arch/ive/ief (2000 - 2005)

België sloot enkele jaren geleden het zogenaamde ‘Kyoto-akkoord' af. Dit verdrag omvat een daling van de emissies van 4 belangrijke gassen (voornamelijk CO2) uitgedrukt in % : voor België werd de norm op 7 à 8 % emissie-daling gelegd. Duitsland legt zichzelf een norm op van 20%. Voor Duitsland is dit echter geen probleem aangezien zij ondermeer de uitstoot bruinkool stoppen. In Belgie werden reeds zware investeringen gedaan voor 1990, vooral in de chemische nijverheid. Indien alle landen het akkoord zouden ondertekenen was er niets aan de hand. Maar Amerika en Canada doen zeker al niet mee, Rusland en China twijfelen nog. Er treedt dus een concurrentieel nadeel op voor Europa. Op termijn betekent dit voor België dat de amerikaanse multinationals uit België zullen wegtrekken. Antwerpen was tot nog toe de tweede chemische havenstad ter wereld, dit zal dus worden opgegeven. Concreet kondigde BASF reeds aan dat de grote onzekerheid daaromtrent voldoende is om de noodzakelijke bijkomende miljarden investering te blokkeren. Bij alle andere chemie bedrijven horen we dezelfde grote bezorgdheid. De meeste bedrijven zien maar één alternatief : de produktie verleggen naar andere oorden. De vakbonden roepen op tot een herziening of afschaffing van Kyoto. De oplossing ligt echter niet in het opheffen van Kyoto akkoord want daar zijn enkel de multinationals bij gebaat. Een oplossing zou kunnen liggen in het heffen van bijkomende taxen op produkten geproduceerd door niet-Kyoto landen zodat het concurrentieel voordeel terug teniet gedaan wordt. Maar dan moet er wel een grondige mentaliteitswijziging komen in het Europa van de vrije markt. (wordt vervolgd …)

De analyse hierboven bevat enkele speculatieve opmerkingen en bovendien onjuistheden.
Canada, bijvoorbeeld, is nog altijd in dubio om Kyoto uit te voeren. De tekenen wijzen er nu juist op dat Canada WEL mee doet. Australie doet echter voorlopig niet mee en heeft samen met de VS een verdrag gesloten dat zij samen willen werken in een "alternatief" vor Kyoto.
Ik geloofde bovendien dat China en Rusland te kennen hebben gegeven het verdrag ook te ratificeren. Rusland kan namelijk een hoop geld verdienen vanwege de verkoop van emissierechten.
Dat brengt mij op het centrale punt. In plaats van de emissiereductie die de landen op zich nemen (wat een milieu-overweging en een economische overweging is), zou je meer aandacht moeten geven aan emissiehandel (=economisch). Op DIT moment is de EU bezig met het maken van een handelssysteem dat bedrijven binnen EU het recht geeft te handelen in CO2-emissierechten. Dat moet tijdens de top in Kopenhagen bekrachtigd worden door de EU-ministers.
BASF was het niet eens met de wijze waarop dit handelssysteem wordt uitgevoerd en heeft met de dreiging het land te verlaten een sterke lobby uitgevoerd ten gunste van een bepaald systeem waarin de rechten worden verdeeld. Het ziet ernaar uit dat BASF geen gelijk krijgt, de helft van de emissierechten worden gratis weggegeven (wat BASF wil) en de andere helft via een veiling.

Concurrentienadeel? Ach, er zijn juist ook analyses die zeggen dat de EU een heel groot voordeel gaat behalen vanwege de enorme kennis en monopolie dat wordt verkregen bij het doen van de noodzakelijke investeringen om meer energie-efficient te worden.
En mochten die bedrijven weggaan, dan moeten we juist niet denken: oh milieu moet maar even aan de kant vanwege de werkgelegenheid, maar dan moeten we die mogelijkheden benutten om een nieuwe soort economie op te bouwen. Een solidaire economie van het genoeg.