arch/ive/ief (2000 - 2005)

De explosie die het leven koste aan twee jonge arbeiders, is te wijten aan een menselijke fout. Dat zei de Luikse arbeidsauditeur vorige vrijdag. Werknemers van een onderaannemer moesten een regelklep vervangen in een gasleiding. Die leiding hoorde volledig ontgast te zijn, wat niet was. Maar is dit een verklaring voor de toenemende arbeidsongevallen?

`Een menselijke fout? Ja, een menselijke fout van de directie die te weinig heeft geïnvesteerd in veiligheid en ervaren werkkrachten.` Dat zegt Arlette, een buurtbewoonster die haar steun komt betuigen aan de familie van de slachtoffers.
Deze gedachte was redelijk algemeen op de herdenkingsactie van donderdagavond, georganiseerd door Santé des Travailleurs.
Dat de fout zou liggen bij 1 arbeider pikken de 200 aanwezigen niet. Een paar arbeiders leggen hun werk neer om deel te nemen, anderen kijken vanachter de hekken mee; een 300 meter vanwaar de ontploffing plaats vond. Aan de hekken worden 21 kartonnen silhouetten opgehangen die de 21 slachtoffers moeten voorstellen die sinds 2001 reeds gevallen zijn in de staalgroep Arcelor.
Arcelor is een fusiegroep waar sinds 2001 de staalbedrijven ACERALIA, ARBED en USINOR zijn opgegaan. Op de website van Arcelor vind je niets terug over die ongelukken, maar volgens de vakbondsaanwezigen zouden er zeker 3 in Brazilie en een tiental in Spanje gevallen zijn.

`Ik had het zien aankomen`, zegt Jean-Luc Lejeune die uit solidariteit met zijn vrouw en kinderen gekomen is. `Sommigen van die arbeiders moeten 16 uur per dag werken, jonge interimwerkers met weinig ervaring krijgen te gevaarlijk werk. Er wordt steeds minder in de opleiding van het personeel geïnvesteerd. Daar komen ongelukken van. In feite zijn die interimwerkers vogels voor de kat. Ze plegen zelfmoord voor hun baas.`
Volgens de neef van een van de slachtoffers, Leonardo Vento, moest Leonardo inderdaad werk doen waarvoor hij nog niet klaar was. De moeder van Leonardo sprokkelt al haar kracht bijeen en eist `justice pour mon fils`.

Werken is gewelddadig. Johan Vandepaer, een van de vele sprekers, zegt dit zo: `als we een kerkhof zouden oprichten voor alle slachtoffers van arbeidsongelukken zou het een echt oorlogskerkhof worden. De productiviteit wordt opgevoerd ten koste van de werkers over de hele wereld. Het is een waar slagveld aan het worden.`
Ook een FGTB woordvoerder vindt dat de situatie onhoudbaar is geworden. Staalarbeiders uit Charleroi en dokwerkers uit Antwerpen komen eveneens hun solidariteit betuigen. Ook zij hebben de laatste tijd collega`s verloren. Op dezelfde dag van het ongeluk in Cockerill, werd een jonge dokwerker bedolven onder een stapel planken; het tweede dodelijke arbeidsongeval in de Antwerpse haven op 6 weken tijd.

ja ja er gebeuren als maar meer en meer arbeidsongevallen met dodelijke afloop en men steekt altijd de schuld op de arbeider maar ik denk dat men eens eerst moet gaan zien hoeveel druk er bij die arbeiders ligt,en deze druk komt niet van de arbeider maar van den baas(direktie) en het is ook een fenomeen dat men als ma