arch/ive/ief (2000 - 2005)

Monogamie?

Om met de deur in huis te vallen: waarom zou het beter zijn kinderen te hebben met slechts één partner? Waarom wordt het niet als "normaal" beschouwd om er meerdere partners tegelijk op na te houden, als al die partners akkoord zijn en het van elkaar weten? Waarom niet meer samenleven? Zou dat geen verrijking kunnen zijn, ook voor de betreffende kinderen? Is dat zelfs niet beter voor de hele wereld? De enge basis van koppels doorbreken? Naties die in elkaar overvloeien? Rassen die ophouden te bestaan? Is dit een utopie of een waar en mogelijk streven? Is dit naïef? Want we hebben toch allemaal gevoelens als jaloezie? Is dit maatschappelijk belangrijk genoeg? Kan deze loswrikking van het denken de wereld redden? Draait dit enkel maar om egoïsme, zelfbevestiging en zelfbevlekking? Is er niet meer aan de hand? Bestaat unieke liefde? Is een grote, gemeenschappelijke liefde nodig? Bestaat liefde überhaupt? Kunnen abstractheden als naties, volkeren, rassen elkaar liefhebben? Hebben mensen werkelijk lief buiten de liefde voor zichzelf? Draait het allemaal om kosten-baten-analyses? Zijn er antwoorden te vinden op de meest prangende, menselijke vragen? Is liefde oneindig opdeelbaar? Is dat praktisch te organiseren?

Inderdaad veel vragen... Maar waar wilt u naartoe??? Dit breekt mijn denken niet open. Ik hoor iemand aan het woord die nog nooit een echte relatie gehad heeft en/of niet kan kiezen. Een tijdje ascese zou u goed doen. Verwacht uw heil niet van de veelheid en het exotisme. Ga voor de diepte. (Ik voel mij de beantwoorder van De Eenzame Hartenrubriek!). Dit is geen forum voor innerlijke pijntjes. Trouwens handig hoe u de compleet simplistische en absurde link legt met wat u noemt "de wereld".

'K ben al duchtig aan het "reflecteren" hoor!

De grote SAMENleving op alle gebieden dus. Monogamie is een automotisch gevolg er dan van? En waarom niet grote families die terug samenleven? Want je legt samenleven direct in verband met ook seksuele activiteiten. Dan zou je er incest van maken. Raar dat ik hier een stem hoor voor monogamie, nog niet zo lang geleden heb ik hetzelfde gehoord over pedofilie. In ieder geval, laten we gewoon goed zijn voor elkander om zo goed mogelijk kunnen samen te leven en laat die liefde nog maar even achterwege. Er is namelijk een groot verschil tussen goed en liefde.

In het Communistisch Manifest heeft Marx het over de "gemeenschappelijkheid van de vrouwen" en het "einde van de familie" (in 1845 ongeveer!!). Het is dus een politieke en linkse thema.

Soms is een vrouw inderdaad gelukkiger als ze meer dan één man heeft, en maakt ze hen ook gelukkiger! Man en vrouw blijken niet gemaakt voor de "enge basis van de koppel". Als men de koppel als fundamentele waarde behoud, moet men zich verminderen. Maar jaloersheid is ook een grotendeels spontaan gevoel, dat alleen maar aangemoedigd en verhoogd is door de cultuur. Wat men kiest, moet men dus altijd iets van onze menselijke gevoelens onderdrukken!

Onze huidige problemen met de familie komen uit het feit dat de gemeenschap de waarden ban de burgerlijke classe van de XIXe eeuw heeft overgenomen: één man voor de hele leven, één vrouw voor de hele leven, en hoeren voor de mannen die het niet uithouden. Voor de vrouwen die het niet uithouden, niets. Totdat ze bij dokter Freud terechtkomen.

Eigenlijk was de levenswijze van de adelijke klassen véééél meer menselijk, wat de koppel betreft natuurlijk. Elk zijn kamer (zoals Virginia Woolf het aanprees), men ziet elkaar op rendez-vous, en elk zijn vrienden. Een vrouw nodigd haar vrienden uit in haar salon, terwijl haar man zijn eigen leven leid. Soms kiest ze een minnaar; maar als ze zich niet in seks belangstelt, is vriendschap even normaal en zal niemand haar als "frigide" uitschelden.

De gehuwde koppels zijn zoals alle koppels na tien of twintig jaar huwelijk, of ze zich lief hadden toen ze trouwden of niet: soms hebben ze zich nog lief en soms niet. Soms hadden ze zich niet lief toen ze trouwden en hebben ze elkaar leren kennen. In het geval dat er geen liefde meer tussen hen bestaat, is de vrijheid en de afstand tussen de koppels een zekere bron van eerbied, een waarborg dat er ten minste eerbied overblijft.

Dit soort model is ongeveer aanpasbaar in de huidige gemeenschap en in lagere economische toestanden. Vreemd genoeg, ik denk dat het dat was, dat Marx "gemeenschappelijkheid van de vrouwen" noemde.

Il ben slachtoffer geweest van de burgerlijke waarden van XIXe en eerste helft van XXe eeuw, en ik teken met mijn vergiftige bloed!
Emma Bovary (van Flaubert)

http://www.ikziejegraag.org

Het is spijtig dat Eva deze vraag moet stellen. Het feit dat polygamie niet als een evenwaardig alternatief naast monogamie kan bestaan is tekenend voor onze maatschappij waar traditie en gewoonte(en 'te' is nooit goed)vrije keuzes in de weg staan. In zo'n samenleving is het niet goed leven want mensen worden beperkt in hun zijn en kunnen niet gewoon, in overeenstemming met hun verlangens, homo ludens zijn. Ik denk dat de acceptatie van polygamie als een normaal gegeven een eerste stap in die richting kan zijn.

als je 't al zo moeilijk kan hebben samen te leven met 1 partner (+ kinderen), wat moet dat dan worden met meerdere?!? Volgens mij zullen de 'passionele moorden' de hoogte inschieten.
Misschien is 'monogamie' niet iets inherent 'menselijks', maar in een wereld met zoveel mensen (sociale wezens), is een soort samenlevingsstructuur nodig om niet aan onszelf ten onder te gaan. Volgens mij is het monogame gezin daarvoor de beste keuze uit alle mogelijke (altijd beperkende) keuzes.

Ooit al eens overwogen dat het hoge aantal 'passionele moorden', verkrachtingen en noem maar op zo hoog ligt juist omdat we vastzitten in die traditionele structuur ?

Ik geloof niet in een complete vrijstaat, maar ik geloof wél dat we met eerbied en respect voor elkaar dit ideaal ongeveer kunnen benaderen. Structuur moet een hulpmiddel zijn, geen ketting.