet de twee basiswoorden toch blijven tegen elkaar opnemen: verzet en genot. Ik kies ervoor om niets van cola-company te drinken. Anderen niet omdat ze niet altijd water willen drinken. Zo hebben ze genot tegen verzet opgewogen. Als mijn genot te hard moet boeten voor mijn idealen laat ik het ideaal vallen: vb in gent sorteren ze geen plastic en hier in Geel wel. Maar ga ik daarom men plastic afval wekelijks mee naar huis nemen, nee.
Het begint bij je eigen, dan je omgeving en uiteindelijk globaal omdat het een globale vijand is. Goed, gelukkig en dissident leven is mijn boodschap en zo te streven naar verandering en revolutie afhankelijk van de context: ben je een goedbetaalde arbeider in België of een hongerlijdend kind in Kenia. Zo vult iedereen zijn eigen leven in om zo hopelijk te komen tot onze utopie...ooit en die verdomde massa meekrijgen.

Tot zover 'mijn dogma'

Groetjes, Maarten

Als de samenleving de mensen bepalen (wat volgens mij en ik denk volgens u ook zo is). Hoe kan je jezelf als mens dan veranderen zonder de samenleving te veranderen?

Hoe in hemelsnaam :) kan je in een kapitalistisch systeem een anti-kapitalistische 'houding' aannemen? Ik ben dan wel een anti-kapitalist maar ik leef 100% kapitalistisch.

Groeten

Ik ben blij dat er met jullie en vele anderen een héle grote groep aan het ontstaan is die niet langer bereid is zich bij de heilige huisjes van grootindustrie en overheid in slaap te laten sussen. Ik denk niet dat je als mens maar kan kiezen tussen 5 verschillende levenswijzen. Er zijn er evenveel als er mensen en omgevingen zijn. Je eigen verantwoordelijkheid neem je immers in de eerste plaats op in je eigen omgeving, en volgens je eigen mogelijkheden. Leefbaarheid staat daarbij voor mij op nummer een. Wat politici daarbij in de pap willen te brokken hebben laat ik daarbij nog in het midden. Die hebben allemaal een eigen agenda en als burger moeten we maar beter op tijd inzien dat we onze macht niet teveel naar hen mogen delegeren. (Wel gaan stemmen, anders delegeer je de macht misschien naar diegenen die ze niet verdienen!) Net zo moeten we heel erg oppassen aan welke mensen en ondernemingen we ons geld, onze arbeid en onze tijd spenderen. Door voor hen te werken en bij hen dingen te kopen verlenen wij hen macht. Je moet je dan ook niet enkel tevreden laten stellen met het ogenschijnlijk mooi loon, de status of de bedrijfswagen die het jou persoonlijk oplevert. Belangrijker is hoe de onderneming of de mens aan wie je macht geeft daarmee omgaat. Als zo'n bedrijf alle regels van goed bestuur om naar een leefbare wereld toe te werken aan zijn laars lapt, wees er dan maar zeker van dat je zelf binnenkort in de brokken zal delen!
Nu is het begrijpelijk dat sommigen woedend worden bij het ervaren van zoveel onrecht, alleen kom je door die woede met geweld te uiten niet veel verder dan dat ze als een boomerang terugkeert. Negeren van problemen is echter ook geen oplossing, omdat ze dan op andere manieren naar voren treden, dikwijls veel schadelijker en onhandelbaarder. De problemen waarmee we hier geconfronteerd worden zijn wereldwijd verbreid, en we moeten er met zijn allen doorheen. In de eerste plaats is het nodig dat we ons zo breed mogelijk informeren. Wie zijn medemens met respect behandelt, zal alle informatie verkrijgen die hij nodig heeft. Wie slechts wil heersen over anderen, zal massaal tegenstand ondervinden, en is gedoemd zich te verliezen en verwonden in langdurige strijd. Vul zelf maar in welke heersers zich vandaag de dag in die positie bevinden, nooit voorheen is dat zó duidelijk geweest. Bovenal komt het er op aan je één te weten en te voelen met de rest van de mensheid, wat niet kan zonder je ooit te hebben ingeleefd in de wereld van de 'underdog'. Zij die dit wel riskeerden weten dat ze niet meer anders kunnen dan solidair zijn met elkaar.
Waar ik begin jaren '90 nog vreesde voor mijn leven als ik met de wanpraktijken van onze westerse samenleving naar buiten kwam, heeft die angst plaats gemaakt voor een innerlijk gevoel van rijkdom en kracht. Vele kleintjes maken één groot, en waar alles toen nog ondergronds werd meegedeeld aan mensen die dicht genoeg stonden om ze in vertrouwen te nemen, is nu de tijd rijp voor globale communicatie over deze onderwerpen. We staan nu ook een stap verder: we kunnen aantonen dat de grootindustrie haar macht toen heeft misbruikt, en de hele wereld in grote problemen heeft gebracht. Het komt er nu op aan hen die macht weer te ontnemen door de voedingsbodem weg te nemen: geld. Sinds begin jaren '90 rijd ik niet meer met de wagen, waarmee ik me persoonlijk niet meer verantwoordelijk voel voor de wandaden van de petroleum-maffia. Nadat ik eerst enkele jaren gewerkt had als interim in verschillende industriële bedrijven, hield ik het voor bekeken, en koos resoluut voor een ecologisch, ethisch en sociaal verantwoorde levenswijze. Ik heb ondertussen met veel mensen uit verschillende klassen en culturen gepraat, volgde opleidingen over hoe milieuproblemen kunnen worden aangepakt, studeerde veel op mezelf en liet de jachtige maatschappij en 't grote geld voor wat ze was. Ik heb enorm veel geleerd, door 'arm' te zijn vond ik innerlijke rijkdom, door 'uitgesloten' te worden vond ik aaneengeslotenheid.
Ik heb ondervonden hoe gemakkelijk mensen zich laten misbruiken door in naïeve, leugenachtige of ronduit misdadige wereldbeelden te geloven, het heeft ook mij heel wat moeite gekost om die bij mezelf te zien, en er zo goed en kwaad als mogelijk van los te raken. Leer zelf denken, voelen, doen, zonder de last op andermans schouders af te wentelen. Op die manier verwerf je de grootst mogelijke vrijheid, omdat anderen je dan niet meer als 'last' ervaren. In de kindertijd mag je afhankelijk zijn, maar als volwassene moet je leren voor jezelf te staan, samen met, maar toch los van anderen. Hoewel werkloos, bleef mijn omgeving me steeds steunen, omdat ik PROBEERDE te werken aan meer leefbaarheid. Hoewel de RVA me tot tweemaal toe schorste omdat ik weigerde te werken in ondernemingen die ecologisch, sociaal of ethisch onverantwoord waren, bleef ik het been stijf houden. Hoewel de VDAB aanvankelijk weigerde deze werkwens in mijn dossier op te nemen en een onbekende er de paragraaf "overschat zichzelf gemakkelijk" aan toevoegde zijn ze nu, nadat ik me eens behoorlijk kwaad had gemaakt en het bureau op stelten had gezet, toch een beetje tegemoet gekomen, het staat er nu toch al in. Enige probleem: er is geen werk in die sector, geen enkele job in mijn regio. Verhofstadt's mooie woorden in Johannesburg, "er moet meer gebeuren om hernieuwbare energie ingang te doen vinden" blijven voorlopig alleen maar mooie woorden. Hoe zou het anders kunnen, met al die andere zakelijke belangen, de bilaterale en multilaterale akkoorden over de investeringen die ecologische en sociale drijfveren snel onder de mat vegen als ze de belangen van de grootindustrie zouden kunnen beperken. Want dat is de echte drijfveer van onze mooie blauwe zee van liberalen. Ik maak me geen illusies om nog aan de bak te komen in deze maatschappij van volksverlakkers. Maar ik eis mijn recht op zelfbeschikking hier en nu op. Ik kan het lief vragen, ik kan mijn best doen, jaren aan een stuk, om niet met lanterfanterij aan te komen draven, maar nu is het genoeg.

Waarvan leef je nu? Op kosten van die 'volksverlakkers' zeker?

''Leer zelf denken, voelen, doen, zonder de last op andermans schouders af te wentelen.''

Groeten

Beste Karel

Ik worstel ook met dat soort vragen. Ik kan dan bijvoorbeeld wel mijn kleren en meubels in een kringloopcentrum kopen. Maar ik realiseer me wel dat het aanbod in de kringloopcentra nooit zo groot zou zijn, moesten andere mensen die spullen niet hebben afgedankt om er nieuwe te kopen. Het is dankzij de overconsumptie dat ik mij die meubelen kan permitteren. In tijden van schaarste zouden zelfs tweedehands spullen duur zijn. Een Poolse vriendin van mij weet dat wel : in Polen hebben ze geen kringloopcentra, aangezien weinig mensen het er zich kunnen permitteren om nog bruikbare spullen af te danken.
Ik troost me met de gedachte dat het goed is voor het milieu. Het is beter dat dat meubel in mijn living staat, dan dat het vergaat in een verbrandingsoven.
Ik handel dan waarschijnlijk niet echt anti-kapitalistisch.
Misschien moeten we, om eerlijk te zijn, naar analogie met andersglobalist i.p.v. anti-globalist, ook spreken over anderskapitalistisch i.p.v. anti-kapitalistisch. Maar dat is niet veel meer dan gegoochel met woorden.
De vraag blijft : wàt moeten we juist veranderen om, zonder echt in armoede te vervallen, ons economisch systeem ten goede te keren? Om de vervuiling en de verspilling van grondstoffen te stoppen. Eerlijke prijzen te kunnen betalen voor importproducten. Om de arbeid te herverdelen. Om in de elementaire behoeften te kunnen voorzien van élk mens hier op aarde. Om de arbeidsomstandigheden voor iedereen te optimaliseren. Zonder problematische schaarste.
Een tweede vraag : Hoe kunnen we die schijnbaar niet te stoppen economische grootmachten onder controle krijgen?
En nog een vraag die daar mee samenhangt : Hoe snel mag het allemaal veranderen opdat mensen niet angstig worden. Ik denk hierbij aan Alvin Tofflers 'Future shock'. Een oude klassieker, waarin de auteur uitlegt hoe de veranderingen in onze maatschappij een soort van cultuurschok teweegbrengen. Mensen worden onzeker, doordat ze niet goed weten om te gaan met snelle verandering. Dat uit zich op verscheidene manieren. Ik vermoed dat ons racisme daar ook mee te maken heeft. En de hang naar simplisme (Blok, Fortuyn,...)
We zijn bang van het wildgroeiende kapitalisme, voor een groot deel omdat we angstig worden van de veranderingen die het met zich meebrengt. Maar zal elke verandering van economische organisatie, of a fortiori een revolutie, niet evengoed die angsten opwekken? En de hang naar simplisme en sterk leiderschap.

Aan zij die meelezen : Alle pasklare antwoorden en tips zijn welkom.

Bijna had ik deze reactie begonnen met: "inderdaad, KarelM" maar de waarheid is genuanceerder. Vooreerst lijk je er een zeker plezier in te scheppen dat ik werkloos ben, dat ik uitkeringen trek en DUS een van de profiteurs van dit kapitalistisch systeem. Daarmee lijkt het recht om kritiek te uiten met enkele woorden van tafel geveegd. En je confronteert me ermee dat ik de last wèl op andermans schouders afschuif.

Ik leef NIET op de kosten van de volksverlakkers, maar op kosten van de werkende mens. ZIJ zijn het die de lasten dragen, en ik BEN deel van de samenleving van zij die werken, moeten knokken om rond te geraken. En ik BEN een van de velen die uitgesloten werden door het kapitalisme dat ongebreidelde economische groei als enige mogelijke weg ziet. Het zijn vele werkende mensen, met en zonder kinderen, met en zonder auto, werklozen, anarchisten, gelovigen, humanisten, spirituelen, mensen vóór én àchter den toog, mensen zonder én mét geld die me de kracht hebben gegeven om mijn ideëen verder uit te werken, en me de kans hebben gegeven mijn gedachten bij hen te toetsen. Dat zij die me slechts oppervlakkig kenden me eerder zagen als profiteur is iets dat ik er op de koop toe heb moeten bijnemen. Natuurlijk is dat onaangenaam, maar van één ding was ik alvast overtuigd: meer van hetzelfde vernietigend leven om te werken om slechts de rijken rijker te maken en ‘de rest' steeds armer en ongelukkiger kon geen uitweg meer bieden. Ik ben er dan ook niet beschaamd om te stellen dat ik inderdaad heb kunnen leven op de kosten van de andere werkers, niet om op mijn gemak te lanterfanten, maar om me diepgaand te informeren waar verandering noodzakelijk was, en mijn eigen manier van zijn en zien te ontwikkelen tot die praktisch leefbaar zou kunnen worden. Oók op economisch vlak, maar als je beseft dat de vereisten voor startende zelfstandigen meestal te hoog gegrepen zijn voor mensen die van nul willen beginnen, dan zou je ook mogen inzien dat voor mij de keuze lag tussen het bestaande systeem (van werkloosheidsuitkeringen en bij uitsluiting OCMW-uitkeringen) en mezelf nodeloos de dood injagen door hiervan afstand te nemen. Want zelfs mét zulke uitkeringen heb ik jarenlang geen enkele reis kunnen maken, zelfs niet buiten de stad, heb ik geen enkele dokter kunnen bezoeken, ook niet als ik doodziek was. Enige remedie was alles uit te zweten, omdat ik weigerde het proces van milieuvernietiging sneller af te werken. Ik had mijn studie graduaat elektromechanica afgebroken begin jaren '90 omdat ik niet wilde fungeren als slaaf van de nog steeds misdadige kernenergie-industrie, nadat ik had kennis genomen van de verregaande gevolgen van én de desinformatie rond de ramp in Tsjenobyl, ook in ons ‘democratische' westen. Als proef op de som ging ik als nog onmondige interimarbeider in verschillende sectoren en bedrijven aan de slag in de zware industriële sectoren metaal en chemie. Wat ik daar gezien en meegemaakt heb heeft me voor altijd doen afzien van het zelf bezitten van gemotoriseerd vervoer, en heeft me het zetje gegeven om radicaal op zoek te gaan naar leefbare alternatieven. Ik heb ze gevonden, hernieuwbare energie zou vandaag de dag toch al een begrip moeten zijn, ik ging op eigen kracht naar Denemarken om daar te leren, terug in België was er echter heel wat tegenstand, vooral van grote industriële bedrijven, waaronder Electrabel, dochter van Tractebel, die bijvoorbeeld de windmolens in Zeebrugge liever lieten verkommeren om te kunnen zeggen dat kernenergie toch wel de enige oplossing is voor onze energiebehoefte. Toen Interelectra, het kleine electriciteitsbedrijfje uit Limburg, met rationeel energiegebruik hoog in het vaandel, het molenpark voor een waanzinnig hoog bedrag kocht en vervolgens bewees dat het de molens wèl goed beheerde, was hier een eerste kentering in de misbruik van machtspositie van eerder genoemde multinational en solo-speler in de maak. In die periode werkte ik mee bij het op poten zetten van een van de eerste ecologische centra van Vlaanderen. Dit gebeurde echter vrijwillig, onder een vzw-structuur, die bijgevolg niet toeliet dat medewerkers werden vergoed. Velen kwamen en gingen weer weg, omdat zo'n structuur geen duurzame werkgelegenheid kan verschaffen. Daar kon geen één iets aan veranderen; de geest was er wel, maar de wet stond in de weg. Dat ik nadien nogal gedesillusioneerd was, terwijl ik mee aan de bron had gestaan, kwam vooral door de botte weigering van RVA en VDAB om vrijwilligerswerk te aanzien als WERK. Ik ben er op den duur dan ook mee gestopt, omdat het te zwaar werd en er financieel NIETS tegenover stond. Velen hebben me er in die tijd op aangesproken dat ik toch wel gek was om zo weinig voor mezelf in te kunnen staan.

Door deze subtiele boycot van overheid en grote bedrijven is het zover gekomen dat ik het op den duur overal ben afgetrapt om met mezelf in het reine te komen en nieuwe krachten te verzamelen. Dit mag heel egoïstisch lijken, maar het was voor mij de enige manier om hier niet helemaal aan onderdoor te gaan. Langzaam opbouwen geeft meer kans op succes dan zomaar ondoordacht handelen, of overal groot geld tegenaan te smijten, en vervolgens te kunnen zeggen dat je het hebt geprobeerd, maar dat het niet rendabel is. Het geeft de kans om fouten in te zien, te herstellen en te voorzien welke valstrikken in de toekomst liggen. Ik ben bezig met het ontwerp van kleinschalige hernieuwbare energie zoals zon en wind met gerecycleerde ‘afval'verpakkingsmaterialen, en ik ben bijna klaar om hiermee naar buiten te komen, maar ik verlang van overheidswege dat er spoedig maatregelen getroffen worden om dit ook op economisch structureel vlak mogelijk te maken. Het KAN gewoon NIET dat ik –als ik hiermee begin- volgens dezelfde maatstaven (sociale lasten en belastingen) zou moeten worden gewogen als zij die er maar op los vervuilen, grof geld verdienen en leefbaarheid aan hun laars lappen. Een vzw zie ik niet als zinnige oplossing omdat het mijn bedoeling is ook anderen van de vruchten hiervan te laten meegenieten in de vorm van werk. Ik ben alvast niet van plan om twee keer in dezelfde val te trappen.

KarelM, als ik niet gedurende de laatste 10 jaar grondig op zoek zou zijn gegaan naar wat er zich in onze samenleving afspeelt, en mezelf in de positie van die underdog bracht waarover ik het eerder had om een en ander aan den lijve te ondervinden, en getracht heb er alternatieven voor te vinden, zou ik jou waarschijnlijk gelijk geven met die kritiek.

Gegroet, en prettige feesten,
Agua 121

Ik zeg niet dat je een profiteur bent, helemaal niet. Ik leef als student ook op kosten van mijn ouders. Alleen zeg ik dat je of je het nu wilt of niet meedraait in een bepaalt systeem en dat het een illusie is te denken dat je er van af kan zonderen.

Daarom dat ik ook zei dat de uitkeringen waar mensen zoals u en ik van leven betaalt worden door mensen die 'verplicht' meedraaien in het systeem. Ik had de indruk dat je neerkeek op die mensen die ons de kans geven om te studeren, huur te betalen etc....

Daar word ik 'pissig' van maar goed ook een gelukkig eindejaar.

Ik heb het voorgaande nog eens goed overlezen, en ja je hebt gelijk, ik heb in 2 zinnen de woorden slecht gekozen. Die in mijn eerste reactie over de volksverlakkerij van de blauwe zee van liberalen. Toegegeven, ik heb mezelf in mijn eigen betoog laten meeslepen. Ik kijk helemaal niet neer op andere mensen, of ze nu geld hebben of niet. Maar wat ik wel schandalig vind is dat multinationals de overheden politiek en juridisch kunnen dwingen om de regelgeving rond ecologische en sociale leefbaarheidsthema's zodanig te verzwakken of volledig te laten vallen als die regels de rentabiliteit van hun bedrijvigheid in het gedrang brengt. Zo'n half jaar geleden ongeveer postte Vincent Decroly (Ecolo) hier op Indymedia een artikel over het gevaar van de afgesloten bilaterale akkoorden over de investeringen. Die zouden ‘geknipt en geplakt' zijn geweest uit eerdere, door het parlement verguisde en afgewezen multilaterale akkoorden over de investeringen, omdat ze te ver gaan in het toekennen van macht en machtsmisbruik van multinationals, die zich boven de volksgezondheid verheven voelen. Verhofstadt was daarbij blijkbaar nogal kop van jut, omdat hij bij het opstellen ervan wel een en ander in de pap te brokken had. Als men de prioriteiten blijft leggen bij economische groei en winstmaximalisatie ten koste van ecologie en sociaal welzijn, waar zit dan het verantwoordelijkheidsbesef van deze mensen? ZIJ zullen de miserie niet moeten opkuisen; als het hier de spuigaten uitloopt, zitten zij al lang in hun immer groen aards paradijs, dat voor gewone mensen onbetaalbaar is geworden. Echte natuur zal dan nog slechts voorbehouden zijn aan een kleine groep elitaire, en totalitaire machthebbers. Het probleem is dat de ongebreidelde economische groei, en het onkritisch achternahollen van de misdadige praktijken van vooral de VS met Bush, die Kyoto kelderde en de eerste olietiran in de wereld wil worden, ons geen bal zal opleveren. Heden ten dage wordt iedereen die maar van ver of dichtbij kritiek levert op de ondermijnende praktijken van zulke heren bestempeld als terrorist.
Om mensen te ontmoedigen wordt vooral angst en vernieling gezaaid, wordt zelfs gedreigd met first use van kernwapens. How low can you go? Wie is hier de terrorist? Dit wakkert mijn rechtvaardigheidsgevoel en wilskracht om dit boeltje ten goede te keren alleen maar aan.
Door wat emissierechten aan te kopen van vooral armere derde wereldlanden is ons probleem van milieuverloedering niet opgelost. Nu geloof ik dat het merendeel van de mensen daar geen goed oog in heeft, afgaande op alle verhalen die ik hoor en lees. Nochtans kan door bewust gebruik én niet-gebruik van de techniek deze vervuiling tot veel leefbaarder proporties worden teruggedrongen. Want laat ons eerlijk zijn, alles is chemie, ook in de natuur, maar niet alle chemie is natuurlijk. Zo is bijvoorbeeld Plutonium een stof die slechts bestaat sinds Wereldoorlog 2. Het is een bijprodukt van de kernenergie-industrie, en bruikbaar in kernwapens. Plutonium is de giftigste stof op aarde, er zijn verschillende isotopen waarvan de langst radioactieve een halfwaardetijd heeft van 365.000 jaar. Het zal dus nog miljoenen jaren duren vooraleer we weer met een gerust gemoed zullen kunnen leven. Ja, de mensen uit die industrie bezorgen ons werk, betalen ons schoolgeld en onze werkloosheidsuitkeringen. Maar nog steeds verspreid o.a. Electrabel haar giftige desinformatie door te doen alsof kernenergie milieuvriendelijk is, omdat het de ozonlaag niet aantast. De ozonlaag niet, nee, (tenminste als je de opwerking niet meetelt) maar er zijn nog miljoenen jaren voor de boeg om de ontelbare mutaties mee te maken. Mag ik dan spreken van misdadigheid van de leiding? Waarom is zichtsvervuiling van windmolens voor de Belgische kust belangrijker dan de toekomst van duizenden generaties? Omdat die de volgende verkiezingen in het gedrang kunnen brengen? Kijk ik nu neer op mensen omdat ik het zo duidelijk stel? Er is een massa werk voor de boeg voor iedereen die wil meewerken aan een leefbare toekomst. Het lijkt me dan ook onterecht dat er zoveel werklozen gedwongen op non-actief worden gezet omdat de bedrijven de competitie niet meer aankunnen. Zou het niet beter zijn als we als gewone mensen van de (inter)nationale overheden en bedrijven het recht afdwingen om hier samen iets aan te doen zonder bij voorbaat te worden genekt door de economische principes die ons in deze waanzinnige positie hebben gebracht? De technieken zijn er, de geest ook, nu de wet nog. Het is hierbij vooral niet mijn bedoeling om de industrie als zwart schaap te beschouwen. Het zou beter zijn als we ons daar met vereende kracht en inzicht achter scharen, om deze problemen zo snel mogelijk recht te trekken. Volgens mij kunnen we spreken van overmacht, wat ons het recht verleent om doortastende veranderingen te eisen. Een clausule daaromtrent in een informatief boekje over patentrecht bracht me op dat idee. In geval van overmacht en oorlog bestaat de mogelijkheid dat het patentrecht vervalt. Waarom dit niet doortrekken tot de zware lasten op arbeid? Als we het probleem nu niet aanpakken kan het alleen maar erger worden…

Chapeau Agua.

Ik ben het ook al op een aantal plaatsen afgetrapt. In mijn geval omdat ik zag hoe werkgevers hun werknemers oplichten en chanteren om het onderste uit de kan te halen. En omdat ik tijd nodig had om dingen te leren en zelf te doen, i.p.v. altijd van professionals af te hangen en van het geld om hen te betalen.
Het is inderdaad niet gemakkelijk als ge het op uw eigen manier wilt doen, zonder veel carrièreplanning. Resultaat: zonder recht op werkloosheidsuitkering en met een c.v. die op niks trekt loop ik weer te bedelen om interimwerk bij allerlei flexibel georganiseerde bedrijfkes die het onderste uit de kan willen halen.
Ik wou dat ik een zelfde verhaal als dat van u kon voorleggen. Chapeau.

is het mogelijk om je artikel 26957 te hérpubliceren? ik vind er een aantal aanknopingspunten met de actualiteit die de herpublicatie ook voor anderen interessant maken, bvb: de oorlog om grondstoffen (olie,energie) en de fundamentele alternatieven, de brug tussen islam en andersglobalisme (ecologie), de keuze om (al dan niet) in de politiek te stappen,... think about it.

Het betreft het artikel "Ecologie en de lijm tussen culturen", ik zal het opnieuw publiceren bovenaan de newswire en verwijzen naar dit artikel en comments.
Sorry, heb even weinig tijd voor langere comment. Bedankt voor de reacties.