Is de Derde Wereldoorlog begonnen?

De ware redenen van de oorlog tegen Irak

 

 

"Dit is totale oorlog. We vechten tegen verschillende vijanden.

Ze zijn met velen, daarbuiten.

Alles we onze visie op de wereld doorzetten en niet

proberen de klus te klaren door middel van behendige diplomatie,

maar een totale oorlog voeren,

dan zullen onze kinderen later verheven liederen over ons zingen."

Richard Perle, topadviseur van de regering Bush[1]

 

 

Na Afghanistan te hebben aangepakt, kondigde president George W. Bush in januari van dit jaar een planetaire oorlog af. Er worden acties gepland tegen mogelijk vijftig tot zestig landen: Irak, Iran, Soedan, Libië, Somalië, Jemen, Noord-Korea, Cuba… ‘Al wie niet met ons is, is tegen ons' is het devies. Europa volgt schoorvoetend. De New York Times heeft het over de ‘Derde Wereldoorlog'. De strijd kan eventueel vijftig jaar duren. Hoeveel duizenden slachtoffers zal deze hightech kruisvaart kosten? Hoe zal de wereld er uitzien als we de Texaanse kruisvaarders laten boeren? Welke toekomst staat onze kinderen te wachten? Staan we hier aan het begin van een periode van barbarij? Je hoeft in elk geval geen geleerde te zijn om te beseffen dat dit kan leiden tot grote chaos en instabiliteit op wereldschaal, zowel op politiek, economisch als militair vlak.

 

 

Nogmaals Irak

 

"De Irak-politiek van de Amerikaanse regering heeft weinig te maken

 met de terugkeer van de wapeninspecteurs

noch met de bezorgdheid voor het lijden van het Iraakse volk.

Het heeft alles te maken met de Amerikaanse vastberadenheid

een nieuw regime in Bagdad te installeren

en met de lange termijn belangen betreffende het behoud

van de controle van de VS over de energiebronnen in het Midden Oosten."

Graaf Hans von Sponeck, voormalig Humanitair Coördinator van de VN voor Irak[2]

 

In 1991 werd het land naar de middeleeuwen gebombardeerd. Ziekenhuizen, scholen, watervoorzieningen, enz. werden hierbij niet gespaard. Een moordend embargo kostte sindsdien naar schatting al het leven aan een anderhalf miljoen mensen. De achtereenvolgende coördinators van de Verenigde Naties, die moesten toezien op het olie-voor-voedsel-programma, namen ontslag omdat ze de gruwel niet meer konden aanzien. De voorloper van von Sponeck, Denis Halliday bestempelde de sancties tegen Irak als "genocide". De militaire slagkracht van het land werd voor 95% vernietigd. In 1998 verklaarden de VN-inspecteurs dat Irak niet meer over de nodige militaire capaciteit beschikt om een reële bedreiging te vormen: er zijn geen lange afstandswapens meer, nucleaire en biologische springstoffen zijn vernietigd.

 

Washington heeft onlangs nog geprobeerd het tegenovergestelde te beweren met nietszeggende satellietfoto's van twee sites waar massavernietigingswapens zouden worden aangemaakt. Maar helaas, deze werden door Graaf von Sponeck deze zomer nog bezocht en zijn verklaringen zijn formeel: er is niets van aan. Tussen haakjes, de aantijgingen tegen het afschuwelijke regime van Irak, zijn in elk geval van toepassing op twee bevriende landen van de VS. Bijvoorbeeld Israël dat reeds meer dan 35 jaar systematisch VN-resoluties naast zich neerlegt, dat nucleaire en biologische massavernietigingswapens bezit en dat sinds jaren buitenlands grondgebied bezet houdt. Of Pakistan, dat eveneens tegen alle internationale afspraken over nucleaire wapens en lange afstandsraketten bezit, en dat terroristische groepen in buurland India ondersteunt. Maar ja, dat zijn nu eenmaal bondgenoten.

 

Het is een gekende truc, je demoniseert je vijand en dan is alles toegelaten.[3] De wapeninspecties zijn een onderdeel van die strategie, want ze zullen voor Washington nooit ver genoeg gaan. Het is voorspelbaar: de inspecties zullen gebruikt worden om het regime te provoceren om dan uiteindelijk te kunnen toeslaan. M. Rolf Ekeus, die de wapeninspecties van de VN geleid heeft van 1991 tot 1997 heeft onlangs onthuld dat die door de VS niet alleen werd gebruikt voor spionagedoeleinden, maar dat de VS ook op hen "druk uitoefenden opdat de inspecties in de ogen van Irak zouden uitdraaien op een controversieel optreden, wat dan bij de Irakezen tot een blokkering zou leiden, die dan op zijn beurt een directe militaire actie zou rechtvaardigen".[4] Het (doen) mislukken van de wapeninspecties zal gebruikt worden om de publieke opinie wereldwijd te overtuigen van de noodzaak van de oorlog.

 

 

Het zwarte goud

 

"Ze weten dat wij hun land bezitten …

wij dicteren de manier waarop ze leven en praten.

En dat is wat zo schitterend is aan Amerika op dit moment.

Het is een goede zaak, vooral omdat daar heel veel olie is

die wij kunnen gebruiken."

Brigadier-Generaal William Looney van de Luchtmacht,

bevelvoerder van de bombardement op Irak[5]

 

Irak zit volledig aan de grond, van het land gaat geen enkele dreiging uit. Waarom dan willen de VS persé het land binnenvallen? En meer algemeen, waarom hebben ze de totale oorlog afgekondigd? Daar zijn minstens drie belangrijke redenen voor. Vooreerst, en dat is niet moeilijk om raden: de olie. Ook in Afghanistan draaide het daar reeds om. Rond de Kaspische Zee zitten namelijk veelbelovende olie- en gasvoorraden. Maar om dat zwarte goud naar het Westen te transporteren zijn er maar drie mogelijkheden: door Rusland, door Iran of door Afghanistan. Aan de Russen gunnen ze het uiteraard niet. Sinds de val van de Shah in 1979 zijn ze hun invloed in Iran kwijt. Dus rest maar één mogelijkheid: Afghanistan. De VS mikten vanaf het einde van 1994 op de Taliban: zij beschikten op dat moment over de beste troeven om het land te ‘stabiliseren', een noodzaak voor de aanleg van de pijpleiding. De Taliban konden oorspronkelijk rekenen op gulle financiële steun uit Washington.[6] Aanvankelijk boekten de Taliban het ene militaire succes na het andere, maar uiteindelijk slaagden ze er niet in om geheel het land te veroveren. De stabilisatie kwam er niet. De VS veranderde dan maar van strategie en eiste dat de Taliban gesprekken aanging met de Noordelijke Alliantie voor de vorming van een coalitieregering. De gesprekken die tot eind juli 2001 duurden, mislukten. De VS waarschuwden dat ze het daar niet zouden bij laten: "ofwel aanvaarden jullie ons offer van een tapijt van goud, ofwel begraven we jullie onder een tapijt van bommen", zo luidde de boodschap van de VS-vertegenwoordigers aan de Taliban op het einde van de maand juli. In oktober startten de bombardementen. Iets later lekte uit dat de plannen daarvoor reeds twee dagen vóór 11 september op het bureau van president Bush lagen.

 

De nieuwe Afghaanse premier, Hamed Karzai is een vertrouwensfiguur van de CIA. Hij heeft nog gewerkt als raadgever bij Unocal, het Amerikaans petroleumbedrijf dat reeds lang plannen had voor een pijpleiding door Afghanistan. Op 30 mei 2002 meldt de BBC dat Karzai met zijn Pakistaanse en Turkmeense collega een akkoord sluiten voor een pijpleiding van Turkmenistan naar een havenstad in Pakistan, doorheen Afghanistan …[7] Enkele weken eerder becommentarieerde Business Week de evolutie in de regio als volgt: "Amerikaanse soldaten, mensen uit de petroleumindustrie en diplomaten hebben deze verre uithoek van de wereld, heel snel leren kennen. Het is de onderbuik van de Sovjetunie en een regio die bijna onaangetast was door Westerse legers sinds Alexander de Grote. De inzet van het spel dat de Amerikanen er spelen is zeer hoog. Wat ze proberen is niets minder dan de grootste verovering van een nieuwe invloedssfeer sinds de VS geëngageerd was in het Midden Oosten vijftig jaar geleden."[8]

 

De olie- en gasvoorraden rond de Kaspische Zee zijn veelbelovend, maar die van Irak zijn dat nog veel meer. Daar bevindt zich namelijk de tweede grootste oliereserve en bovendien is de ontginning ervan tien maal goedkoper dan in Centraal-Azië. Petroleum is voor de VS van vitaal belang. Zij verbruiken zowat een kwart van de wereldolie. Daarom doen ze er alles aan om de oliebevoorrading zoveel mogelijk te diversifiëren, controle te verwerven over de olieproducenten en de prijs zo laag mogelijk te houden. Een pro-Washington regime installeren in Bagdad zou de positie van de VS op dat vlak gevoelig versterken. Dat zou Washington minder afhankelijk maken van Saoedi-Arabië, waarmee de relaties de laatste tijd meer en meer gespannen zijn (het grootste gedeelte van de al-Qaeda zelfmoordterroristen van 11 september zijn afkomstig van Saoedi-Arabië). Het zou de prijs van de olie ook gevoelig doen dalen. Bovendien dringen Frankrijk, Rusland en China (drie partners in de Veiligheidsraad) reeds lange tijd aan om het embargo op te heffen. Zij hebben reeds contracten gesloten met Bagdad voor de exploitatie van de Iraakse olievelden. Bij een diplomatieke oplossing zouden deze landen met de buit gaan lopen voor de ogen van de petroleumbonzen van de VS. Geen wonder dat de zogenaamde ‘oliegroep' van de VS-regering aandringt op een militaire ‘oplossing'. We mogen niet vergeten dat Bush senior grote belangen heeft in de oliesector. Vice-president Cheney en minister van Financiën O'Neill waren voorheen topmanagers in de oliesector. Deze oliegroep heeft inderdaad geen enkel belang bij een vreedzame regeling van het conflict met Irak. Richard Lugar, vooraanstaand Republikeinse senator verwoordt het zeer treffend: "We gaan de olie-industrie runnen. We gaan ze goed runnen en gaan geld verdienen; dat zal helpen betalen voor de rehabilitatie van Irak want er is daar geld."[9]

 

In feite azen de VS reeds langer op Irak. In 1958 verloren ze er hun invloed toen een pro-Westers koninkrijk ten val werd gebracht. Het bestaan van de SU zorgde ervoor dat Bagdad zijn soevereiniteit t.o.v. de VS kon handhaven. Met de implosie van de SU hadden ze de handen vrij: president Bush senior kon zijn nieuwe wereldorde afkondigen en het land bombarderen. Na de Golfoorlog hebben ze gepoogd Bagdad op de knieën te krijgen door een moordend embargo in te stellen. Maar dat is mislukt. Nu willen ze de zaak afmaken en een vazalregering installeren zoals dat dit jaar gebeurde in Afghanistan. De New York Times zegt hierover: "Het Witte Huis ontwerpt een gedetailleerd plan om in Irak, naar het voorbeeld van de naoorlogse bezetting van Japan, een door de VS-gecontroleerde militaire regering te installeren als Saddam eenmaal omvergeworpen is. Dat vertelden ons hooggeplaatste ambtenaren van de regering."[10]

 

 

Het grote schaakspel

 

"Wat in Irak staat te gebeuren past in de strategie om de toekomstige

internationale joekels of concurrerende grootmachten te temmen.

Het echte doelwit zijn China, Rusland, Japan, Duitsland en andere landen."

Mohammed Hassanein Heikal, vooraanstaand politiek analist uit de Arabische wereld[11]

 

 

Een tweede reden waarom Washington een planetaire oorlog heeft afgekondigd is van geopolitieke aard. De VS kwamen als grote overwinnaar uit de Tweede Wereldoorlog, maar hebben hun heerschappij nooit echt kunnen uitoefenen omwille van de Sovjetunie. Door de val van de Berlijnse Muur en de implosie van de SU werden ze plots de onbetwiste leider van de wereldpolitiek. In functie daarvan werden de geostrategische doelstellingen herdacht. Voortaan moet voorkomen worden dat er nog een nieuwe potentiële concurrerende grootmacht ontstaat. Een paper van het ministerie van Defensie in 1992 verwoordt het als volgt: "Ons eerste objectief is het verhinderen dat er een nieuwe rivaal op het wereldtoneel verschijnt. We moeten de potentiële concurrenten er van af houden om zelfs maar te streven naar een grotere rol op regionaal of wereldvlak."[12] Ten tweede moet elk land dat niet in de pas loopt een lesje worden geleerd. Voormalig directeur van de CIA, James Woolsey windt er geen doekjes rond: "Alleen schrik zal het respect voor de VS herstellen". Hij doet zijn uitspraak in december 2001, op het moment dat de VS een overwinning aan het behalen zijn in Afghanistan. Washington eigent zich in dat verband het recht toe om ‘preventief'(de zogenaamde preemptive strike) op te treden, d.w.z. nog vóór een land enige militaire actie heeft ondernomen.

 

Zonodig worden de Verenigde Naties en het Internationaal Recht daarvoor opzij geschoven. John Bolton, verantwoordelijke van de regering Bush tijdens de Golfoorlog: "Het succes van de Verenigde Naties tijdens de Golfoorlog was niet het gevolg van het feit dat de VN plots succesvol was geworden. Het was omdat de VS d.m.v. president Bush [senior] gedemonstreerd hadden waar het werkelijk om gaat bij internationaal leiderschap, bij de uitbouw van een coalitie en bij internationale diplomatie… Wanneer de VS de leiding hebben zal de VN volgen. Wanneer het onze belangen dient, dan zullen wij de VN volgen."[13] Veel duidelijker kan het niet. Henry Kissinger, topadviseur in veiligheidszaken gaat nog een stap verder. Voor hem is het internationaal recht voortaan een vodje papier geworden. De soevereiniteit van de volkeren bestaat niet langer: "De nieuwe aanpak is revolutionair. Het ten val brengen van een regime als doel voor militaire interventie breekt met het internationaal recht, dat werd ingesteld na de Vrede van Westfalen in 1648... Dat was gebaseerd op het principe van de niet-interventie in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten… Maar de terroristische dreiging overstijgt de natiestaat… We zullen moeten een internationale militaire macht oprichten die de toelating heeft om te interveniëren… En indien nodig zullen de VS zich het recht voorbehouden om alleen te interveniëren."[14]

 

Omdat allemaal te verwezenlijken wordt het defensiebudget in de komende jaren met liefst 70% opgetrokken. De VS beschikken nu al over vijf maal zoveel massavernietigingswapens als alle andere grootmachten samen. En in de toekomst wordt het gebruik van kernwapens niet langer uitgesloten. Hiermee wordt de wereld in feite vogelvrij verklaard. De editorialist van de Washington Post, Sebastian Mallaby, gewaagt van een ‘nieuw imperialisme': De niet-imperialistische opties hebben hun ondoeltreffendheid getoond. De logica van het neo-imperialisme is te sterk voor de Bush-administratie om er te kunnen aan weerstaan."[15] Professor Heman De Ley van de RUG komt tot dezelfde conclusie: "Ik ben het eens met de visie dat de bombardementen op Afghanistan de start zijn van een imperialistische oorlog. Alle politieke leiders in de rest van de wereld, die deze daden goedkeuren en ondersteunen, dienen daarom vanuit moreel oogpunt als beulsknechten te worden veroordeeld." De gêne valt meer en meer weg, de politieke elite schaamt er zich niet langer voor om zichzelf imperialistisch te noemen, integendeel. Robert Cooper, topadviseur van Tony Blair, het schoothondje van Bush, verklaart: "Wat we nodig hebben is een nieuw soort imperialisme, één die aanvaardbaar is in een wereld van mensenrechten en kosmopoliete waarden … Een imperialisme, dat zoals elk imperialisme, als doel heeft orde en organisatie te brengen. Zoals Rome zal [de Europese Unie] de inwoners van het rijk [the cooperative empire] voorzien van enkele van zijn wetten, een beetje geld en zal het enkele wegen aanleggen."[16]

 

De parallel met het imperiale Romeinse Rijk wordt inderdaad meer en meer gemaakt.[17] Charles Krauthammer, een andere editorialist van de Washington Post: "Sinds Rome is geen enkel land zo dominant geweest op cultureel, economisch, technische en militair vlak… Amerika troont over de wereld als een kolos. Sinds Rome Karthago heeft vernietigd heeft geen enkele andere grootmacht de top bereikt waar wij nu zijn."[18] De zeer gekende schrijver Arnold Toynbee schreef bij het begin van de Koude Oorlog: "Amerika vertegenwoordigt nu wat Rome toen vertegenwoordigde. Rome verdedigde consequent de rijken tegen de armen in alle buitenlandse regio's waarover het de scepter zwaaide. En aangezien de armen tot dusver altijd en overal met veel meer zijn geweest dan de rijken, voerde Rome een politiek van ongelijkheid, onrechtvaardigheid en van het minste geluk voor het grootste aantal." Vandaag is dat nog meer waar dan veertig jaar geleden.

 

Centraal in deze overheersingspolitiek staat het Euraziatische continent. Daar woont drie kwart van de wereldbevolking, bevinden zich drie kwart van de energie reserves en de grote meerderheid aan grondstoffen, en wordt er 60% van het wereldrijkdom (BNP) geproduceerd. Over deze kwestie schreef topadviseur in veiligheidszaken, Zbigniew Brzezinski een richtinggevend boek in 1997 met als titel ‘Het grote schaakbord. Amerika en de rest van de wereld.' Zijn grondstelling luidt: "Eurazië is het schaakbord waarop de strijd voor de heerschappij over de wereld wordt uitgevochten… Wie dit continent controleert , controleert de planeet."[19] Naast de controle over de belangrijke grondstoffen komt het er op aan de oude rivaal Rusland zwak te houden. Dat schijnt aardig te lukken: het BNP van Rusland is nu al kleiner dan dat van Nederland en tegen 2050 voorziet men dat het aantal Russen zal gedaald zijn tot 50 miljoen.

 

Washington is echter vooral beducht voor China. Dit land telt één vijfde van de wereldbevolking en volgens het groeiritme van de afgelopen tien jaar zal de Chinese economie de Amerikaanse hebben ingehaald tegen 2030; tegen 2040 zou die zelfs het dubbele kunnen zijn. Het is weinig waarschijnlijk dat de VS dit zomaar zullen laten gebeuren. Staatssecretaris voor Defensie Wolfowitz: "Hoe sneller China groeit, hoe krachtiger het zal zijn op militair vlak… De richting die China opgaat is onrustwekkend. Dat land is op weg een supermacht te worden. En kan dat de komende 25 jaar effectief worden. Dat wil niet zeggen dat China noodzakelijkerwijze een bedreiging wordt maar als wij alles laten begaan kan dat wel het geval zijn."[20] Bij wijze van schot voor de boeg werd de Chinese ambassade in Joegoslavië gebombardeerd in 1998. Taiwan wordt bevoorraad met de meest gesofisticeerde wapens en wordt onderdeel van het fameuze wapenschild. De Bush-administratie heeft beslist dat in de toekomst kernwapens kunnen ingezet worden tegen China. En een tijdje geleden lekte uit dat in een bunker nabij Colorado Springs 250 deelnemers vijf dagen lang met computersimulaties een ruimteoorlog hebben nagebootst. De fictie draaide om het jaar 2017, waarin China een buurland bedreigt dat de VS om hulp vraagt.[21] Richard Holbrooke, voormalig VN-ambassadeur van de VS drukt het als volgt uit: "Zoals de voorbije eeuw bepaald werd door de strijd tegen de nazi's en het fascisme, en later tegen het Russische communisme, zo zal de Chinees-Amerikaanse verhouding een stempel op het volgende millennium drukken."[22]

 

Om de heerschappij over het Euraziatische continent te realiseren worden drie instrumenten ingezet. Vooreerst probeert Washington in zoveel mogelijk landen Amerikaanse basissen te vestigen. Dat gebeurde met succes in het Midden Oosten na de Golfoorlog, in de Balkan na de achtereenvolgende militaire optredens in Bosnië, Kosovo en Macedonië en tenslotte in Centraal-Azië na de oorlog tegen Afghanistan. Momenteel bevinden zich permanent Amerikaanse troepen in voormalige Sovjetrepublieken en op amper 150 km van de Chinese grens. Collin Powel, minister van Buitenlandse Zaken: "Amerika zal een blijvend belang hebben in Centraal-Azië en er aanwezig blijven op een wijze waar we vooraf (vóór 11 september) niet hadden kunnen van dromen."[23]

 

Ten tweede probeert men zoveel mogelijk vazalregeringen te installeren. Er wordt hierbij gedacht aan de ‘protectoraten' of ‘mandaatgebieden' van de Volkenbond van voor de Tweede Wereldoorlog. "De beste middenlange termijn oplossing is het doen herleven van het mandaatsysteem van de oude Volkenbond. Dat diende als een ‘respectabele' vorm van kolonialisme tussen de twee wereldoorlogen. Syrië en Irak waren ooit zeer succesvolle mandaatgebieden. Soedan, Libië en Iran zijn op dezelfde manier onder een speciaal regime geplaatst op basis van een internationaal verdrag. Met de steun van de permanente leden van de Veiligheidsraad, kan het niet moeilijk zijn om een nieuwe vorm van mandaat van de VN te bedenken die terroristenstaten onder supervisie plaatst."[24] Een derde manier om de heerschappij te vestigen bestaat in het verzwakken van de sterke regionale grootmachten. Dat gebeurt door middel van steun aan afscheidingsbewegingen, islamitische rebellen, terroristische groeperingen allerhande. Het was in die context dat tot voor heel kort al-Qaeda (via de Pakistaanse inlichtingendienst) actief gesteund werd door de VS.

 

De één zijn dood is de ander zijn brood

 

"Als het goed gaat met de oorlog draait de economie beter."

Eduardo Galeano[25]

 

Een derde reden voor de oorlogszucht van de Bush-administratie moet gezocht worden in het binnenland. Vooreerst zijn er ernstige problemen op economisch en financieel vlak. De investeringen dalen en de groei vertraagt ernstig. Een kwart van het industrieel apparaat staat op non-actief. Voor het eerst sinds de jaren dertig dreigt een deflatie, d.w.z. dalende prijzen en dus ook dalende winsten, grote verliezen en toenemende werkloosheid. De meest acute problemen doen zich voor in de financiële sfeer: de beurzen ondergaan een langzame maar diepe crash, de totale schulden van de VS zijn opgelopen tot bijna het dubbele van wat jaarlijks wordt geproduceerd, het handelstekort swingt uit de pan. Op korte termijn kan een ineenstorting alleen maar vermeden worden door het handhaven van de dollar als sterke munt en door het vertrouwen van de kapitaalgroepen te herstellen. Oorlog lijkt daarvoor de enige uitkomst te bieden. Peter Vanden Houte, hoofdeconoom van de BBL: "Hoe onmenselijk het ook moge klinken: voor de wereldeconomie is ‘een heel klein beetje oorlog' nu de beste oplossing (sic). Een oorlog met ‘gunstige' afloop betekent ook lagere olieprijzen, een lagere rente en hogere beurskoersen."[26]

 

Er zijn ook rechtstreeks economische belangen. Achter de Bush-administratie staan de zogenaamde ‘Big Five' wapenbedrijven: Lockheed Martin, Boeing, Raytheon, Nothrop Grumman en General Dynamics. De laatste is een vennoot van enkele olie-giganten, die op hun beurt betrokken zijn bij de ontginning en transport via pijpleidingen van de olie en gas rond de Kaspische Zee. Door de voorziene verhoging van het defensiebudget met tientallen miljarden dollars zullen deze Big Five in de toekomst reuzencontracten in de wacht slepen. Heel sprekend is het voorbeeld van de Carlyle Group. Dat is een investeringsmaatschappij met kopstukken uit de politieke wereld: o.a. George Bush senior, voormalige staatssecretaris voor Defensie en vice-directeur van CIA Frank Carlucci, voormalige staatssecretaris James Baker, voormalig premier van Groot-Brittannië John Major. Tot oktober vorig jaar onderhield deze maatschappij ook nauwe banden met niemand minder dan de familie van Bin Laden. Er zijn heel sterke financiële banden met wapenbedrijven, maar eveneens beheert deze maatschappij het privé-pensioenfonds van de overheidsambtenaren van Californië. Toen de VS vorig jaar ten oorlog trok tegen Afghanistan, schoten de aandelen van deze groep omhoog. Dat was zeer goed nieuws voor de honderdduizenden overheidsambtenaren van Californië. Zij hadden de afgelopen jaren al een zeer hoge jaarlijkse return van 20 tot 30%, met de nieuwe oorlog zou dat zelfs nog kunnen verhogen. De gevleugelde spreuk: de één zijn dood is de ander zijn brood – moet helaas soms heel letterlijk genomen worden.

 

Imperialisme is oorlog

 

"De kapitaalaccumulatie is als een ballon

die telkens opnieuw wordt stuk geblazen.

Accumulatie en vernietiging zijn als tweelingsbroers.

Het kapitalisme heeft in het verleden

misschien alleen kunnen ‘werken'(?)

omdat het om de dertig of veertig jaar

een grote oorlog heeft bewerkt."

Werkgroep Bevrijdingstheologie[27]

 

 

Het kapitalisme is zich aan het vast rijden. Een ernstige economische recessie kondigt zich aan. Het anti-Amerikanisme en het verzet tegen het kapitalisme neemt wereldwijd toe. De aangekondigde planetaire oorlog is een krampachtige poging van de VS om wereldleider te blijven en om de structurele crisis van het kapitalisme te boven te komen. Het is een situatie die op veel punten vergelijkbaar is met die van Duitsland in de jaren dertig. Europa volgt schoorvoetend. De Europese kapitalisten – de Britse twijfelen nog tussen de VS en de EU - willen zo snel mogelijk een eigen interventieleger op de been brengen en in afwachting daarvan heulen ze mee met de VS in de hoop een deel van de buit te verkrijgen. Vele Europese politici camoufleren deze doelstelling d.m.v. een aarzelende of weigerachtige houding t.o.v. de aangekondigde oorlog tegen Irak. Maar in feite zijn ze het eens met de doelstelling van Washington – vandaar hun pleidooi bijvoorbeeld voor wapeninspecties - en zijn ze gefrustreerd dat ze slechts een figurantenrol spelen.

 

In de regel verkiezen de bankiers en ondernemers (uit de niet-militaire sector) een ‘stabiele' manier van plundering en uitbuiting, zoals dat gebeurt d.m.v. de economische maatregelen in het kader van het IMF, de Wereldbank en de Wereld Handelsorganisatie, unilaterale verdragen, industriële spionnage, omkoperij, enzovoort. Zij zullen enkel opteren voor militaire avonturen met alle risico's van dien, wanneer zij die risico's als een minder kwaad beschouwen dan de aanhoudende dalende winsten en het vooruitzicht van een mogelijke economische ineenstorting. Dat laatste lijkt meer en meer het geval te zijn. "Het is een ijzeren wet, het imperialisme heeft oorlog nodig om te overleven. Het zal altijd oorlog voeren, tenzij we het stoppen", zei Gloria La Riva, vooraanstaand lid van de vredesbeweging in de VS, op de voorbije Cuba-dag. De vredesbeweging en alle progressieve krachten staan voor een gigantische uitdaging: het stoppen van de United States of Agression.

 

Marc Vandepitte

 

 

 

 

Bronnen

 

Blum W., Rogue State. Londen 2002.

Brezezinski Z., Le grand échiquier. L'Amérique et le reste du monde. Parijs 1997.

Butler J., Chomsky N., e.a., L'autre Amérique. Les Américains contre l'état de guerre. Parijs 2002.

Clark R., The fire this time. U.S. War Crimes in the Gulf. New York 2002.

Coolsaet R., De wereld na 11 septemer. Gent 2002.

De Pauw F., Het grote oliespel. www.Uitpers.be oktober 2002.

Franssen P., 11 septbember. Berchem 2002.

Kapstein E. & Mastanduno M. (ed.), Unipolar Politics. Realism and State Strategies After the Cold War. New York 1999.

Parenti M., The terrorism trap. September 11 and beyond. San Fransisco 2002.

Petras J., Nine Eleven: One year of empire building. www.rebelion.org.

Rall T., My government went to Afghanistan and all I got was this stupid pipeline. www.scalzi.com/TedRallAfghanistan.htm.

Global Outlook, zie ook www.globalresearch.ca.

Le Monde Diplomatique

 

Noten