arch/ive/ief (2000 - 2005)

We bezochten een klein dorpje nabij Bharatpur. Daar verbleven we twee dagen
bij een familie met aanzien. De familieleden waren goed opgeleid.
De zoon vertelde ons eerst terughoudend, daarna openlijk over de maoisten.
Hij is zelf geen maoist, maar kent er wel en sympathiseert.
Het dorpje leeft in angst voor de 'securety personnel' (SeP). Hoewel de
avonklok normaal pas in gaat om 10uur (zoals in katmandu), waagt niemand
zich nog op straat na schemerduister, zelfs niet voor 500meter (afstand huis
familie- slaapplaats).
De SeP staat erom bekend mensen aan te houden en zelfs te doden. De broer
van de man waar we sliepen, was net twee dagen geleden vrijgelaten uit de
gevangenis.
Hij werd opgepakt op verdenking van banden met de maoisten. De politie hield
de automechanieker anderhalve maand vast in de hoofdstad. Op zijn been en in
zijn nek had hij littekens van de electroden die op zijn lichaam werden
bevestigd tijdens de folteringen ("ondervragingen") door de SeP.
sAvonds keken we naar het journaal , eerst in nepalees, daarna in engels.
Het was pure propaganda van en voor de koninklijke familie.
Een verslag van een koninklijk bezoek, een ander toonde het vertrek met het
vliegtuig van de kroonprins. Verder verslag van de internationale
handelsbeurs.
Ook was er de dagelijkse opsomming van de overwinningen van de politie en
het leger op de maoisten. Zoveel geddod in dorp X, zoveel in provintie Y. De
dorpelingen lachten de feiten weg. Ze vertelden dat het naburige dorp eens
in zo'n nieuwsbericht kwam. Ze haastten zich ernaartoe om te kijken of er
geen vrienden slachtoffer waren, maar er bleek niets gebeurd te zijn.
Elke dag dezelfde domme propaganda, de medialeugens en de tirannie van het
veiligheidpersonneel maken dat de mensen, zelfs al zijn ze zelf geen maoist,
het gewapend verzet ondersteunen.
Deze familie geloofde in de democratie, maar weet dat dit onder deze koning
niet mogelijk is via geleidelijke weg.
Ze zien de maoistische strijd als een efficient middel voor hun bevrijding.