Vrijdag 20/12/2002

Mensen worden toch zo vaak veroordeeld omdat ze er niet standaard uitzien. Niet de juiste kleren, het juiste kapsel, de juiste vormen of de juiste huidskleur. Ik erger me er dood aan. Soms zou ik de hele wereld willen veranderen maar dan besef ik dat dat niet kan en dan voel ik me zo nutteloos en hulpeloos en vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe. Een beetje de "moeder, waarom leven wij?"-vraag.
Ik maak mij de laatste tijd veel zorgen, veel te veel zorgen, en meestal nutteloze zorgen. Allé… met nutteloos bedoel ik mezelf suf piekeren over dingen waar ik toch niets aan kan doen. Dat je er over nadenkt, ja. Maar ik lig gewoon wakker van dingen die voor mensen van mijn leeftijd een ver-van-mijn-bedshow zouden moeten zijn. Ik denk gewoon teveel na. En ik weet niet meer goed waar ik de lijn passeer, waar ik zou moeten stoppen met denken. Ach, het klinkt waarschijnlijk heel erg vaag maar ik ben gewoon in een vicieuze cirkel beland van denken, en ik denk zelfs na over kleine dingen die geen betekenis hebben maar waar ik er toch 1 voor wil vinden.
Aan de ene kant wil ik uitzoeken wie ik ben en wat ik wil, en daarvoor moet ik denken. Aan de andere kant heb ik niet het gevoel dat het me al erg veel heeft vooruitgebracht. Om vooruit te gaan moet je eigenlijk luisteren en praten met anderen en zo beslissen wat je er zelf over denkt. Maar praten met anderen is nu juist wat zo moeilijk is voor mij. Vooral de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik dichtklap en dat ik me soms écht moet forceren om een gesprek gaande te houden (om nog maar te zwijgen over een gesprek beginnen!) Gisteren wilde ik eens serieus praten met mijn vriend en het lukte niet eens. Het was net of er een vage bekende tegenover mij aan tafel zat.
Aan de andere kant durf ik mijn mening over bepaalde onderwerpen meer uitdrukken dan vroeger. In het auditorium tijdens de les met ongeveer 90 personen durven zeggen dat ik anders denk dan de (meningloze) menigte, of principes verdedigen waardoor iedereen denkt dat ik een slag van de molen gehad heb,…
Er zijn al mensen die me gewaarschuwd hebben dat ik in moeilijkheden ga belanden. Dat ik meestal de spijker op de kop sla, en juist daardoor problemen ga krijgen. "Kijk en zwijg" is hun boodschap. Maar als ik zwijg kan ik al helemaal niets aan alles veranderen. En misschien open ik mensen wel de ogen, op mijn manier. Iedereen wil de wereld veranderen, elk op zijn manier. Maar het moet klein beginnen, beginnen bij jezelf. En dat is wat ik ga proberen…

In een tijd waarin zelfs de grootsten der aarde niet uit hun zelfgeschapen nachtmerries kunnen ontwaken probeer jij voor jezelf te denken en te spreken. Je gaat op zoek naar wat JIJ leefbaar vindt, wat anderen daar ook van mogen vinden. Alleen al daarom breng ik zeer veel respect op voor je. Bovendien kan je heel goed schrijven, zelfs al heb je de indruk dat het eventjes wat minder gaat. Er zijn zoveel aspecten aan het leven, emoties, gedachten, dromen, ja wat nog allemaal? Misschien is het allemaal niet echt bedoeld om allemaal onder woorden te brengen, maar ik geloof dat er héél veel mensen op soortgelijke wijze hun eigen zoektocht aangaan. Dat is een dikwijls harde confrontatie, zowel met de buitenwereld als binnenin jezelf. Als nu die onvolwassen macho-grootsten-der-aarde eens eerst die confrontatie met zichzelf zouden aangaan in plaats van hun zelf-ongenoegen in oorlog en geweld te vertalen, zouden wij allemaal heel wat beter af zijn. Je hebt de juiste weg al gevonden, hij begint inderdaad in 't klein, en bij jezelf. Toch een goeie reden om het nieuwe jaar met goeie hoop tegemoet te zien!