arch/ive/ief (2000 - 2005)

"Jullie partijgebouw al eens grondig geïnspecteerd?", bleef ze aandringen. "Of staat mijn man misschien Solidairs te verkopen aan de fabrieken? Ik ken jullie wel, hoor. " Rustig probeerden we de vrouw diets te maken dat er een vergissing in het spel moest zijn. We kenden weliswaar een Martens bij de PVDA, maar die heette Ludo. En die hield er toch een iets ander gedachtegoed op na dan haar eega. Dat had ze zo niet begrepen. "Als jullie het op die manier spelen, gaan jullie het je nog beklagen!", schreeuwde ze en gooide woedend de hoorn op de haak. Hoofdschuddend en niet begrijpend werkten we maar verder, vertelden het verhaal bij het middageten aan de collega's en lachten er eens smakelijk mee. Om er voor de rest niet meer aan te denken.

Tot onze chef-binnenland twee dagen later, de redactie binnenstoof. "Oud-premier en huidig voorzitter van de EVP, Wilfried Martens zou compleet op de dool zijn", zei hij. De schuld daarvan lag, zoals wel vaker, bij Paul Goossens. Goossens- vroeger soixant-huitard, tegenwoordig professioneel bewoner van een villa in Toscane- had namelijk een opiniestuk in De Morgen geschreven. Daarin verdedigde hij West-Europa's bekendste politiek gevangene Abou JahJah door de vergelijking te trekken met …Wilfried Martens. Vergeleken met Martens in zijn apenjaren, is die JahJah maar een doetje, klonk het.
De midlifecrisis van Wilfried
Het opiniestuk moet bij Wilfried Martens aangekomen zijn als een mokerslag. De man had daarvoor al te kampen met een kanjer van een midlifecrisis, de confrontatie met zijn eigen jeugdige, subversieve ideeën, deed binnenin iets knakken. Wilfried liet haar en baard groeien. Wilfried gooide zijn das weg. Wilfried probeerde in het Europees Parlement de aktetas van de beste maat van Berlusconi in brand te steken. Wilfried begon documenten te ondertekenen met ‘Rooie Wil'. Maar daar bleef het niet bij.

De oud-premier schreef als reactie op het stuk van Goossens een lezersbrief naar De Morgen. Daarin bekende hij fier inderdaad een halve guerrillero geweest te zijn, maar klaagde dat Goossens zijn strafste, meest revolterende uitspraak, gewoon vergeten was in zijn opiniestuk: "Als de samenzwering tegen Vlaanderen toch slaagt, dan moeten de Walen en de Brusselaars weten dat er een definitieve mars op Brussel komt met als doel de omverwerping van het kapitalistische België. (…) Komt uw dictaat tot executie, dan Theo (Lefèvre) is het revolutie". Alsjeblief. We kennen revolutionairen die – afgezien van het Vlaamssch-nationaal gebazel - van puur plezier een pijp zouden opsteken.

"Dat van die Walen en Brusselaars, daar heb ik spijt van dat ik dat ooit gezegd heb", bekende Martens later thuis beteuterd aan zijn vrouw, die aan de haard zat. "Maar ik ben wel apetrots op die uitspraak over de omverwerping van kapitalistisch België en die revolutie." Het begon stilaan tot mevrouw Martens door te dringen. Die T-shirt van Che die haar man eerder op de week had gestolen uit de C&A, dat urenlange gesurf langs Cubaanse websites. Het kon geen toeval meer zijn…

Toen Wilfried Martens de volgende dag verdween, liet hij een briefje voor zijn vrouw achter. "Ben eerst gelijkgezinden gaan zoeken om guerrilla op te richten en ons dan in de bossen van St-Martens-Latem terug te trekken. Doel is alsnog die omverwerping van het kapitalistische België. Groetjes, rooie Wilfried."

Vandaar het telefoontje naar de redactie natuurlijk. We kunnen Martens' vrouw echter geruststellen. Haar Wilfried is nog niet langs geweest. We zouden hem trouwens toch niet binnenlaten. ‘Wilfried' the world, stel je voor.

ik wist niet dat de mensen van de PVDA gevoel voor humor hadden. Dat lucht wél op en het stelt me ook gerust.
By the way, gaan jullie met de AEL naar de verkiezingen? Wanneer komt daar duidelijkheid over?

Wilfried Martens werd gisteren gesignaleerd in Noord-Korea. Hij bestudeert daar naar eigen zeggen de basis-democratie en de herverdeling van de welvaart...