arch/ive/ief (2000 - 2005)

24-12-02. Na een vermoeiende nacht werden we opgewacht door een verantwoordelijke van het Ministerie Van Buitenlandse Zaken: Harid El Hascham. Hij heet ons welkom en heeft ons een kort overzicht gegeven van de situatie waarin Irak zich bevindt. Het was duidelijk dat we door een officiele instantie werden ontvangen. Tot op heden hebben ze zich echt uitgesloofd om het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken. Hij merkte op dat het ons waarschijnlijk wel al was opgevallen dat het straatbeeld van Irak in werkelijkheid sterk verschilt van wat men in Europa verhoud. "Toch zijn er zware probelemen als gevolg van de oorlog en het daarop volgend embargo. 5.000 a 10.000 kinderen sterven maandelijks als gevolg van het embargo. 1.700.000 mensen zijn reeds gestorven sinds het embargo waarvan 1/3 kinderen. Vele nieuwe ziekten, vooral in het zuiden van Irak, duiken op sinds 1991, door het gebruik van verarmd uranium. 94.000 bommen met verarmd uranium zijn reeds teruggevonden. De toxische stoffen die hiervan vrijkomen veroorzaken vele vormen van kanker (congenitale en leukemie).

Irak is normaal een heel rijk land: olie, dadels, fosfaat, ijzer, cement, ..., maar wij hebben het recht niet om onze natuurlijke rijkdommen te gebruiken. Irak heeft altijd een uitgebreid onderwijsprogramma gehad, maar als gevolg van het embargo heeft ze daarin flink moeten snoeien." Vervolgens kwam Mevr. Samia Mohammed Risen Khalaf vertegenwoordigster van de Iraqi Journalist Union, bij ons zitten. Zij zou er ook voor zorgen dat er een communique opgesteld werd dat op de Iraakse nationale TV zou uitgezonden worden.

Er werd ons ook verteld dat er samen met de jongeren beweging NASYO een programma opgesteld zou worden voor de komende dagen in Irak. Nadien kregen we een korte rondleiding in Bagdad in wagens die door de overheid gedurende ons verblijf aan ons zijn toegewezen. Tijdens de rondleiding vertelde de chauffeur ons dat het dagelijks leven in Bagdad doorgaat niettegenstaande de oorlogsdreiging. Toen er door iemand van ons werd opgemerkt dat er weining sporen van de oorlog waren, zei men ons dat vooral strategische doelwitten (olie installaties, overheidsgebouwen, communicatie, ...) werden geraakt en dat bijna alle opgelopen schade binnen het jaar was hersteld.

Dieter

*

Een dikke pluim voor de vredeslopers in Bagdad, die ondanks een te korte en dus gebrekkige voorbereiding, met als gevolg administratieve moeilijkheden, toch hebben doorgezet. In de vredesloop van vandaag is meedoen uiteraard belangrijker dan winnen, maar in de doelstelling om Bagdad te bereiken, waren het duidelijk de volhouders die gewonnen hebben!
Geografisch of meetkundig is het misschien moeilijk voor te stellen, maar de vredeslopers bevinden zich nu dus volgens Bush & Co. in het hol van de top van de 'as van het kwaad'! Daarmee zijn ze veel meer dan vredeslopers, ze vormen ook een menselijk schild tegen elke oorlogsdreiging, een levend getuigenis van de moed van het Iraakse volk en van de beestachtigheid van de oorlogsmachine die op hen gericht staat.
Terwijl wij ons hier opmaken voor kerstfeestjes allerhande, krijgen de vredeslopers van Bagdad van mij de prijs van de "meest zinvolle kerst" (in een moslimland dan nog). Proficiat, en loop ze!

24-12-02.  Deel 2 - Je zal het misschien niet geloven maar we hebben 4 Mercedes wagens ter onzer beschikking. In de vooravond rijden we door de stad en brengen we een bezoek aan volkswijken en ook meer residentiele winkelcentra. Onze begeleider Houssain heeft twee kinderen. Hij vertelt dat zijn kinderen spontaan aangetrokken zijn door speelgoedgeweren. Elke dag zien ze de beelden van de Palestijnse kinderen en horen ze over de oorlog tegen hun land. 'En papa, wat ga jij doen als de Amerikanen binnevallen'. Het land verdedigen antwoord Houssain, maar we gaan dat samem doen, ook met jullie geweren.' Houssain verduidelijkt: 'Als ouder tracht je de kinderen uiit te leggen wat een oorlog is, wat een embargo is, ik vraag hen om hun eten op te eten, dat er veel kinderen zijn die in Irak te weinig te eten hebben. We slenteren door de straten langs de standjes en de winkels. In tegenstelling tot Syrie zie je hier en daar een bedelaar. Toch vrij weining in vergelijking met Marokko zegt iemand uit de groep. Via een systeem van coupons wordt elke familie in de basisbehoeften voorzien. Dit beperkt het aantal bedelaars, maar er is wel een probleem van ondervoeding, niemand sterft van de honger maar het voedsel is onevenwichtig. Op het platteland is de situatie erger dan in de steden. Vroeger had Irak een onderwijsprogramma dat onderwijs tot in de meest afgelegen gebieden bracht. Analfabetisme was nagenoeg onbestaande. Maar sinds de oorlog hebben jongeren de school verlaten om te werken en genoeg financiële middelen te vergaren om het hoofd boven water te houden. Veel oudere jongeren hebben hun studies stopgezet of onderbroken om te gaan werken. Door het embargo is het moeilijk om aam computers te geraken, balpennen, maar ook het wetenschapelijk onderzoek kan niet vooruit door gebrek aan materiaal. Maar het embargo heeft ook zijn goede kanten, we zijn er sterker door geworden. We hebben de brug over de Tigres zelf hersteld, we hebben nu zelf de know-how. En zo gaat dat voor vele zaken. Vanavond is het Kerstmis, we gaan een kerk binnen en wonen een mis bij. De Belgische jongeren van Marokkaanse afkomst stappen voor de eerste keer een kerk binnen. In Bagdad staan kerken en Moskeën door elkaar, soms zelf op enkele meters van elkaar. Discriminatie op basis van geloof is hier verboden. In Irak zijn er geen partijen of organisaties met de religie als criterium. In de Baath partij zijn zowel christenen als moslims. Houssain vindt dat elke godsdienst wel waarden heeft waar hij zich achter kan zetten.
We komen in het onthaal aan en er wacht ons een telefoon uit België. Er zou een aktie doorgaan aan de Sint Raphaël Kerk. Amerikaanse vredesmilitanten zingen vredesliederen. We haasten ons naar de kerk want Antenne 2 wil ons wel interviewen, maar we komen te laat. Ondertussen worden er heel wat interviews gepland voor de volgende dag. We drinken nog een thee met een journalist van Reuter, een Palestijn uit Gaza, 'Palestine it's Fuck'd Up'. Stap voor stap begint de oorlogsdreiging deel uit te maken van ons lichaam, ik kan dan ook moeilijk de slaap vatten, en wordt voortdurend wakker.

Dieter

"24-12-02. Deel 2 - Je zal het misschien niet geloven maar we hebben 4 Mercedes wagens ter onzer beschikking", schrijft de verslaggever.

Wel beste lopers, dat het regime jullie in de watten legt, dat wil ik best geloven. Maar krijgen de Irakezen die aan sport willen doen dezelfde faciliteiten ?