Vrijdag 29 november 2002

Ik weet dat ik vorige week beloofd heb om over vroeger te schrijven en dat zal ik ook doen, maar niet deze week. Ik ben er echt niet voor in de stemming en schrijven op commando lukt me niet… niet voor zoiets.
Nu, het komt er zeker nog van! Ik ben 20 jaar en heb dus nog een heel leven te lijden (nee, geen tikfout) dus je krijgt zeker nog wat ik beloofd heb.
Ik wil nu liever schrijven over wat me al een halve week op mijn lever ligt…
Ik heb niemand om mee te praten. Om écht mee te praten. Iemand die mijn opvattingen deelt en me niet bekijkt alsof ik gek ben als ik met een van mijn ideeën op de proppen kom. Neem nu deze week…Vreselijk wat er in Borgerhout gebeurd is. Ik kon alleen maar bedenken hoe vreselijk ik me zou voelen als het mij overkwam. Maar niemand bekijkt het zoals ik. Ze hebben onbegrip voor die rellen die er geweest zijn. "Het zit in hun genen," zegt mijn ma (op de agressie doelend).
Misschien heeft mijn ma me wel met iemand met "hun genen" verwekt want ik zou hetzelfde reageren als hen. Als ik in een land moest leven waar iedereen me bekeek alsof ik vuiler was dan stront, waar ik geen werk vond (of enkel iets wat een ander niet wil doen) en waar ik enkel plichten en geen rechten had… En als ze dan zomaar zonder pardon iemand dood zouden schieten die hetzelfde lot als mij beschoren was; iemand waarvan het mij had kunnen zijn…
Want iedereen daar in Borgerhout weet hoe het is om bang te zijn van dat racisme, het is er voor niemand ondenkbaar dat het hen had kunnen overkomen. Allemaal kennen ze wel iemand die hen grondig haat omdat ze niet Koen of Jan heten en niet blank zijn.
Als het mij overkwam zou ik ook woedend op straat komen. Woedend om de onmacht. En daar gaat het helemaal om: onmacht. Daarom is het AEL opgericht dat nu het zwijgen wordt opgelegd want hé, zij, dat ‘vuile schorremorem', zij hebben enkel plichten en geen rechten.
Maar ik ben de enige hier die dat begrijpt. Soms zou ik willen schreeuwen: "Ben ik dan de enige die ziet hoe deze wereld in elkaar zit?"
Maar dan bedenk ik me want ze wéten wel hoe de wereld in elkaar zit… Het kan hen alleen niets schelen.
Al de mensen waar ik het meest om geef… er valt niet mee te praten. Soms lijken ze leeg vanbinnen. Te leeg om zelf na te denken dus volgen ze maar de mening van de domme massa. Wil ik dit leven wel leiden? Nutteloze discussies met mensen waar toch niet mee te praten valt, slapeloze nachten bij al het onrecht dat hier gebeurt,… en niemand niemand om mee te praten die me begrijpt. Echt begrijpt. Gelukkig heb ik dit dagboek.

Even terzijde… Ik vraag me af waarom flikken ‘dienaars van de wet' worden genoemd. ‘Meesters boven de wet' was beter geweest.
Nu, mijn gedachten dwalen af doordat ik eigenlijk iets wilde schrijven over een discussie met mijn pa. Ik weet niet meer precies hoe of wat maar ik uitte kritiek op de flikken. Iets in de context van de flikken die Abou Jahjah niet hadden laten onderhandelenmet de ‘relschoppers'. Mijn pa vond dat die mensen gewoon hun werk deden en de werk volgden. Ik zei er iets op maar weet niet precies meer wat… Mijn pa zei toen: "als je zo denkt, ben je een anarchiste." Hij spuugde het eruit alsof het een scheldwoord was. Dat vond ik vroeger ook, anarchisten: lelijk woord, leeglopers die niet onder gezag kunnen staan. Maar vandaag, lieve lezers, vond ik het een echte eer om anarchiste te worden genoemd.

Beste Yantina,

Ik begrijp wat je bedoelt. Vroeger dacht ik ook dat ik als enige er zo over dacht, maar door op Indymedia te kijken, op reis te gaan naar Irak, naar betogingen te gaan... besef ik dat we niet alleen staan. De eerste vergadering over onze reis naar Irak (het begin van mijn leven als activiste) was voor mij een merkwaardige ervaring. Voor het eerst zat ik in een hele groep mensen die hetzelfde dachten als ik, terwijl ik vroeger overal het buitenbeentje was. Nu is dat nog meestal zo, maar doordat ik meer geïnformeerd ben en veel zaken met eigen ogen gezien heb, kan ik beter argumenteren, en zijn er enkele mensen toch al wat kritischer geworden. Daarom, blijf je informeren, en ga de discussies niet uit de weg. Al kan je maar één of twee mensen wakker schudden, dan is het al de moeite waard.

en zo zijn we toch niet helemaal alleen meer. We zijn geen massa, maar het doet inderdaad deugd om bij elkaar steun te vinden. Voor één ding moet er wel worden opgepast: dat we ons niet op onszelf terugplooien en ons van andersdenkenden distantiëren. Integendeel!
Er is (via dialoog) werk aan de winkel. Over argumentaties en technieken kunnen we 't hier wel hebben.