arch/ive/ief (2000 - 2005)

Er werd een beleid ontwikkeld dat erop gericht is het Vlaams Blok terug te dringen, ontstaan vanuit een paniekreactie, ondoordacht, zonder enig zicht op de gevolgen. Misschien was het toen niet echt de bedoeling om over te gaan tot een beleid van georganiseerde uitsluiting, gecamoufleerd door vrij goed georganiseerde windowdressing, maar het is wel zo uitgegroeid. En nu de effecten ervan duidelijk worden, blijft men halsstarrig weigeren de gemaakte fouten toe te geven en volhardt men in de boosheid. Alle politieke partijen zijn hieraan medeschuldig, niemand heeft ooit de ballon doorprikt of willen doorprikken.
Het enige waaraan gewerkt wordt, waaraan bijgestuurd wordt is de windowdressing.

Het uitgewerkte beleid heeft tot doel de doorn in het oog van het Vlaams Blok, en bij uitbreiding een groot deel van de samenleving, te gaan omkapselen en assimileren. Men noemt het "integratiebeleid" maar in de feiten is het "assimilatiebeleid". Het zit vrij pervers in elkaar.

Zo bepaald het decreet op etnisch culturele minderheden dat in de beheerraden van integratiecentra en lokale steunpunten 1/3 van de zitjes naar mensen uit die minderheden gaat, in het daaraan voorafgaande besluit was het 1/4. Vooruitgang? Niet echt, de maatschappelijke diensten en sociale organisaties die steen en been klagen dat ze geen toegang hebben tot de doelgroep beschikken nog steeds over een absolute meerderheid, de "etnisch - culturele minderheden" hebben niet eens een blokkeringminderheid. Resultaat: mensen haken af, waardoor ze dan weer het verwijt krijgen geen interesse te hebben in het vooruithelpen van hun gemeenschap, ze zijn te dom, te achterlijk en te conservatief, ze willen niet vooruit. Men gaat dus op zoek naar andere "allochtone beheerders", men plukt ze nog niet echt willekeurig van de straat, neen, men stelt een aantal criteria voorop zoals "getrouwd zijn met een Belg(ische), een beetje Nederlands praten (liefst niet te veel hé, men zou wel eens alles kunnen begrijpen), deel uitmaken van een groep die in zeer geringe mate aanwezig is, zo goed als volledig geassimileerd is en liefst nog neerkijken op de andere groepen. Representativiteit is niet echt een must, men legt nogal de nadruk op de "niet-georganiseerde" die men dan gaat organiseren om de Alibi Ali of ExcuusTruus te kunnen legitimeren. Dat organiseren gebeurt uiteraard volgens de planning en de behoeften van de beheerraden.

De gebruikte methodieken volgen ook een vast stramien, men vertrekt vanuit bepaalde vooroordelen, werkt bepaalde stigmatiserende methodieken uit en gaat self fullfillig prophecies creëren, daardoor komt men bijvoorbeeld tot de eigenaardige situatie dat kinderen van de derde generatie een grotere taalachterstand hebben dan die van de tweede.

Formeel laat het decreet wel toe om emanciperend te werken, dat werd/wordt ook vrij frequent geprobeerd door vooral allochtone medewerkers in integratiediensten en andere sociale organisaties, zodra ze beginnen te slagen in hun opzet, als er vragen komen tot effectieve participatie als volwaardige gesprekspartners vanuit verschillende groepen, gaat het C4's regenen, Abdelatif Ait Ahmed is misschien het meest recente en het meest gekende slachtoffer van dat soort praktijken, hij is zeker niet de enige, ook niet de enige binnen de AEL.
De AEL is geboren vanuit ervaringen van mensen die hetgeen hierboven beschreven staat van ver of van dichtbij hebben meegemaakt. Het enige wat zij vragen is dat dit soort stigmatiserend, onderdrukkend pseudo-beleid afgeschaft wordt en dat men komt tot een volwaardige dialoog tussen gelijken.

Dit betekent echter dat het huidige beleid in zijn totaliteit afgevoerd moet worden en er een nieuw beleid moet uitgewerkt worden dat effectief gaat zorgen voor gelijke rechten op het vlak van onderwijs, huisvesting en tewerkstelling, op gelijke rechten op een menswaardig bestaan. Dit soort beleid moet assimilatie en opgelegde dankbaarheid en onderdanigheid uitsluiten. Dit soort beleid zou zich in evenredige mate moeten richten tot de autochtone bevolking. Die is ondertussen totale assimilatie gaan gelijkstellen met integratie. Deze irrealistische verwachting geeft munitie aan het Vlaams Blok.

Conclusie: het huidige "integratiebeleid" organiseert de onderdrukking van de "etnisch - culturele minderheden" en geeft voeding aan het Vlaams Blok.

De AEL (en niet enkel de AEL) komt hiertegen terecht in opstand, de politieke wereld is niet bereid het geweer van schouder te veranderen omdat zij daarmee de bevolking moet aanspreken op hun vooroordelen en hun misplaatste superioriteitsgevoelens, een aantal "waarheden" en "basiswaarden" moet in vraag stellen, daartoe is men niet bereid.

Waartoe men wel bereid blijkt is het opofferen van een aantal groepen binnen onze samenleving, zelfs als men daarvoor wetten moet aanpassen en, contradictorisch genoeg, een stuk van die "basiswaarden" moet opofferen om deze groepen te kunnen blijven onderdrukken.

.

als ex-integratie'sector'-medewerkster (na een week zag ik al wat het inhield, heb wat geprobeerd, maar na een jaar was ik er weg), kan ik je analyse volledig onderschrijven!
En ik weet dat vele 'allochtone' mensen die er in werken zich inderdaad niet helemaal als volwaardig aanvaard voelen, maar ze kunnen meestal nergens anders werk vinden, dus blijven ze, noodgedwongen (op de laagste echelons én onderbetaald!)...