arch/ive/ief (2000 - 2005)

In Oostenrijk, het land dat er traditioneel geen problemen mee heeft mensen aan de macht te brengen die nazi-ideëen hebben verdedigd of uitgedragen, werd tijdens de parlementsverkiezingen extreem-rechts afgestraft. Jorg Haider en zijn Oostenrijkse Freiheitlichen Partei (FPÖ) verloren op 23 november bijna twee derde van hun stemmenaantal. In 1970 stond de partij nog onder de controle van rechtse liberalen, later werden die door de extremisten stelselmatig buitengewerkt door harde standpunten in te nemen en hun numerieke aandeel binnen de partij te vergroten.
Haider heeft in het verleden meermaals zijn steun betuigd aan de meest conservatieve krachten binnen de katholieke kerk en zijn partij verdedigde een strijdbaar christendom omdat het bedreigd zou worden door de Islam. Enkele jaren geleden behaalde extreem-rechts ineens een monsterscore bij de parlementsverkiezingen, ruim 27% van de stemmen. De rechts-christelijke ÖVP ging met extreem-rechts in zee. Samen vormden ze een regering die haar ambtstermijn echter niet uitdeed. Strubbelingen binnen de FPÖ deden de coalitie stranden.
Intussen ging Haider wel 'flirten' met het regime van Saddam Hoessein, wat tijdens de verkiezingsperiode breed werd uitgesmeerd in de media. De val van Haider en de zijnen kwam vooral goed uit voor hun voormalige regeringspartner, die op 23 november forse winst boekte. Een afstraffing voor de extreem-rechtse verdeeldheid, het resultaat van het besmeurde imago van Haider, de steun van vele kiezers voor de samenwerking met extreem-rechts, een reactie op de vele protesten die losbarstten tegen de verrechtsing en het gebrek aan maatschappelijke verbeteringen? Wie zal het zeggen?
Bij de regeringsvorming werden in ieder geval een aantal sociale verworvenheden op de helling gezet. De ambtenarij moest worden afgebouwd, langdurige joblozen gestraft en er diende tot op latere leeftijd te worden gewerkt, zo leerde ons het regeerakkoord.
Het verleden van Haider en zijn companen, o.a. krasse uitspraken over het Nazi-regime, maakte de FPÖ volgens velen hoogst onbetrouwbaar, overal in Europa braken protesten los.
De staatkundige geschiedenis van het land is daar niet vreemd aan. In 1938 liet Oostenrijk zich nog enthousiast inlijven door het Derde Rijk, na een volksstemming waarbij officieel 99,3% van de Oostenrijkers zich achter Hitler schaarden.

Volgens Luc Lamine, korpschef van de Antwerpse politie valt het allemaal best wel mee met het racisme binnen de Antwerpse politie. Wel stelt hij dat organisaties gemakkelijk een weerspiegeling vormen van de maatschappij waarin ze functioneren. Als een derde van de Antwerpenaars voor het Vlaams Blok stemt, kunnen we ons aan veel verwachten. Ook heeft de politie van de agglomeratie Antwerpen slechts veertig allochtonen in dienst.
Dat zo'n machtspositie van ordehandhaver racisten goed uitkomt is een minder gehoord geluid. Vluchtelingen opsporen, machogedrag vertonen, repressief optreden tegen elke vorm van criminaliteit,.. het vormt ongetwijfeld een aanlokkelijke maatschappelijke positie voor elke Bloksympatisant. Lamine vraagt niet naar de politieke kleur van zijn agenten, wel dat racisme zich niet binnen de werksituatie uit. Alsof de twee scheidbaar zijn.
Daarnaast is het allesbehalve evident om agenten te ontslaan die er racistische sympathieën op na houden, vermits de wet dat niet zomaar toelaat.
Ook wanneer Filip Dewinter burgemeester zou worden blijft Lamine naar eigen zeggen op post. "Ik zal mijn korps nooit in de steek laten", verklaarde hij onlangs op televisie.

Onze markteconomie is verantwoordelijk voor een ongelijke verdeling van de welvaart, daarbij wordt de kloof tussen rijk en arm steeds groter. De wetenschap heeft aangetoond dat rassen eigenlijk niet bestaan, wel verschillen in huidskleur. Wat opvalt is dat kleurlingen er over het algemeen een stuk slechter aan toe zijn dan blanken. Er is dus sprake van een economisch racisme: het economisch systeem is rechtstreeks verantwoordelijk voor bestaande ongelijkheden, vermits het de voormalige koloniserende landen bevoordeelt en de kleurlingen in diezelfde landen globaal genomen discrimineert. Er is dus ook sprake van een nieuw soort apartheid. Extreem-rechts mag dan wisselende electorale suksessen kennen, de economische apartheid wordt met de "verslechterende economische toestand" in West-Europa suksesvoller.