arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op Indymedia Italië laait de discussie over het geweld binnen de beweging weer hoog op. Sommigen beweren dat de beweging er alleen beter bij kan varen als het gerecht gewelddadige manifestanten veroordeelt. Anderen zijn absoluut niet van plan de ‘katholiek' uit te hangen en de andere wang aan te bieden. Nog anderen zijn ervan overtuigd dat het geweld niets oplost en alleen maar een vrijgeleide is voor de keiharde repressie en een excuus om die bij de publieke opinie te verrechtvaardigen. De enige overwinning die de beweging kan boeken zou de overwinning van de publieke opinie zijn, een publieke opinie die de beweging positief beoordeelt.

Nog op indy italy : "Het probleem is wel dat het verzet en de zelfverdediging door sommigen wordt verward met geweld en dat we absoluut geen vertrouwen kunnen stellen in een gerecht en een politieapparaat dat er alles aan doet om de beweging in diskrediet te brengen".

"In een fascistische politiestaat als Italië hoeft niets ons toch nog te verbazen. Hoe meer de mensen op straat komen, hoe meer het protest wordt doodgezwegen of het zwijgen wordt opgelegd. Wie denk je zal nog de verdediging opnemen voor diegenen die worden gefolterd en vervolgd door deze politiestaat ?"

"Het blijkt dat men nu ook een juridisch dossier heeft geopend tegen diegenen die zich als protest tegen de arrestaties van 15 november zelf hebben aangegeven. Hiermee zijn we dus in een verregaande absurde en belachelijke situatie beland, deze gang van zaken kan niemand toch nog verdedigen ? We moeten beseffen dat we allemaal in hetzelfde bootje zitten en de repressie zolang zal doorgaan tot ook de mensen van Rete Lilliput en Tute Bianche zullen worden veroordeeld. Dit land is zo misdadig dat het grootste probleem er blijkbaar niet in bestaat de maffia in dit land te bestrijden, maar te bestrijden wie de maffieuze praktijken bestrijdt."

"Het is belangrijk om ons niet opnieuw te verliezen in de discussie over het geweld. Het is nu belangrijker om ons te concentreren op de vraag wie deze repressie hier orchestreert en wie het proces van onze ideëen hier maakt : waarom en hoe is het mogelijk dat de gebeurtenissen van de afgelopen weken zich in die volgorde en met zulks een afloop hebben voorgedaan ? Dat is de vraag die iedereen zich dezer dagen moet stellen."

Ook bij de woordvoerders van verschillende netwerken blijft de reactie niet uit.
"De oorlog is in Genua niet verklaard geweest door de beweging, maar door het politieapparaat en de machthebbers zelf. De machthebbers hebben zich opgesloten in een bunker, ze hebben de stad geblindeerd en zich verborgen achter een enorm repressieapparaat. Men wil de verwoesting van de stad alleen op onze nek schuiven, maar zich verdedigen tegen het politiegeweld is geen misdrijf, het is een recht. De wanverhouding tussen de zwaar bewapende politiemacht die zwaar hun boekje te buiten ging en de ongewapende massa vreedzame demonstranten was overduidelijk. De beschuldigingen van vernieling en plunderingen zijn klein grut vergeleken met de moord van Carlo Giuliano op het altaar van de macht, de inval in de Diaz school en de folteringen in Bolzaneto."

"Het is duidelijk dat men deze gerechtelijke aanval pleegt op het moment dat de beweging aan rijpheid heeft gewonnen en in een groeifase zit. Men wil ons verdelen in ‘goeden' en ‘slechten' om ons te dwingen op een verdeelde manier te reageren, daar waar we er steeds in zijn geslaagd om een krachtig antwoord te formuleren, over de verschillen van de beweging heen. De enige drijfveer van deze repressie is de angst voor de groei van de beweging."

"In Genova is de rechtsstaat verkracht. Zolang dit ongestraft blijft, zolang dit niet wordt veroordeeld en niet doordringt tot de instellingen en de burgermaatschappij, zolang zullen ze de verschrikkelijke en traumatische herinneringen van diegenen die er in Genua bijwaren en hier voortdurend blijven van getuigen niet uit de weg kunnen ruimen. Het is duidelijk dat de huidige meerderheid in het parlement nooit een parlementaire onderzoekscommissie over het geweld en de folterpraktijken van de politie zal toestaan. Maar zolang die er niet komt en zolang men niet wil spreken over deze grove schending van de rechtsstaat, zolang zal geen enkele hervorming van het justitiële apparaat, geen enkele ‘girotonda' geloofwaardig overkomen en zolang zal de beweging zich blijven uitbreiden, voortgedreven door de pijn van Genua, die we met de groei van de beweging zullen verzachten. Deze repressie moedigt de beweging alleen aan om niet te wijken, om ons niet te begeven naar waar men ons wil krijgen : naar de marginaliteit."