Een terugblik op de berichtgeving over het startcongres van de Beweging voor Vakbondsdemocratie (met Albert Faust) en een commentaar bij een venijnig artikel over de vakbond in De Standaard. Als het zo verder gaat ...
Vorige week zaterdag ging in Brussel de oprichtingsvergadering door van de "Beweging Voor Syndicale Democratie". In de door ons gevolgde Nederlandstalige pers (DS, DM, Knack, Solidair ...) was deze week over die vergadering zo goed als niets te vinden. Aan Franstalige kant besteedde La Dernière Heure (28/10) er op zijn pagina 8 een kort artikel (+ foto Faust) aan: "Albert Faust lance un forum pour la démocratie syndicale". Le Soir wijdde aan de bijeenkomst en aan Faust (die misschien een carrière 'in de showbizz' start ...), één derde pagina. Bénédicte Vaes opende haar artikel (op pagina 3) met de vraag: "Faut-il créer un autre syndicat ?" Vaes gaf vervolgens een overzicht van standpunten uit het debat (waar volgens haar 200 aanwezigen waren).
Uit de commentaren op Indy bij een verslag van die vergadering, bleek weer eens de grote verdeeldheid ter linkerzijde over 'de zaak Faust' en wat er mee samenhangt. Dat op een moment dat zoals een BBTK-delegee het stelde op de vergadering: "de arbeidersbeweging vandaag in het defensief zit, met een groter wordend patronaat dat Europees georganiseerd is. Is het nog mogelijk om onze rechten op te eisen binnen de vakbond?"
Dat sommigen ter rechterzijde gebruik willen maken van de crisis bij het ABVV, bleek in 'onthullingen' in het zakenblad Trends over de centen van de vakbond. Het bleek ook in een artikel zaterdag 2/11 in De Standaard.
Johan Rasking opende met 'cher camarade Faust'. Volgens Rasking was 'de zelfverklaarde Robin Hood' er zeker van dat niemand hem iets kon maken. Hij de man die kon "rekenen op de luidruchtige steun van radicaal linkse organisaties en die een persoonlijk netwerk van bevriende Amadezen binnen het militantenkorps had uitgebouwd."
Als Rasking zich ietsje beter geïnformeerd had, had hij moeten weten dat het tussen Faust en de PVDA niet echt botert. Dat Faust "een netwerk van bevriende Amadezen" had uitgebouwd is dan ook een kwakkel van formaat.
Faust geniet wel sympathie bij anderen ter linkerzijde. Zie bv. hoe het "Electronisch weekblad van de Linkse Socialistische Partij" (LSP/MAS) op 2/11 verslag bracht over de beweging die Faust oprichtte.
In het De Standaard-artikel geeft Rasking - om op hem terug te komen - een overzicht van de schandalen binnen het ABVV, waarbij hij dicht bij de stellingnamen van Mia De Vits blijft. Dat de Franstalige pers een andere houding in het conflict aanneemt is Rasking ook opgevallen. De versie van Faust en Appelmans, dat het om een politieke afrekening gaat, krijgt volgens hem "veel weerklank in de Franstalige pers waar de vakbondstop een haatcampagne wordt verweten."
Rasking schrijft verder dat er geen twijfel is dat "De Vits weinig op heeft met de ideologische extremistische koers van het Brusselse duo. Vakbonden moeten nu eenmaal compromissen sluiten met regeringen en werkgevers, weet ze uit ervaring." Dan citeert hij De Vits: "De realiteit is complexer dan wat het Vlaams Blok of de Amadezen willen doen geloven. Helaas sturen zij de werknemers vaak in uitzichtloze conflicten, met ongeoorloofde methodes. We moeten daar tegen ingaan." Duidelijke taal. Maar dat lang niet alle vakbondsmensen - ook zij die niet bij PVDA of Blok zijn - het met de compromis-houding van De Vits eens zijn, vermeldt Rasking niet.
Daarna wijdt hij uit over de structuur van de vakbond, de geheime stakingskassen ... Hij besluit dat het "in de Westraat opvallend stil blijft over de ABVV-fraude". Iets wat Bart Sturtewagen in DS ook al opmerkte. Hij weet dat aan de macht die zelfs een gewonde vakbond nog heeft. De vraag kan wel gesteld worden: als de pers zo éénzijdig negatief blijft berichten over al de problemen bij de vakbonden - en daar bv. nooit eens een artikel tegenover stelt over wat vakbonden allemaal aan positieve verwezenlijkingen kunnen voorleggen - of dan het rechterdeel van het politieke toneel, aangevuurd door de echte machthebbers, toch niet de vakbondsvrijheid verder zal terugschroeven. Hier en daar zijn daar al aanzetten toe (het afdanken van strijdbare delegees bv.). De zwakte van een in discrediet gebrachte 'socialistische' vakbond én het uitrangeren van al dan niet in gebreke gebleven 'gauchistische extremisten' zal de syndicale strijd hoe dan ook niet ten goede komen.
Kan de auteur wat meer details geven over dat "stichtingscongres" ? Waar, wanneer vond het plaats ? Wie nam het initiatief ? Wat is er besloten ? wat is er de moeite van het weten waard ? U geeft nu commentaar bij het ontbreken van commentaar, maar de nieuwsgierige lezer (ik ben er zo 1) verneemt niets over dat congres. Als de media het niet doen, dan toch iemand anders aub.