Donderdag 21/11/2002

Weet je… Ik klaag veel dat niemand mij snapt, maar eigenlijk snap ik mezelf niet.
Vorige week zaterdag gingen ik en mijn vriend (wat ben ik onbeleefd) naar Technopolis met een ander koppel. Normaal gezien gaan we eigenlijk nooit met hen weg, maar ze hadden ons meegevraagd, dus ja…
Die jongen (van dat koppel) was vroeger mijn beste vriend. Vroeger…
Ik kon met hem lachen en onnozel doen, maar méér niet. Hoefde ook niet, want gewoon een heel goede vriend zoals hij, was eigenlijk wat ik toen nodig had.
Maar toen kreeg hij iets met haar. Ik kende ze allebei en onrechtstreeks was het een beetje via mij dat ze elkaar hadden leren kennen. Ik was echt waar blij voor hen en helemaal niet jaloers, zoals zij dacht. Eigenlijk was zij eerder de jaloerse… Op mij… Zonder reden nochtans. En toen heeft ze hem gedwongen te kiezen: mij of haar (alweer onbeleefd).
Hij koos natuurlijk voor haar en mocht niet meer met mij praten. Pas na twee maanden stilte besefte hij dat zij het recht niet had hem te laten kiezen, maar het waren twee maanden teveel. Onze vriendschap was er niet meer, hoefde ook niet meer voor mij. Die twee maanden hebben alles kapot gemaakt voor mij. Het rare is dat ik in het begin vooral hààr alles kwalijk nam, maar na een tijdje alleen op hem kwaad bleef. Kwaadheid en ontgoocheling liggen eigenlijk heel dicht bij elkaar…
Ergens verwijt ik het hem nog altijd. Ik kan niet in zijn ogen kijken en lachen zonder dat ik me verraden voel. Met haar kan ik nochtans wel oprecht babbelen en "leute maken". Eigenlijk komen we misschien zelfs beter overeen dan vroeger. Ik weet het, het klinkt totaal onlogisch en ik snap het zelf helemaal niet…
Misschien zit er wel een psycholoog of zo onder de lezers die mijn rariteiten wél kan verklaren… Het zou me een groot plezier doen te weten dat ik hélémaal niet zo raar ben, maar ik vrees dat ik beter mijn anonimiteit behoud als ik niet wil opgesloten worden in een ‘zottekot'.
Ik vind geen logisch einde voor dit stukje dus zou ik graag afsluiten met een gedichtje dat ik toen (het is intussen al een paar jaar geleden) voor hem heb geschreven:

Ontgoocheling en spijt
En dingen die ik niet begrijp
En ik probeer te doen alsof het mij niet raakt
Maar jaloezie heeft alles kapot gemaakt

Ik wou dat ik door het huilen de dingen vergat
Want mijn hoofdkussen is intussen druipnat
Maar de pijn is gebleven
En de eenzaamheid niet verdreven

Het vergeten gaat maar traag
Want in mijn kop speelt steeds de vraag
Of alles niet één grote leugen is geweest
Maar het antwoord verschijnt niet voor mijn geest
Was onze vriendschap fictie, dan?
Want onvervangbaar ben ik blijkbaar niet
En hoezeer ik het ook onderdruk, ik ben bang
Omdat jij hier niet bent en mijn pijn niet ziet.

Weet je… Het klinkt misschien heel stom als je weet dat ik nog maar 20 jaar ben maar ik heb in mijn jonge leventje al veel te veel meegemaakt. En het waren altijd de dingen die het schrijven het meest waard waren die ik nooit op papier kreeg. Daarom ben ik gedichten beginnen schrijven en hoewel de meeste mensen hun eigen gedichten niet mooi vinden ben ik er net wél trots op.
Als een ander ze leest zal het hem misschien niet zoveel zeggen, maar voor mij geven ze perfect weer hoe ik mij toen voelde en ik kan het zo weer herbeleven.
Ik heb altijd gedroomd om ooit een boek te schrijven. Niet zomaar een boek, een verhaal, maar mijn verhaal.
Ik ben er al een paar keer willen aan beginnen, maar het lukt me niet, écht niet. Misschien ben ik niet zo'n goed schrijfster als ik zou willen zijn…
Maar de komende weken ga ik echt proberen om jullie te vertellen waar ik geworden ben wie ik ben. En hoewel ik nu al panikeer als ik bedenk hoe ik alles op papier ga zetten, toch lukt het me wel. Misschien niet perfect, zoals ik zou willen, maar ik moet nu eenmaal leren leven met het feit dat ik de perfectie nooit zal benaderen.
Deze week kreeg ik de "kritiek" dat mijn dagboekje te abstract was, niet diepgaand genoeg. Op het moment zelf was ik wat op mijn tenen getrapt want ik kan niet goed tegen negatieve kritiek. Maar achteraf moest ik toegeven dat ik méér ben dan wat ik tot nu toe geschreven heb. Dat ik een beetje teveel afweek van wat er eigenlijk zou moeten staan, namelijk wie ik ben, wat ik voel en dan wel wat ik écht voel, mijn diepste gevoelens en niet enkel wat ik aan jullie kwijt wil.
Misschien wordt het tijd om alles op te graven wat er zolang verborgen geweest is, wat zolang verzwegen geweest is en ondanks alle pogingen niet op papier geraakt is.
Misschien zou ik dit stukje beter ‘graven in mezelf' noemen in plaats van ‘mijn linker dagboek'…