Kerstverhaal 2002

Het was ijskoud, die 24e december in 2002. Jozef en Maria zochten een warme plaats om het heilige kerstfeest te vieren. Maar overal waar ze kwamen keken de mensen hen boos aan.
« Je moet de dresscode respecteren als je hier binnenwilt », zei de portier van een gezellig cafeetje starend naar Jozefs hanenkam en piercings.
Iets verder in de straat lag een gezellig uitziend restaurantje. « Daarheen dan maar ? », vroeg Jozef aan zijn mooie en lieve vriendin. Maar ook daar waren ze niet welkom. « Geen Turken en Marokkanen, » zei de eigenaar wijzend naar Maria's niet zo bleke huid, « wij willen hier geen herrieschoppers ! »
Jozef nam Maria troostend in zijn armen en fluisterde in haar linkeroor : « Wacht maar, we vinden de mooiste plaats die er kan zijn » en vol goede moed wandelden ze verder.
« Zullen we hier eens proberen ? », vroeg Maria toen ze een tea-room passeerden waar verse pannenkoeken werden geserveerd. Voorzichtig wandelden ze binnen. Ze werden er door alle klanten minachtend bekeken. De waard kwam naar hen toegesneld. « Sorry, maar mag ik eerst even je diploma zien ? » vroeg hij bits. Maria keek verbaasd. « Dat hebben we niet. »
« Maak dan dat je wegkomt, hier komen geen dommeriken of leeglopers binnen ! » bulderde de dikke kleine mand met een rond brilletje.
« We geven niet op », zei Jozef overtuigend en hij wees naar het hotel aan de overkant. Jozef legde zijn haar plat, haalde zijn vriendelijkste gezicht boven en troonde Maria mee naar binnen. Na twee stapjes werden ze de pas afgesneden door een boos uitziende heer met een gekrulde snor. « En waarmee denken jullie te betalen ? », vroeg hij hen uit de hoogte. Jozef en Maria haalden hun schouders op.
« Om de hoek is er een bruine kroeg, probeer daar maar eens », sneerde de man. « Hier kom je pas binnen als je minstens met een BMW rijdt », grinnikte hij hen nog na.
Maria zuchtte diep en zei toen vastberaden tegen Jozef : « Weet je, ik geef het op. In een wereld waar alles draait rond geld, uiterlijk en prestige, wil ik niet leven ! »
« Je hebt groot gelijk ! », knikte Jozef. Hij wees naar een leegstaand pand 20meter verder. « Wedden dat we er toch nog een gezellige kerst van maken ?', glimlachte hij.

En zo kwam het dat de Maria en de Jozef van de 21e eeuw bewust kozen om hun kerst in een ‘stal' te vieren, in alle eenvoud maar heel gelukkig, want ze hadden elkaar.
Die nacht werd er in het lege pand een droom, een wens geboren. De wens dat de toekomst een hoopvolle zou zijn, een verandering van mentaliteit en een doodsteek aan de oppervlakkigeheid. Ze wisten toen nog niet dat het bestuur van hun land hun pasgeboren hoop vruchteloos zou pogen te doden en dat het niet gemakkelijk zou worden. Maar dat deed er ook niet toe, want ze waren samen en ze konden de hele wereld aan !

arch/ive/ief (2000 - 2005)