arch/ive/ief (2000 - 2005)

John Maris, havenarbeider Antwerpen: 'Hoeveel levens van arbeiders moeten er nog geofferd worden bij de arbeiders, op het altaar van de concurrentie en de winsten van het groot kapitaal. Deze zinloze moordpartijen van dodelijke ongevallen, laten zien dat vanuit de kant van het patronaat geen enkel respect voor de arbeiderswereld te bespeuren is. Voor hen tellen alleen de megawinsten en niet de mensen... De wereldhaven van Antwerpen is de spiegel van de wereld. Daar mag het imago van de haven niet geschonden worden, daarom moet het paradepaartje van België voor de ogen van de buienwereld ongeschonden blijven, bijna maagdelijk mooi. Maar deze prachtige kant van glitter en goud heeft ook een achterkant, een donkere kant, waar de patroons als tactiek de omerta gebruiken. De wereld van dokwerkers, hun stem van onrechtvaardige behandeling wordt nooit gehoord... Op 6 weken tijd laten er drie arbeiders hun leven, op 9 september werd de 49 jarige elektrieker Etienne Verdoorend dodelijk geplet tussen de beweegbare arm en het frame van een spreader (die containers grijpt) in de herstelplaats van de hessennatie kaai 869. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter.
Op woensdag 23 october, wordt de havenarbeider Gunther Maes dodelijk bedolven onder een lading platen in het ruim van een schip, bij de havenfirma Westerlund. Hij laat een vrouw en twee kinderen achter. Op zaterdag 26 oktober geraakt een russische matroos dodelijk geklemd tussen ruberen stootband van het schip en de blauwe steen van de wal, hij overlijdt in het ziekenhuis.

In dezelfde periode speelt er zich een ander drama af. Bij Cockerill, kwamen er twee arbeiders bij ontploffing van de cokesoven om het leven. 26 arbeiders geraken daarbij gekwetst, waarvan 13 ernstig. Redenen? Onderaannemingen die de veiligheidsrisico's niet kennen, goedkope arbeidskrachten waarmee het patronaat nog eens extra winsten binnenrijft. Deze twee arbeiders laten ook vrouw en kinderen achter.
Zo goed bij de haven als bij Cockerill is het duidelijk, waar het allemaal om draait. De kapitalisten en hun marionetten regeringen, hebben de oorlog verklaard aan de wereld van de arbeidersklassen. Door de herstructureringen verliezen vele arbeiders met ervaring hun werk. Onderaanneming, Interim-arbeid, afbraak van de lonen, en weinig investeringen voor veiligheid, te hoge werkdruk, het flexibel werken brengen de arbeiders hun leven in gevaar. Ter illustratie, elk jaar sterven er tussen de 3 à 4 havenarbeiders. In het jaar 2001 waren er 1825 arbeidsongevallen onder de dokwerkers van de Antwerpse haven, op een contingent van 5700 havenarbeiders, in naam van de concurrentie en de megawinsten voor de kapitalisten. Hun systeem brengt nog alleen een monster voort van bloed, zweet en tranen.
Een collega dokwerker verwoordde het zo: als men een grote weide kruisjes plaatst, zullen vele mensen zeggen dat dit een kerkhof is van oorlogsslachtoffers. Maar ze vergissen zich, het zijn de kruisjes van de massa's arbeiders die daar begraven liggen, die hun leven hebben gelaten tijdens het werk. Het kan niet beter gezegd worden.
Daarom is het werk van AGBA (Actiecentrum voor de Gezondheid en Bescherming van de Arbeiders) van een zeer belangrijke rol, dit actiecentrum, brengt de omerta in een ander daglicht, het brengt de arbeiders dichter die solidair zijn met de slachtoffers. De doofpot die nu al jaren bezig is, wordt bloot gelegd. Er is nu meer aandacht vanwege de pers. De arbeiders willen nu rechtvaardigheid, respect en erkenning, en een andere maatschappij en daar willen ze voor vechten.
Hiermee wil ik medeleven uiten met de families van de slachtoffers.

Johnny Maris, dokwerker