arch/ive/ief (2000 - 2005)

Mijn linker dagboek (1) en (2)

by Yantina Saturday, Nov. 09, 2002 at 4:35 PM

Vanaf nu vertel ik jullie elke week op zaterdag een stukje uit mijn �nieuwe� leven: wat er in me omgaat, hoe mijn omgeving daarop reageert,� Jullie krijgen meteen 2 weken voorgeschoteld want ik heb eerst een weeklang getwijfeld ;-) of dit wel een goed idee was. Veel leesplezier!

Zaterdag 2 november

Mensen reageren nogal verschillend op mijn nieuwe �levensdoel�. Blijkbaar weet niet iedereen mijn engagement te appreciëren. Maar het wordt wennen zeker� Voor mij, maar voor hen nog meer. Want voor mij is het een bewuste keuze, voor mijn omgeving niet.
Ik probeer mij er niet veel van aan te trekken. Hoewel het wel vervelend is als het is alsof sommige mensen je ineens lijken te mijden. Maar het meest nog erger ik mij aan de reactie van mijn moeder.
Misschien is het iets typisch moeder-dochterachtigs. We hebben het nooit goed kunnen vinden, om het maar een beetje zacht uit te drukken. Maar nu ik de laatste 2 weken rondloop met het gevoel dat mijn leven een doel heeft gekregen�
Maar om duidelijk te maken wat ik bedoel, moet ik misschien eerst eens uitleggen dat mijn moeder supergelovig is. Zo gelovig dat het ergerlijk is. En nogal conservatief dus, geen seks voor het huwelijk en zo, weet je wel� Ik heb al vaker discussies gehad over racisme (zij is een racist en ik haaaaaaaaaaaat racisten) en homoseksualiteit (zij vindt die mensen niet normaal, terwijl ik vind dat het toch ook maar mensen zijn�) en zulke toestanden. Ik weet niet of ze het beseft maar haar geloofsovertuigingen hebben mij wel vaker ongelukkig gemaakt. Toen ik vroeger iets op mijn lever had en ermee naar haar toeging, zei ze doodleuk �dat ze ervoor zou bidden�.
Dus toen ik onlangs liet ontvallen dat ik precies weer een reden heb om te leven, zei ze iets in de trand van �ja, er is nog hoop�. Maar daarmee bedoelde zij dat ze hoopte dat ik op deze manier �God zou vinden�. Dat is niet mijn interpretatie hoor, want dat bedoelde ze wel degelijk. Want ze begon de zin met �Je zult het niet graag horen, maar��
Ik word er kotsmisselijk van. Zoals zij worden is wel het allerlaatste dat ik op deze wereld wil. Ik heb niets tegen het geloof op zich, maar mensen die geloven laten hun lot en dat van de wereld over aan gods handen, in plaats van er iets aan te doen. En dat wil ik juist zelf doen, er iéts aan doen. Vechten tegen het onrecht in plaats van te bidden en te denken dat het vanzelf goedkomt. Als we op God moeten wachten�

Zaterdag 9 november 2002

Ik wou dat ik wat beter was in argumenten geven, maar jammer genoeg ben ik er een ramp in. Ik heb al zoveel discussies gehad over racisme� Met mijn moeder, mijn zus� Deze week was het weeral van dat� Om te huilen gewoon, die oppervlakkigheid, die onwetendheid�
Ik weet niet meer welke dag het was, ergens deze week. Ik zat aan mijn pc�tje (mijn favoriete plekje) en mijn zus was op de andere pc naar muziek aan het luisteren. Van die vreselijke bonk-muziek, voor zover je zoiets muziek mag noemen. Gabbergebonk dus� Ineens krijg ik een rilling over mijn rug als ik besef dat de Duitse tekst die in één van die liedjes voorkomt één van Hitlers speechen is. Ik werd onmiddellijk ziedend en ik brulde dan ook (geen gezicht als ik kwaad ben� ocharme mijn zus) naar mijn zus om haar te vragen of ze niet goed wijs was. Mijn zus keek alsof ik een dolle koe was. Ik zei haar dat die tekst een speech was van Hitler en ze viel totaal uit de lucht. �Hoe kan ik dat nu weten�, zei ze (maar dan wel op zijn West-Vlaams (maar aangezien ik weet dat de meesten die taal niet bepaald appreciëren dan maar de gekuiste versie in dit dagboek)). Ik antwoordde iets in de trant van �Je moet maar zo dom zijn om naar muziek te luisteren en niet te weten waarvoor die staat.� en toen ging ik vlug de computerkamer uit. Slechte gewoonte, maar ik doe het wel veel te vaak� weglopen voor een discussie omdat ik weet dat ik het niet haal. Niet omdat ik geen gelijk heb ;-) maar gewoon omdat ik niet tegen hén opkan.
Gisteren was het weeral zoiets. Mijn derde zus (ik heb vier zussen) was op bezoek (ik denk dat ik voor iedereen best een schuilnaam verzin, want ik denk dat ze het niet bepaald zouden appreciëren als ze in dit dagboek voorkwamen) en ook nog iemand van mijn moeders geloof (evangelische kerk). Ze zaten in de keuken terwijl ik in de living tv aan het kijken was. Ik hoor ineens dat ze aan het discussiëren waren over vreemdelingen. �Ze steken altijd voor aan de kassa� en �België raakt overbevolkt door die vreemdelingen� waren enkele van de zinnen die mijn oren prikkelden. Ja, er had ooit eens in het Kruidvat een zwarte vrouw (wat is het respectvol woord daar eigenlijk voor?) voorgestoken aan de kassa, maar het was dus weer typisch dat ze het nu ineens (volgens mijn ma en mijn zus) allemaal doen.
Doet me denken aan een moment dat ik mijn moeder eens kwaad gekregen heb. Ze was racistisch bezig en ik gaf er toen kritiek op. Ze zei toen �jij hebt nog nooit iets meegemaakt met vreemdelingen hé�. Ik had op dat moment vreemd genoeg wél een gevat antwoord klaar. �Als één man zijn vrouw in elkaar staat, moet ze dan lesbisch worden?�, had ik gezegd. Mijn moeder kon blijkbaar niet met mijn opmerking lachen�
Maar enfin, ze waren dus racistisch bezig en ik kon het niet meer aanhoren. Dus ik stapte naar de keuken om te zeggen dat ze oppervlakkig waren, dat ze veralgemeenden en dat ik er niet meer tegen kon en de deur toe zou doen. En ik deed de deur toe�
Iets later kwam mijn zus naar de living en ze begon tegen mij van �ja, het is toch waar, al die vreemdelingen die naar België komen, België zal overbevolkt raken�. Ik werd weer kwaad omdat ik een discussie voelde opkomen die ik toch nooit naar mijn hand zou kunnen zetten, dus het enige antwoord dat ik kon geven was: �Overbevolkt? Waarom worden er dan dagelijks zoveel mensen het land uitgezet? En ik wil er verder niet over babbelen want ik word er alleen maar kwaad over.�
Ik voel me er eigenlijk zo machteloos over. Ik moet toezien hoe de mensen die het dichtst bij mij staan zo anders over de dingen denken� Niet alleen anders, maar dan nog eens recht het tegenovergestelde. Ik ben redelijk vlot met mijn pen (of mijn toetsenbord), maar ik wou dat ik wat vlotter was in mijn spreken. Vlot genoeg om ze schaakmat te zetten met mijn antwoorden. Maar ik kan het niet en naar slechte gewoonte ga ik een discussie liever uit de weg.

Wordt vervolgd...

...

by Deirdre Sunday, Nov. 10, 2002 at 10:04 AM

Wow, mooie tekst. Zorg vooral dat je genoeg mensen vindt waar je wel mee kunt babbelen en die wel ongeveer dezelfde mening hebben.
Hou de moed erin! Ik kijk er al naar uit het vervolg te lezen.

wordt (hopelijk lang) vervolgd

by herman L Sunday, Nov. 10, 2002 at 10:16 AM

Dit is prachtig, zeer prachtig.
Ben onmiddellijk Wendy's bijdragen in het dossier Lappersfort gaan lezen - ontroerend. Heb ook de mooie "nostalgie"-foto's (opnieuw) bekeken.
Dit dagboek is bovenal leesbaar, meeslepend, herkenbaar (hoewel weinigen een evangelische moeder zullen hebben) en nu al spannend (hoewel er - na de verbijsterende ervaringen met de Brugse politie - weinig of niets in gebeurt).
Ik zal de teksten van deze beloftevolle, of liever volleerde schrijfster (en de foto's!) in ieder geval bewaren.
En hopen dat ze dat zeer lang volhoudt.

kijk maar eens

by herman L. Sunday, Nov. 10, 2002 at 10:23 AM

Voor wie Wendy's foto's van het Lappersfortbos (nog eens) wilt bekijken: ga naar http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=36703
en geniet...
en pink een traan weg,
en vloek!