arch/ive/ief (2000 - 2005)

De stille kracht van Jagend Vlaanderen

by Stef van 't Woeste Woud Monday, Nov. 04, 2002 at 6:19 PM

OOK in onze samenleving is er een grote nood aan kanalen om vitaliteit ruimte te geven. De vele gevallen van agressie in de pers en op straat zijn typisch. Naar aanleiding van St.-Hubertus (3 november) pleit ik voor het sensueel beleven van de natuur, niet alleen in de verantwoorde jacht op wilde dieren in open lucht.

De stille kracht van Sint Hubertus


De heilige Hubertus wordt gevierd op 3 november, midden in het jachtseizoen, nu al ruim een millenium lang. Ik schrijf dit opinieartikel voor het vertrek naar de viering in de bossen bij de stad waar ik woon. Er zullen daar honden en paarden zijn die de zegening ontvangen, geweide Hubertusbroodjes worden verdeeld, jachthoornblazers zullen musiceren, de eucharistie zal meer geïnteresseerden trekken dan de kapel kan beschutten… Hubertus is de patroon van de jagers. Een activiteit als de jacht speelt zich vaak af in wouden en die trekken vele moderne mensen : alleen al in de Houtvesterij Leuven vinden bijna een miljoen bosbezoeken plaats per jaar. Het is jammer dat vele tijdgenoten de « vruchten » die het bos biedt niet goed kennen. Want het bos is een koninklijke weg naar innerlijke vrede en kracht. Stilte laat toe in het eigen hart te kijken (nuttig om zijn « roeping » te vinden in deze lawaaierige tijden). In het bos is zuivere lucht met natuurlijke geuren die letterlijk in-spiratie geeft. Als jager, jogger of natuurfietser doe je aan lichaamsbeweging, wat stress heilzaam kanaliseert en eufore gevoelens geeft dankzij de stoffen die de hersenen dan dankbaar aanmaken. De bomen en struiken in de buitenbaan kunnnen symbolen zijn die ons aan het denken zettten. Bijvoorbeeld over onze wortels : over onze familiale-, Vlaamse- of universele menselijke geschiedenis. Hier buiten kan ik nadenken over de kracht die in een stam(boom) schuilt maar ook over de nood tot buigzaamheid in stormachtige uren…

U hoort mij (niet) komen op mijn zorgvuldig van krakende takjes vrijgemaakte jagerspaadje : mijn pleidooi is er een voor « zintuiglijk genieten in de buitenlucht ». En daar lijkt wel behoefte aan in deze jachtige tijden. De weidelijke Jacht en alle soortgelijke edele Sport, is een oase, een woest reservaat in tragische tijden. Weidelijke Jagers vinden er broederlijkheid, dat is voeding voor gezonde fierheid, op zijn beurt een natuurlijke bron van menselijke waardigheid. Ook een pure vorm van vrijheid ligt binnen bereik, minstens even goed als door deelname aan het in de hemel geprezen gemotoriseerd verkeer. Maar dan moet ik mijn troeven wel « goed » inzetten. Een pure vrijheidservaring, dat krijgen jagers bijvoorbeeld niet in de schoot geworpen, maar als toemaat na de strijd. Strijd gaat altijd vooral tegen mijzelf en mijn twijfels. «Ben ik wel bekwaam genoeg? Schoot ik wel raak ? Heb ik wel het recht wild te schieten ? Heb ik geen onnodig lijden veroorzaakt ? Is mijn passie dat vele geld wel waard ?». Het draait om de fundamentele menselijke vraag van deze tijd : mag ik er zijn ? De natuur is een gedroomd en zinvol strijdperk tegen allerlei angst en vrees. De wandeling naar de verte, niet alleen tijdens herfststormen, leert mij omgaan met eenzaamheid en nietigheid. De deugdelijke jacht, met opleiding en sociale controle, wapent mij tegen de verleidingen van de (vuur)wapens. De sociale buitensporten, waartoe ik zeker ook ornithologie en paardrijden, terreinfietsen en Scouting reken, bieden een oefenterrein voor het cultiveren van de moed zich openlijk te meten met anderen. « Hoge bomen vangen veel wind » : de bewuste jager leert de strijd voeren tegen de kwetsende woorden van hen die de (gelukkige) mens haten…


"Jagers zijn in het algemeen toffe gasten. Geen chagerijnige zeurpieten", zo merkt schrijver Maarten ‘t Hart terecht op. Jagers zijn misschien wel zo « beleefd » omdat « doorleefd genieten van de natuur » hun passie is. Als buitenmens ken ik verbondenheid met oerfenomenen die de supersnelle culturele-, technologische-, informatie- en kennisevolutie dragen en grondvesten. Oerfenomenen die minder aan veroudering ten prooi zijn en de buitenmens behoeden voor de huidige epidemie van « historische ontreddering », niet alleen in de nood aan « voedselveiligheid ». Misschien is er een verband met het feit dat jagers vaak met « de Dood » omgaan. Een jager moet wel werken aan een plaatsje voor dat oergegeven in zijn geestelijke wereld, en niet alleen op Allerheiligen. De jager heeft ook vrede in zijn bovenkamer omdat hij vertrouwd is met « de goede dood », trefzeker gebracht, rustig en beslist, een genade - slag zonder pervert leedvermaak. Het wilde dier wordt door de goede jager omkaderd met eerbied en zorg, niet alleen in de ultieme zin van de verfijnde gastronomische bestemming of de productie van de diep-zinnige herinneringstrofee. Als jager ken ik ook het fenomeen van « het Leven » in de concrete gestalte van het wilde dier. Niet alleen het ranke ree of het lieve konijntje maar ook het ruige Zwartwild, het koninklijke Roodwild, de sluwe en felle Vos, de lawaaierige Zwarte Kraai, de heerlijke Houtduif, die bij leven en welzijn zo'n ontroerend diepe koergeluiden maakt. Meer imaginaire wilde dieren laten toe de jagerswereld te stofferen : ik droom van jacht op de zachte maar dodelijk gevaarlijke beer, op de kolossale mammoet…

De jacht brengt ons in helende confrontatie met wezenlijke dingen die in deze hyperrationele tijd worden verborgen en verdrongen. « Le génie du lieu » (Cees Nooteboom, in Allerzielen) is zoiets. En bovenal « het genie van de man in onszelf ». Ik heb zelf veel deugd gehad aan een inwijding in deze wereld tijdens een reeks bersgangen in ochtend- en avondschemering en urenlange aanzitjacht op de wildkansels van de Koninklijke Jachten. Royale uitnodiging die werd verdiend met een goed resultaat op het verplichte jachtexamen. Want ook de Kleine Man kan vandaag de dag jagen. Ik heb in Hertogenwald dagen meegemaakt zinderend van een intensiteit die alleen religieus te noemen is. Niet alleen die eerste dag van de herfst, waarop het mij gegeven was drie dieren om te leggen van een verschillende soort : Everzwijn, Ree en Hert. Het ging niet van een leien dakje, twee stukken wild hebben wij na een slopende wachttijd van vier uur op handen en voeten nagezocht samen met de raszuivere, getrainde zweetspoorhond. Wij hebben de dieren ter plaatse ontweid met het jachtmes en tenslotte ‘s avonds een laatste eerbetoon geblazen op de jachthoorn. Dat gebeurde in hoog en vakbekwaam gezelschap; sommigen ambtenaren moesten, na de lange werkdag in de natuur, rustig maar beslist overtuigd worden van het belang van deugdelijke ceremoniële omkadering. Het geschoten wild verdient een plaats op het tableau in het gras. Ik wilde natuurlijk geen Hirsch Tot blazen voor een edelhert dat aan de vleeshaak hangt… In die dagen heb ik inderdaad het belang van rituelen (her)ontdekt: als je als jonge dertiger een bosdier schiet dat tweemaal zoveel weegt als jezelf, dan heb je daar behoefte aan. Mijn leven is ondertussen, acht jaar later, doordrongen van deze ceremoniële component : rituelen voor het beginnen van de dag, de rituele wandelingen, het ritueel bij het gebruik van de computer, bij het verlaten van het huis, het zoeken van een groen en stil point de repère voor het ijzeren paard tijdens het stadsbezoek...

Het wonder van de ont-moeting is waar het Sint-Hubertushert voor staat sedert de Heilige man van Tongeren, Luik en de Ardennen in de achtste eeuw zich het leven ten goede te keren nadat hij in een onverwachte ontmoeting in het bos daartoe de energie vond. Ontmoetingen met mensen leiden tijdens het seizoen nog steeds tot wonderen in de jachtvelden. Als men mij zegt dat de jacht de meest prestigieuze vrijetijdsbesteding is in dit vaderland, een bezigheid waar Groten elkaar ont-moeten, zelfs nog meer dan tijdens het Golfspel, begrijp ik dat als de kers op de taart die de (be)zoeker toevalt. De jager wil niet op twee stukken tegelijk schieten en zo zijn eer veilig stellen en schuldgevoel vermijden. Dit leert hem evengoed het bewust beperken van de professionele verantwoordelijkheden tot een beheersbaar geheel. U merkt het : voor wie erbij stilstaat is de (moderne) jachtpraktijk een middeleeuwse schatkist vol wijsheid.

Mijn boodschap is ook aan critici gericht : het is soms niet slecht de eigen problemen te projecteren op een domein dat wat verderaf ligt en dus veiliger is voor het ego. (Het voetbal bijvoorbeeld, die symbolische oorlog is een modern steekspel, een kanalisering van levenskracht en agressie, voorspelbaar ingericht in de tijd, gespeeld op neutraal terrein, tussen klare krijtlijnen laat het ook een vierjaarlijks wereldwijd woordenspel toe.) Door gezond wantrouwen en opbouwende kritiek is het jachtbedrijf in het Vlaamse Gewest ten zeerste uitgezuiverd. Kort na het eerste internationale natuurbeschermingsjaar 1970 werd ook bij ons het jachtexamen ingevoerd en daarna door de overheid verplicht gesteld. Het Instituut voor de Jachtopleiding (IJO) verzorgt elk voorjaar overal te lande de voorbereiding op dit Jachtexamen in een cursus die over vier maanden loopt. Wie meent de jagerij nog op de korrel te moeten nemen dient de spelregels van het intellectuele spel te respecteren : informeer je voor je veroordeelt. De moderne mens die vaak spriritueel arm is en zich op vele vlakken arm waant (en misschien troost vindt in veganistische-, socialistische-, bio-logische-, of geweldloosheidsideologie) veroordeelt nog al te vaak en al te snel « de nobelen », « de rijken », « de mannen », de «gebruikers van dominante kracht » die op wild jagen in de vrije natuur. In de komende dagen bieden de Sint-Hubertusvieringen en de Jachtcursus, maar ook het inkijken van tijdschriften als De Vlaamse Jager voor wild en natuur, het volgen van televisieprogramma's als Histoires Naturelles (uitgezonden tijdens rustig-nachtelijke uren op TF 1), mooie kansen om met eigen zintuigen en eigen verstand twee zaken te leren kennen : de wondere wereld van de Jachtvelden en de stille kracht die Jagers bezielt.




Stef van 't Woeste Woud

Genodigde op de Koninklijke Jachten van Hertogenwald
Bezinningsbegeleider
Historicus - Mediaevist

Open brief aan mijn broer Stefaan

by Ibrahim Hublou Monday, Nov. 04, 2002 at 7:37 PM

-- Open brief aan mijn broer Stefaan --

Dag Stefaan,

ik moet al weer ergens anders zijn. Geen tijd om Michel's info op te zoeken.
Onthaasting? Geef me een snellere PC!

Betreft Indymedia: dat is GEEN (geschikt) forum voor beschouwingen. Het initiatief (Indymedia) ligt momenteel zeer zwaar onder vuur om allerlei redenen. Eén ervan is dat het forum zijn doel aan het verliezen zou zijn/is.
Tot nu toe was iedereen het er over eens dat het initiatief in essentie een nieuwskanaal waar AKTIE / AKTIVITEITEN verslagen worden. Houden zo.
Een actieverslag kan beschouwend zijn of zeer cool zich tot de feiten, vragen ed. beperken maar pure zingevingsteksten wijken toch wel erg veel af van waarvoor het forum dienen moet.

Ga je jagen en is er rel met GAIA dan heb je een actieverslag. Is er verzet tegen het neerschieten vanuit de bosbewonders: in dit geval is dat wat voor één van die jacht/natuurtijdschriften die jou artikelen met genoegen publiceren. Valt de jachtwachter of de boswachter je aan: dat zou wel eens nieuws voor verspreiding via Indymedia kunenn zijn.

Voor beschouwingen die niet in verband staan met akties of de politiek actualiteit (in meer strikte zin): gebruik Usenet ed. Het is belangrijk Indymedia te behouden waarvoor het opgericht werd. Daarbij dienen we allen rekening te houden met wat (en een beetje hoe) er gepost wordt. Iedereen welkom.

Vriendelijke groeten,

Uw broer,
Ibrahim (Hublou)

Inderdaad

by Peter Morlion Monday, Nov. 04, 2002 at 8:08 PM

Eindelijk iemand die eens goed verwoordt waar Indymedia voor dient. Ik heb het zelf nog nooit zo aan de dag kunnen leggen. Ik sluit mij erbij aan. Niet dat ik nu een tirade ga beginnen tegen Stefaan dat hij hier niet mocht posten en zo, maar toch lijkt het me goed om Indymedia inderdaad back to basics te voeren : actieverslagen, enz.
Ik denk daarom dat ik het best zwijg (want ik heb zware bedenkingen over het artikel, ja ik ben vegetariër en pro-dierenbevrijding).
Groeten, P

wauw

by guido Tuesday, Nov. 05, 2002 at 12:17 AM

sinds wanneer is indymedia.be een promosite voor jagers?

Stef, houd u bezig met iets nuttg i.p.v. de jagers de bomen in te schrijven.
Jacht is echt niet meer nodig, tewaar je echt niet meer weet wat doen in deze tijd.

"OOK in onze samenleving is er een grote nood aan kanalen om vitaliteit ruimte te geven. De vele gevallen van agressie in de pers en op straat zijn typisch."

Ja, en we schieten dan maar op dieren om onszelf te bevrijden, kan het nog gortiger?

toch nodig

by peter Tuesday, Nov. 05, 2002 at 8:30 AM

jacht is soms echt nodig omdat de natuurlijke vijanden van sommige dieren niet meer bestaan en er zo een overbevolking dreigt in sommige reservaten, regio's..(bijvoorbeeld everzwijnen kweken enorm snel, muskusratten maken dijken kapot en zorgen voor overstromingsgevaar..)Maar ik weet dat dit niet graag gehoord wordt door "linksen" die niet kunnen aanvaarden dat de natuur nu eenmaal geen vertederend sprookjesboek is waar geen bloed vloeit, er geen pijn is..Nee, de natuur is een gevecht, is soms wreed, en al wie denkt dat dieren lief zijn is totaal vervreemd

wat is er nodig? de kick?

by raoul Tuesday, Nov. 05, 2002 at 10:24 AM

ik snap jou standpunt over overbevolking van bossen volledig. en kan mij inderdaad voorstellen dat jouw 'linksen' dat niet altijd willen aanvaarden.

Maar er is een verschil tussen freaks met wapens die beesten voor de kick gaan uiteenblazen en boswachters die inderdaad aan populatie controle gaan doen. Dat is geen enkel excuus om zulke mensen met wapens in bossen te gaan laten zwaaien. Zelfs niet als je na je 'avontuurlijke heldendaad het beest opeet. ook geen excuus.

de tekst hierboven is trouwens een ode aan zulks rustgevend geweld... "De jager heeft ook vrede in zijn bovenkamer omdat hij vertrouwd is met « de goede dood », trefzeker gebracht, rustig en beslist, een genade - slag zonder pervert leedvermaak"
'de goede dood'... WAAT?

ik denk trouwens niet dat deze tekst hier niet had mogen gepost worden. dit kan eigenlijk volop nieuws als nieuws beschouwd worden. Dit weekend in de buurt van Champlon en La Roche stonden er overal bordjes om de gewone mensen te waarschuwen wanneer er gejaagd zou worden.

freaky.

ok

by peter Tuesday, Nov. 05, 2002 at 2:27 PM

beste raoul
blijkbaar hebben we geen meningsverschil, ik heb alleen last van de vervreemdheid van de natuur in onze samenleving, en kicken op jagen vind ik een minstens even grote afwijking.

raoul

by guido Tuesday, Nov. 05, 2002 at 7:29 PM

ik ga akkoord met wat Raoul zegt.
De mens, het dier dat wapens nodig had om zich te verweren tegen andere dieren omdat hij anders niet kon overleven.

Nu is dat niet meer voor het overleven, dus niet nodig.

Mensen zijn de wreedste dieren!

by guido Tuesday, Nov. 05, 2002 at 8:45 PM

"Nee, de natuur is een gevecht, is soms wreed, en al wie denkt dat dieren lief zijn is totaal vervreemd"

Hoeveel soorten dieren ken je die doden uit plezier?

Hoeveel soorten dieren ken je hun eigen soortgenoten doden?

Hoeveel soorten dieren ken je die de jongen van hun soortgenoten verkrachten, misbruiken?

Hoeveel soorten dieren ken je die hun eigen kinderen verkrachten, misbruiken?

Hoeveel soorten dieren ken je die al 1000den wapens uitgevonden hebben om te doden?

Hoeveel soorten dieren ken je die in staat zijn om planeet Aarde op te blazen?

Hoeveel soorten dieren ken die 10.000den van hun soortgenoten vernietigen met één bom?

Hoeveel soorten dieren ken je die hun soortgenoten vermoorden vanwege een andere huidskleur?

Hoeveel soorten dieren ken je die streven naar alsmaar meer bezit?


Hoeveel soorten dieren ken je die andere dieren onderwierpen en hen lieten werken voor HUN overleving?
.
.
.
.
.
"Nee, de natuur is een gevecht, is soms wreed, en al wie denkt dat dieren lief zijn is totaal vervreemd"

Inderdaad, vervreemd...

mens en dier

by pinkje Thursday, Nov. 07, 2002 at 7:53 PM

an animal doesn't choose
it just follows its instincts
but we can choose
for the better
or for the worse

mens is dier

by guido Thursday, Nov. 07, 2002 at 10:40 PM

De mens is een dier.

Een dier dat denkt boven zijn instincten uit te stijgen door taal maar zichzelf voor de gek houdt.

Kiezen we of denken we dat we kiezen?

Zijn we vrij om te kiezen of denken we dat we vrij zijn om te kiezen?

Everything exists in the head but does it really exists?

mens-dom en dieren-rijk?

by pinkje Friday, Nov. 08, 2002 at 11:01 AM

leuk gedachtenspel:
in hoeverre leunt 'rechts' meer aan bij de 'wij zijn dieren'-visie' en 'links' bij een 'wij zijn mensen'-visie?

da's vast en zeker een open deur voor al wie de historische evolutie van links en rechts wat dieper volgt, maar tegelijk beseffen de meeste activisten deze onderliggende assumptie in immens veel debatten nog altijd niet. Rechts negeert soms teveel het feit dat wij naast overlevers, ook denkende wezens zijn (met alle mogelijke gewetensproblemen tav ons handelen vandien), en links negeert veel te vaak de biologische factor in heel wat debatten, wil de mens teveel plooien naar de Idee, de gedachte (hoe ver verwijdert van ons lichaam, rons Leven, de werkelijkheid).
Rechts hangt teveel vast aan actualiteit (wij vereren datgene wat is - conservatief).
Links hangt teveel vast aan potentialiteit (wij verwerpen datgene wat is, en willen steeds nieuwe - onbereikbare dingen nastreven - progressief).

Mag ik mij links én rechts voelen?
(een beetje hart en geest, onderbuik en verstand, participatie en observatie, aarde en hemel, Dionysus & Apollo, Oosters en Westers denken, lul en hersenen, ying en yang)... onze cultuurgeschiedenis zit stampensvol met allusies op deze universele tweestrijd, een schijnbare paradox, waarbij het net onze intellectuelen zijn die het het allermoeilijkst hebben om die te doorbreken.