arch/ive/ief (2000 - 2005)

Zo'n dertigtal mensen namen aan deze avond deel. Er werd rond vier centrale vragen gediscussieerd. Jan Dumolyn (Attac en medeauteur Ya Basta!) probeerde in 10 minuten een antwoord te geven op de vragen die Henk Vandenbroucke (Noord/Zuidraad en actief in 11.11.11.) hem stelde. Daarna was het de beurt aan het publiek. Het duurde even voor dit wat losliep maar de tussenkomsten vanuit de zaal waren talrijker dan op een klassiek panelgesprek. Didi de Paris sloot telkens af met een eigen liefdesgedichtje, maatschappijkritische column of een hilarisch stukje tekst.

Deze manier van werken werd zeer positief onthaald. Hoewel de discussie misschien nog wat pittiger kon en er door tijdsgebrek niet altijd op de echte tegenstellingen werd ingegaan.

In een eerste vraag werd ingegaan op hoe de andersglobalisten ontstaan zijn en of je deze beweging kunt vergelijken met de protestbeweging van mei '68.
Hét essentiële punt bij het ontstaan van de andersglobalisten is dat het huidige economische systeem opnieuw bediscussieerd mag worden. Als je dit in het begin van de jaren '90 durfde doen werd je haast gek verklaard. Over de vergelijking met mei '68 ontstond wat discussie. Die protesten waren toen niet wereldwijd en van voorbijgaande aard. Een vergelijking met 1848 is misschien beter. Het ging toen ook om een beweging waarin verschillende ideeën de ronde deden. De discussie leidde er echter tot een splitsing en de sociaal-democraten gaan in de geschiedenisboekjes met de eer gaan lopen. Hopelijk is dat niet de toekomst van de huidige beweging.

De tweede vraag stelde de samenwerking met ngo's en vakbonden aan de kaak. Maken zij eigenlijk deel uit van de beweging?
Iedereen in de zaal leek overtuigd van dit idee. Het uitbouwen en verbreden van de beweging is een belangrijk doel. Binnen de beweging moet plaats zijn voor verschillende visies en methoden van actievoeren. Maar over de mogelijke tegenstellingen moet ook kunnen gepraat worden. Schijnbare tegenstellingen tussen tewerkstelling, ecologie en pacifisme kunnen overwonnen worden als men concrete zaken op een globaal niveau bekijkt. En als men gaat praten over een economie die fundamenteel verschilt van de huidige.
Samenwerken met ngo's en vakbonden die er soms een minder radicale visie op overhouden moet mogelijk zijn. Het is niet het ogenblik om overdreven op zoek te gaan naar de verschillen, zoek de gelijkenissen en werk ermee. Wel kritiek geven op anderen maar op een constructieve manier. Mensen en groepen zijn ten slotte in evolutie, in beweging. Een radicalisering binnen de ngo's bewerkstellig je niet door hen van je weg te duwen maar wél door ze bij de discussie en de beweging te betrekken.
We moeten niet wachten met samenwerken totdat we een platformtekst hebben die een totaalprogramma voor een andere wereld omvat. We moeten nu al zoekend vooruit. De samenwerking moet gebeuren rond concrete thema's. Lokale problemen waarmee iedereen te maken krijgt maar waarvan de globale economie en politiek de oorzaak is.

In de voorlaatste vraag wordt ingegaan op de verschillende actiemethodes. Er zijn andersglobalisten die met Verhofstadt aan tafel gaan zitten en er zijn er die met stenen smijten. Komt er een splitsing in de beweging?
Het rampscenario zou inderdaad zijn dat het tot een splitsing komt. Maar op zich is de discussie over het gebruik van geweld (niet tegen mensen maar tegen bankkantoren, McDonalds en symbolen van rijkdom) bijkomstig. De overheid en de media criminaliseren de beweging ook bewust en sturen soms zelf aan op een splitsing in de beweging. Kijk maar naar wat er zich momenteel in Italië afspeelt.
Maar voorlopig laat de beweging zich niet uit elkaar spelen. Belangrijk is dat er een echt volksfront ontstaat. De rol van bruggenbouwers is hierin cruciaal. Dit zijn mensen die actief zijn in een buurtwerking, in een socio-culturele vereniging, in een vakbond, … die aan de mensen rondom zich de link tussen het globale en het lokale duidelijk proberen te maken. Zo'n breed volksfront kan enkel van onderop komen.

Eén van de tekstjes die Didi de Paris naar voor bracht was dat over zijn eigen partij, de CCPK (Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo). Deze tekst werd op schuchtere glimlachjes en schatergelach onthaald. En deze tussenkomst was een mooie ingeleide voor de discussie over de relatie tussen de politiek en de beweging.
De eisen van de andersglobalisten zijn politieke eisen, ze zijn dus met politiek bezig. Maar niet met partijpolitiek. Géén enkele partij kan zich zomaar uitroepen tot dé partij van de andersglobalisten. Nadenken over hoe politiek anders kan, over welke andere manieren er zijn om onze samenleving te organiseren is belangrijker dan op zoek gaan naar die ene juiste partij. Eerder dan een partij moet er een volksfront worden opgebouwd. En dat gebeurt niet in de coulissen van de politiek maar op straat, in de buurt en op café.
De rol van de media is ook zeer belangrijk. Vaak geven ze de boodschap van de andersglobalisten niet of vertekend weer en criminaliseren ze de activisten. Het is daarom belangrijk dat we naast de reguliere media ook onze eigen kanalen uitbouwen. Indymedia is daar een goed voorbeeld van. Via internet en radio, het kapen van het TV - journaal is ook een optie, proberen de andersglobalisten hun boodschap zelf te verspreiden, tot in alle hoeken van de wereld en bij alle mensen.

Na het debat werd de discussie verder gezet aan de toog waar iedereen kon genieten van de Wereldwinkeldrank. Banden werden gesmeed, nieuwe contacten gelegd, de andersglobalisten in Kortrijk komen niet stilaan wakker maar zijn al volop bezig.

Wordt ongetwijfeld vervolgd…