arch/ive/ief (2000 - 2005)

Sharons grootste bondgenoten zijn de Palestijnen II

by TUc Monday, Nov. 04, 2002 at 8:23 PM

Ik verbleef deze maand in de bezette gebieden en bracht van daar verslag uit via e-mail aan het thuisfront. Mits enige literaire aanpassingen plan ik deze stukken ook op Indymedia te posten in de toekomst

Er is de voorbije week weer heel wat gebeurd in dit klein stukje Midden Oosten. Op micro- en macro-niveau overigens. In enkele dagen is de politieke situatie in Israel compleet van uitzicht veranderd, en de verschuivingen hebben als resultaat dat beide Palestijnen en Israelis nu onderworpen zijn aan een regering waarin Ariel "The Beast" Sharon wellicht het meest gematigde element is. Je kan het je levendig voorstellen…

Enkele maanden terug schreef ik voor De Nar een artikel waarin de rode draad de vaststelling was dat de Palestijnse kwestie letterlijk tot speelbal in de Israelische binnenlandse politiek gemaakt werd. Ik wou dat ik het stuk, getiteld "Sharons grootste bondgenoten zijn de Palestijnen", vandaag opnieuw kon schrijven. Ik had het verdomd makkelijker gehad mijn argumentatie stevig te onderbouwen.

Labour trok zich eerder deze week terug uit de regering-Sharon, met als schaamlapje het geld voorzien ging worden voor de settlements in het budget van volgend jaar. Ik denk dat ik die ondingen in mijn vorige mails reeds genoeg behandeld heb om te kunnen schrijven dat dit geen goed nieuws is. Ben-Eliezer, Labour-voorman, wou naar eigen zeggen het geld reserveren voor de lagere sociale regionen in de Israelische maatschappij, die het zwaar te verduren hebben door de slechte economische toestand in het land. Zeer lovenswaardig, ware het niet dat Labour op zich geen problemen heeft met meer geld voor de settlers. Wat meer is: Labour is zowat de hoofdverantwoordelijke voor de 100 % aangroei in settlement-areas sinds de start van het zogenaamde "Oslo-vredesproces". Ben-Eliezer zelf heeft gedurende zijn ambtstermijn als minister van defensie geen vinger uitgestoken naar het geld voorzien voor settlements of de territoriale uitbreiding ervan. Ook het settlers-geweld heeft geen van de Labour-ministers doen bewegen. De recente problemen met de olijfoogst zijn daarvan slechts één voorbeeld.

Het politiek zwakke Labour heeft in de Sharon-regering onnoemelijk veel moeten slikken, en het valt dan ook niet te verwachten dat het de vredeskriebel is die Ben-Eliezer deed beslissen zijn ministerpost in de ring te gooien. Ben-Eliezer zag in dat hij te dicht aanleunde bij Sharon dan gezond was voor zijn toekomstige positie in de partij, een correcte inschatting. Anderzijds was de aanwezigheid van Labour in de regering-Sharon wel de enige manier om als partij nog enig politiek gewicht te kunnen leveren. Labour stelt vandaag de dag zo goed als niets meer voor in het politieke spel in Israel en de volgende verkiezingen kan de crisis enkel vergroten.

Door nu problemen te maken rond 0.2% van het budget, en handig inspelend op de algemene ontevredenheid over de settlements bij de Israelis, wil Ben-Eliezer zijn positie binnen de partij versterken in aanloop naar de Labour ‘primaries' van 19 november. In Israël, en daarbuiten, is het een publiek geheim dat hij daarmee evengoed zijn eigen kompanen binnen de regering als premier Sharon voor een voldongen feit stelde.

In Likud is de machtsstrijd zo mogelijk nog heviger. Rivalen Sharon en Netanyahu vechten al maanden met elkaar om het leiderschap van de partij. De laatste lijkt in dat gevecht nu de overwinning op te strijken. Tegen die achtergrond moet Netanyahus voorwaardelijke deelname aan de regering-Sharon geplaatst worden. Sharon werd door Ariel gevraagd om de post van Buitenlandse Zaken te bemannen, maar deze zou dat enkel doen in ruil voor vervroegde verkiezingen (die hij waarschijnlijk zou winnen op dit moment). Vandaag ziet het ernaar uit dat Sharon dit gaat weigeren…

Je kan je de vraag stellen waarom Sharon zijn eeuwige rivaal voor deze post uitnodigde. Daarmee hoopte de Israelische eerste minister Netanyahu voor een moeilijke keuze te plaatsen. Ofwel weigeren in de regering te stappen ten tijde van nationale crisis, zo goed als landverraad in een staat als Israel, ofwel mee te helpen aan het stabiliseren van regering-Sharon en de huidige eerste minister daarmee terug in de running te brengen voor het voorzitterschap van de partij.

Diegenen die winnen bij deze situatie zijn ongetwijfeld het leger (Shaul Mofaz als defensieminister is meer dan mooi meegenomen), hetwelk nu nog meer invloed krijgt in de samenleving, en de zionistische extremisten zoals de settlers. Zij reageerden reeds positief op de regeringsverschuivingen die werden doorgevoerd door Sharon.

Ongetwijfeld allemaal zeer interessant, deze politieke manoeuvres. Maar wat mij als humaan persoon mateloos stoort is de rol die de Palestijnse kwestie hierin toebedeeld krijgt. Een maatregel t.a.v. dit lijdend volk komt enkel tot stand ten gevolge van interne overwegingen, niet omwille van de Palestijnen zelf. Deze zullen dus moeten wachten op een tweede Rabin, d.w.z. een tweede partijleider voor wie een vredesproces met de Palestijnen de sleutel tot macht is op het Israelische politieke toneel.

oplossingen: wachten?

by anik Tuesday, Nov. 05, 2002 at 4:19 PM

"Deze zullen dus moeten wachten op een tweede Rabin, d.w.z. een tweede partijleider voor wie een vredesproces met de Palestijnen de sleutel tot macht is op het Israelische politieke toneel."

tja, en dan komt er weer zo`n rechtse Isaeli die jouw vredesduif doodschiet, zoals er met Rabin gebeurd is. Geloof je echt dat de Palestijnen op vrede moeten wachten tot de israeli`s een vredesduif hebben verkozen?
Dan kunnen ze nog lang wachten vrees ik. Tegen dan zijn de Palestijen al lang gedeporteerd naar Jordanie of Irak.

beste Anik

by TUc Wednesday, Nov. 06, 2002 at 1:01 PM

Ik vrees dat u mijn afsluiter een beetje anders interpreteert. Het was eerder een kritiek op de less-than-evil politici die in Israel rondhangen. Ik pleit er helemaal niet voor dat de Palestijnen op hun lauweren moeten rusten tot er een tweede Rabin komt, allesbehalve eigenlijk...

Maar ik denk dat we het eens zijn dat er met Sharon of Bibi geen vrede te sluiten is, nietwaar?

groeten,
TUc

PS: Rabin is BTW helemaal geen vredesduif geweest naar mijn mening. Voor mij is Labour ook nu nog hypocrieter dan Likud.