Zaterdag 7 december 2002

Vroeger heeft mijn moeder mij een keer buitengegooid. Ik was toen een jaar of 14. Ze zei dat ik nooit meer moest terugkeren. En daar stond ik dan…
Ik ben toen half in paniek met mijn fiets toertjes gaan rijden in mijn gemeente. Toen ik op een telefooncel botste (figuurlijk dan wel), belde ik naar mijn tante om te vragen of ik naar daar mocht. Ik mocht daar blijven slapen maar mijn tante belde wel naar huis (mijn vader nam op) om te verwittigen dat ik daar was.
Toen ik een dag later met hangende pootjes terug naar huis moest was mijn moeder kwaad… omdat ik 's avonds niet naar huis gekomen was!!!
Het domme is dat ik niet meer weet wat de aanleiding precies was. Maar het gebeurde vroeger wel vaker dat ik haar op een of andere manier kwaad kreeg. Nochtans ben ik nooit écht ‘stout' geweest… Kattenkwaad uithalen zoals iedereen natuurlijk wel…
Ooit was mijn ma mij aan het ‘uitschelden', ze was al mijn slechte eigenschappen aan het opsommen, hoe vreselijk ik wel niet was… Ik zei toen ‘ja, en van wie zou ik dat meehebben?' Toen was ze zo kwaad dat ze me een mep gaf op mijn wang.
Vroeger sloeg ze ons vaak, schijnt het. Ikzelf herinner het me niet meer maar mijn zussen vertellen dat ze toen 's avonds met de mattenklopper naar ons kamer kwam om er klappen mee uit te delen. Ik herinner mij wel nog dat ik bang was toen ze kwam maar ik herinner me niet dat ze mij sloeg. Óf ze mij sloeg.
Want ik vraag me af of ze me wel geslagen heeft toen. Misschien dreigde ze er alleen maar mee. Of misschien ben ik het vergeten? Nochtans moet het geweest zijn tot nadat ik 6 jaar was en ik herinner me nog veel dingen van toen. Zo zag ik vorige week een jongen rondlopen op school die ik ineens herkende van in de kleuterschool. Ik herinnerde mij zelfs dat hij ooit een kettinkje van mij kapot getrokken had. Hoe zou ik dan zóiets vergeten?
Maar ze ontkent het zelf wel niet. Ze zegt dat ze toen een mattenklopper gebruikte omdat ze sukkelde met haar rug en ze dat zou voelen als ze het met de blote hand had gedaan.
Maar als ik terugdenk aan vroeger voel ik me niet mishandeld in de fysieke zin. Eerder in de psychologische zin. Eigenlijk heeft ze ons constant ingepeperd hoe we haar leven verpestten en hoe we nooit goed genoeg waren. Ze heeft ons altijd verweten dat we geen respect voor haar hadden. Maar hoe breng je respect op voor iemand die je regelmatig vertelt wat een nietsnut je bent. Of die zegt dat ze je tegen de muur gaat smijten. Zo zei ze dat. Ik zag dat dan altijd voor mij en ik was daar echt bang van: mijn moeder die me vastnam en me tegen mijn kamermuur zou gooien. Ik snap eigenlijk niet hoe een moeder zoiets kan zeggen aan haar kind. Maar eigenlijk kon ze ons gewoon niet aan. 5 kinderen was veel te veel. Ikzelf ben ook geen persoon om kinderen te krijgen, ik denk dat ik er nooit geduld voor zou hebben. Maar ik weet dat en ik ben dan ook niet van plan om er te krijgen. Mijn moeder kan zichzelf niet eens aan, laat staan 5 ambetanterikken, dus het is een raadsel waarom ze ons dan toch gekregen heeft.
Ooit zei ze dat ze alleen maar vijf kinderen had omdat de paus de pil verboden had. Wisten we meteen hoe welkom we waren…
Maar zoals ik al zei vond ik het ergste dat ze ons constant vertelde hoe nietsnutterig we wel waren. Ik heb nog altijd het gevoel dat wat ik ook doe, het nooit genoeg zal zijn. Niet voor haar, en ook niet voor mezelf. Weet je… In het zesde middelbaar was ik de beste van mijn klas. Er was toen een ‘proclamatie' en ze deelden prijzen uit. Ik heb er toen 2 gewonnen: één voor eerste van de klas en één voor beste kennis van de moedertaal van alle technische richtingen of zo. Ik was echt blij, maar achteraf zei mijn moeder doodleuk: ‘als je beter je best gedaan had, dan had je een medaille gekregen' (de streverkes met meer dan 80 procent kregen een medaille…)
En dat is maar één voorbeeld van de zovelen. Maar het was toen wel de druppel die de emmer deed overlopen en ik besefte dat het nooit goed zou zijn, wat ik ook deed. Het triestige is… als mijn moeder mij afkraakt in iets dan kan ik er zelf ook niet meer van genieten ook al was ik er in de eerste plaats heel blij mee. En dat is iets dat ik heel mijn leven met me mee zal dragen. Door haar zal ik nooit honderd procent tevreden zijn met wie ik ben en wat ik doe. Ik denk dat het daarom is dat ik iemand ben die heel veel bevestiging nodig heeft. Dat ik altijd eerst van een ander moet horen dat iets goed was eer ik het zelf ook geloof.
Vooral nu ik zo aan het veranderen ben heb ik het extra moeilijk. Ik heb vaak het gevoel dat mensen zomaar over mij en mijn mening heen walsen, en de laatste tijd heb ik dat gevoel nog meer. Ze walsen er niet zomaar overheen, ze kraken mijn theorieën (bijvoorbeeld als ik de AEL van een andere kant bekijk) zelfs gewoon af. En ik heb nu echt nood aan iemand met dezelfde ideeën, die mij erin bevestigt.
Deze week mailde ik met iemand en ik schreef dat ik me niet goed in mijn vel voelde momenteel. Onder andere door wat daar in Antwerpen aan het gebeuren is en zo. Hij antwoordde dat het bij iedereen wel een beetje zo was, maar dat er bij mij waarschijnlijk wel nog andere redenen meespeelden. En dat is zo… En nu weten jullie al een beetje waarom ik zo'n onzeker geval ben (met de pretentie jullie elke week te kunnen boeien met een stukje dagboek ;-))
Maar er zijn nog veel zaken die ik vroeg of laat op papier (allé ja, op Indymedia) hoop te zetten, alleen is het heel erg moeilijk om zo'n dingen terug naar boven te halen. Om dit stukje te schrijven heb ik eigenlijk heel diep in mijn hart moeten snijden en dat doet wel pijn. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik er eindelijk mee naar buiten kom, want het is hier altijd geweest van ‘wat in dit gezin gebeurt blijft binnen dit gezin', waardoor ik eigenlijk wel veel dingen heb moeten opkroppen. En dankzij dit dagboekje en jullie die het lezen heb ik nu een uitlaapklep gevonden.