arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dag 2: 19-12-02. Om 12 uur werden we opgehaald en afgezet voor het Palestijnse Cultureel Centrum. Tijdens de rit vroegen we de bestuurder uit over de levensstandaard in Syrië. Het gemiddelde loon bedraagt 120 euro per maand, en er wordt 6 op 7 dagen gewerkt. De meeste mensen hebben een woning in eigendom.
De belangrijkste inkomstbronnen voor Syrië zijn olie, fosfaat, katoen, textielverwerking en suiker. In het cultureel centrum werden we duidelijk verwacht. Het is een buitenschools centrum voor kinderen van Palestijnse vluchtelingen. Het aanleren van de Arabische taal en de Palestijnse geschiedenis staat hier centraal. Maar ook culturele ontspanning zoals lezen, gezelschapspelen, schaken,... In de bibliotheek zaten Palestijnse jongeren geconcentreerd te studeren, maar al snel werden we overdonderd door honderd en een vragen. 'Wat denken jullie van de Palestijnse zaak, wat denk je van Ben Laden en 11 september,...' Op de eerste verdieping werden we opgewacht door een klas kinderen. De kinderen droegen een uniform. Dit is gebruikelijk in Syrië, het uniform voor de 12 jarigen is een heus militair uniform. Hiermee wil de overheid de kinderen bijbrengen dat Syrië in oorlog is met Israël. Jonge meisjes verbaasden ons met hun politieke mondigheid over de Palestijnse zaak. Halla (12 jaar): 'Op Tv zie ik de beelden van de kinderen die door de Israëlische soldaten mishandeld worden.' Lamar (10 jaar) springt haar bij en zegt: Nu kan ik niets doen, maar als ik ouder ben dan zal ik vechten voor Palestina'. Alle meisjes wonden er geen doekjes om :'Ze willen een onafhankelijk Palestina waar vrede heerst'. Hamid vertaalt naar het Arabisch. Een oudere man neemt het woord in het Spaans, hij vertelt dat ook heel wat Palestijnen gestudeerd hebben in Latijns-Amerika, en vooral in Cuba. Een vrouw toont fier een krantenknipsel met een foto van haar vier maand oude baby, gewapend met papfles en een Palestijnse sjaal, te midden van een manifesterende menigte. 'Zelf de kleintjes leren we opkomen voor hun land'; voegt ze er aan toe.
Telefoon. Ons visum zou in orde komen. Op de vraag of we ons een leven van Palestijnse vluchteling kunnen voorstellen, antwoord iemand uit de groep: 'Maar de meesten van ons zijn ook immigrant in België. Niet akkoord: Het verschil is dat hier de Palestijnen met geweld uit hun land zijn gezet'. De Palestijnen getuigden ook dat Syrië voor hen de beste plaats is om te verblijven, dat ze hier nagenoeg dezelfde rechten hebben als de Syriërs, behalve stemrecht. Ze hebben ook de politieke vrijheid om zich te organiseren.

Dieter

19-12-02. Om 19.00 zijn we naar de jongerenwerking van het Democratisch front Voor de bevrijding van Palestina geweest, de P.D.Y.U. Deze beweging houdt zich voornamelijk bezig met de problemen van de jongeren in de Palestijnse vluchtelingen kampen. In Syrië zijn er 11 kampen, die zich vooral in de oudste gedeelten van de steden bevinden. Eerst stelden we ons zelf voor en vervolgens werd ons de geschiedenis de Palestijnse vluchtelingen uiteengezet. Na de oorlog in 1948 werden de Palestijnen naar de omliggende landen verdreven. In 1949 werd door de UNO een resolutie aangenomen (194) die het recht op terugkeer van alle Palestijnen stipuleerde. Onze vrienden ijveren voor het afdwingen van deze resolutie. Israël moest deze resolutie erkennen om toegelaten te worden tot de UNO, heeft dit nooit gedaan, maar werd wel toegelaten. De Israëlische politiek heeft ervoor gezorgd dat de gehele Palestijnse maatschappij ontwricht werd, maar daar tegenover staat dat de Palestijnse vluchtelingen in alle omliggende landen sterk georganiseerd zijn.In Syrië krijgen de Palestijnse vluchtelingen organisaties de mogelijkheid om de solidariteit te organiseren met de strijd op de Westbank en Gaza. Ze legden ook de nadruk op het feit dat de Palestijnse revolutie gestart is buiten Palestina in de vluchtelingenkampen. De Belgische houding tav de Palestijnse kwestie werd als zeer moedig omschreven door een van de vele aanwezige jongeren. Ze brachten rozen naar de Belgische ambassade in Syrië om de moedige houding van de Belgische ambassadeur in Israel, met betrekking tot zijn uitspraak over de inval in Jenin.
Op onze vraag of het eenvoudig is om vanuit hier de strijd te organiseren, kregen we een strijdvaardig antwoord recht uit het hart en dat eindigde met de volgende woorden; 'We vechten tot het einde, tot we al onze rechten afgedwongen hebben, we moeten wel, we hebben geen andere keuze'.

Samen met de jongeren bezochten we een Fitnessclub die bezocht werd door Palestijnse jongeren. Enkelen van ons konden het niet laten om een kleine trainingssessie in te lassen. Carlos haalde zijn foto,s boven en banden werden gesmeed. De fitnesszaal was voorzien van goed trainingsmateriaal. De jongeren betaalden 4 euro per maand. Er werd gepraat over trainingsschema's, en afgesproken om de plaatselijke kampioen te ontmoeten en samen te trainen.

Terug naar het hotel. Stof genoeg om na te praten. Khalid had een gedeelte van de dag gemist. Maar toen hij 's avonds het hotel binnenkwam zei hij; 'Ik heb gedaan wat je gezegd hebt, ik heb met zoveel mogelijk mensen gesproken over de oorlog, ...' en zo kwamen nog wat meer te weten en bleven we allen napraten tot 2h00 's morgens.

Dieter