arch/ive/ief (2000 - 2005)

Volkstribunaal Sabena - Opening speech van Maria Vindevoghel

by Julien Saturday, Nov. 09, 2002 at 10:09 PM

Vanharte welkom Eén jaar na het grootste failliet in Belgiës geschiedenis komen wij hier samen.

Niet om te zeuren maar om recht te spreken. Niet om te klagen maar om aan te klagen.
Vandaag dagvaarden wij, ex-werknemers van Sabena de politici die doelbewust dit failliet hebben voorbereid: de Van Mierts en de Dehaenes, de Verhofstadts en de Di Dupos, de Durants en de Daemsen.
De parlementaire commissie was een klucht waar deze heren en dames het woord kregen om zich eruit te praten zonder enige bezorgdheid voor het lot van de 17000 werknemers die op de straat terecht kwamen.
Vandaag worden ze gedagvaard door ons werknemers, de slachtoffers van hun beleid.
Wij hebben recht op spreken.Wij hebben recht om aan te klagen. Want wij zijn het, die Sabena groot gemaak hebben, wij zijn de echte investeerders geweest en niet de leden van de Raad van Bestuur, die zwaar geld verdienden met ons zweet en die de onderneming doelbewust hebben doen kapseizen.

Een kort video fragement van Verhofstadt die we gisteren persoonlijk gedagvaard hebben om naar volkstribunaal te komen.

Neen,Verhofstadt daar houden wij ex-werknemers van Sabena het niet bij. Het is geen kwestie van kunnen of niet kunnen.
Want U en uw voorgangers hebben de ondergang van het bedrijf en dit failliet doelbewust voorbereidt.
Want U en uw voorgangers wilden de privatisering en hebben ze doorgevoerd.
Want U en uw voorgangers wilden deregulering en dereglementering om de hele Europese luchtvaartsector in handen te geven van de drie grootste in Europa: Lufthansa, Britisch Airways en air France.
Want U en uw voorgangers hebben ons op straat gezet om deze Europese multinationals van dienst te zijn.
Van Miert begon het werk in de Europese commissie.
Dehaene en Di Rupo hebben de zaak voortgezet.
Verhofstadt, Daems en Durant hebben het werk afgemaakt.
De heren en dames in de Raad van bestuur waren hun gewillige knechten.
Allen bent U schuldig aan moord met voorbedachten rade

Ik ben kwaad als ik zie met wat een minachting voor ons ze in de parlementaire commissie op het toneel verschijnen.
Als ik vaststel hoe ze elk hun eigen vel proberen te reden.
Net als jullie word ik misselijk van hun wansmakelijke leugens.

Iemand vertelde me hoe kwaad ze was toen De Haene met een grote smile op TV kwam vertellen dat hij niets wist van de aankoop van de Airbussen, dat de commissie geen moeilijke vragen had gesteld. ‘Wat een politeke bedoening vertelde ze me, ze doen precies alsof er niets gebeurd is'. Van woede had ze bijna haar TV kapotgeslagen maar als werkloze kon ze zich dat niet permitteren.

Ik ben kwaad als ik zie hoe Di Rupo de hete aardappel probeert door te spelen naar Daems terwijl hij –Di Rupo- Sabena zou gered hebben. Maar het is toch Di Rupo, die het akkoord aflsloot met Swissair, waardoor Swissair Sabena kon leegzuigen.

Deze heren spelen pingpong terwijl zoweel werknemers van Sabena in de grootste miserie zitten.
Ik denk aan de vele mensen die me dagelijks bellen en die voor verscheurende keuzes staan.
Ik denk aan Patrick die kan kiezen tussen een superflexibele job waarbij hij riskeert geen sociaal en famiaal leven meer te hebben of de werkloosheid waarbij hij op het einde van de maand geen eten meer heb voor mijn kinderen.
Ik denk aan de piloten die naar het buitenland moeten gaan werken en die gedurende een maand hun vrouw of kinderen niet meer zien.
Ik denk aan al die andere piloten, die zonder werk zitten en ontmoedigd zijn. Ik denk aan Michel, die uit wanhoop een einde maakte aan zijn leven.
Ik denk aan al die stewards en stewardessen die tijdelijke jobs aangeboden krijgen en 40 a 50% van hun loon verliezen.
Ik denk aan al die mensen van de catering, de handling … die moesten kiezen tussen pest en cholera.
Ik denk aan Martine van de cleaning die met de tranen in de ogen na dertig jaar hard werken afscheid nam want als je ouder dan 45 bent en gans je leven in ploegen gewerkt hebt is het bijna onmogelijk het nog vol te houden in de nieuwe maatschappij BGS waar de productiviteit en de flexibiliteit zo hoog is dat je het fyschisch niet meer aankunt.
Ik denk aan die duizenden, die zelfs de keuze niet hadden. Want er werd arbitrair beslist: jij komt niet meer terug naar de luchthaven want je bent te oud, te jong, teveel ziek of gewoon iemand die op zijn rechten staat. Velen gissen vandaag nog naar de reden waarom die wel en ik niet.
Ik denk aan al die pijnlijke brieven, die ik kreeg van mensen die me vertellen hoe verschrikkelijk het is afgeschreven te worden.
Mensen van 50 worden gewoon in de vuilbak gegooid. 20 ,30 jaar heel harde inzet en zelfs geen recht op sociaal plan
Aan vliegend kabine personeel verbiedt men zelfs te werken want anders verliezen ze hun rechten op pensioen.

Wij aanvaarden die vernederingen niet langer meer.
We zijn er verdomd allemaal van overtuigd dat het anders had gekund.
Wij hebben geen lessen in moraal te krijgen van mensen als minister Laurette Onckelinx, die 600.000 frank per maand verdient om ons met een kluitje in het riet te sturen. Dat ze zelf maar eens probeert rond te komen met 30.000 frank per maand.

Wij beschouwen de mensen, die ons dit hebben aangedaan als criminelen en terroristen.
We willen gerechtigheid. Voor onszelf en voor onze kinderen, die ook slachtoffer zijn. Want waar zullen zij morgen werken gaan?
Met het hoofd rechtop zullen wij strijden. Net zoals onze ouders en grootouders dat deden.
Wij zullen zelf recht spreken.
De schuldigen moeten en zullen betalen.
Samen met jullie ga ik de uitdaging aan.
We gaan ervoor en we zullen winnen.