arch/ive/ief (2000 - 2005)

De unieke Belgische situatie.

Ten eerste wordt het maatschappelijk middenveld (zoals men dat noemt) sterker dan in gelijk welk naburig land gedomineerd door enkele grote NGO's en de vakbondstop. Zij hebben tot op heden voor een groot deel een monopolie op de mobilisatie. Wil je in België veel volk op de been, dan moet je klassiek via hen passeren. De Witte Mars is hier de uitzondering die de regel bevestigt. De mobilisatie van de achterban of het doelpubliek wordt begrijpelijkerwijze door de respectievelijke toppen van de NGO's en de vakbonden haarscherp in de gaten gehouden en gecontroleerd. Dat de interne democratie daarmee meestal met de voeten wordt getreden is genoegzaam bekend. De politieke visie van deze respectievelijke toppen sluit zeer nauw aan bij het denken van centrumpartijen als de groenen, de sociaal-democraten, de ACW-vleugel van de CD&V, Spirit. Deze gemeenschappelijke opstelling wordt nog eens versterkt door het feit dat vakbonden en bepaalde NGO's hetzij structurele, hetzij personele banden hebben met één van die partijen. Dat wil niet zeggen dat de respectievelijke NGO's en vakbonden aanhangingswagens zijn van de genoemde partijen – sommigen zijn dat wel - maar dat van een echte autonomie nauwelijks sprake is en dat recuperatie veel gemakkelijker is in België dan in de buurlanden.

Deze verstrengeling heeft op dit moment in België een bijzonder karakter door het feit dat groenen en sociaal-democraten mee in de meerderheid zitten. Dat is het tweede punt. De neiging van de politieke partijen om het maatschappelijk middenveld te recuperen en de neiging van dat gemonopoliseerd middenveld om de partijen niet te veel voor het hoofd te stoten is dan ook heel groot in een dergelijke situatie. We maken het de laatste tijd mee dat partijen tegen zichzelf gaan betogen. Dat is niet alleen zielig maar ongelofelijk verwarrend en bedrieglijk voor het brede publiek. Op 19 oktober 2001 (Eurotop in Gent) liepen de groenen vrolijk mee in de stoet, die o.a. in het teken stond van de oorlog tegen Afghanistan, terwijl de regering binnen ‘groen' licht gaf voor de oorlog. Verhofstadt moet dit schitterend gevonden hebben. Na de rebelse parade bij het begin van de Gentse Feesten (een alternatieve stoet op initiatief van Attac Gent) reageerde Verhofstadt enthousiast: dat zou hij als jongere zeker ook gedaan hebben. Als politiek en politieke acties herleid worden tot folklore zijn we ver van huis.

Een derde punt die de zaken vertroebelt is de halfslachtige opstelling van onze regering i.v.m. de oorlog. In GB is het duidelijk: Blair is oorlogszuchtig en steekt dat niet weg. Hij komt openlijk uit voor zijn doelstelling: een nieuw regime installeren in Bagdad met behulp van militair geweld. Dat is ondubbelzinnig en in zo'n context is een platform eerder bijkomstig omdat het sowieso frontaal tegen de regering is gericht. Bij ons ligt dat helemaal anders. Een vaag platform neemt geen afstand van onze regering en van Europa en zal zeer gretig gebruikt worden om de politieke partijen en zelfs de regering een vredesimago te verschaffen, terwijl ze uiteindelijk toch ten oorlog zullen trekken, of minstens niets ernstig zullen ondernemen om hem te stoppen.

Je kan de situatie ook samenvatten als volgt. De groene, pacifistische achterban wil een duidelijk neen tegen de agressie van de VS, sluit elke oorlogsinspanning uit en verwerpt de wapeninspecties als een overtreding van de soevereiniteit. Een groene volksvertegenwoordiger die nog totaalweigeraar is geweest is het daarmee eens, behalve van de wapeninspecties, want ‘die kunnen een oorlog eventueel nog voorkomen'. Hij verzet zich uitdrukkelijk tegen elke militaire inspanning, zoals hij dat ook gedaan heeft met de wapenverkoop aan Nepal. Hij zal dan ook prominent aanwezig zijn op de betoging van 17/11. Die van 10/11 is te radicaal in zijn ogen. Zijn partijvoorzitter die ook mee zal betogen, is het in principe met hem eens, maar stelt dat er in de meerderheid andere ideeën daarover bestaan en dat dit geen val van de regering waard is. De premier uiteindelijk is het in principe eens met de groenen, maar stelt dat alles moet bekeken worden in het kader van de EU, dat België het zich niet kan veroorloven om cavalier seul te spelen.
Het is dan nogal voorspelbaar welke beslissing er uiteindelijk zal genomen worden en wie er gerold zal worden. Het staat iedereen vrij zich te laten rollen, maar ik wil dat niet: met alle Nepalezen, maar niet met den dezen.

Er is nog een vierde factor die de zaken mee op de spits drijft. De politieke linkerzijde wordt in België gedomineerd door één partij met een revolutionair programma, de PVDA. In landen als Italië en Spanje bestaat een belangrijk onderdeel van de radicale linkerzijde ook uit heel wat lokale groeperingen en centra met anarchistische inslag. Deze zijn hier zwak vertegenwoordigd. Je hebt dus aan de ene kant een gematigde vleugel die heel dicht staat bij centrumpartijen en aan de andere kant een radicale vleugel waar een revolutionaire partij zwaar doorweegt. Dat betekent dus een sterke polarisatie, sterker dan in gelijk welk andere West-Europees land. In die context dromen van een gemakkelijke eenheid is illusoir. Die polarisatie zit ook psychologisch heel diep en leidt tot merkwaardige toestanden. Zo zijn er heel wat mensen die tegen het platform van de 17de zijn maar zich eigenlijk terugvinden in dat van de 10de, terwijl ze terzelfdertijd heel hard tegen de betoging zijn van de 10de. Met argumenten heeft dat niets te maken, wel met passionele aversie tegen een politieke partij. Ik heb in dat verband bij de tegenstanders van de 10de nog geen enkel inhoudelijk argument gehoord tegen het platform van de 10de. Dat is op zijn minst gezegd ook een zeer merkwaardig feit. Sommigen schakelen de initiatiefnemers zelfs gelijk met de PVDA. Dat is minstens zo simplistisch als stellen dat de NGO's of vakbonden eenvoudige verlengstukken zouden zijn van de centrumpartijen (zie hoger).

Hoe dan ook, eenheid van bovenaf bewerkstelligen lijkt me niet snel haalbaar, hoewel daar ook werk moet van gemaakt worden. Ik ben daarom sterk voorstander van dialoog tussen beide kampen, op voet van gelijkheid, om te streven naar een gemeenschappelijk platform zodat ze voor elkaars betoging kunnen oproepen. Dat zou al een hele stap vooruit zijn.
Toch zal de eenheid eerder van onderaf moeten georganiseerd worden. Bij de leiding van wat ik gemakshalve het ‘gematigde' en het ‘radicale' kamp noem, is er momenteel geen grote bereidheid te bespeuren tot eenheid. Bij individuen of lokale groepen speelt die polarisatie veel minder. Je ziet dan ook dat bepaalde organisaties voor beide betogingen oproepen, of dat andere lokale kernen van grote NGO's of van de vakbonden voor de 10de en niet voor de 17de oproepen. Dat was ook zo bij de betoging van de 14de december 2001 (tegen de Eurotop van Laken). Volgens mij moet de eenheid daarom aan de basis gerealiseerd worden. Dat zal een langdurig en moeizaam proces zijn, maar het zal nu eenmaal niet anders lukken, denk ik.

Eenheid kan enkel maar op basis van een ernstig platform

Het hoofdargument dat tegen het ‘radicale' kamp wordt gebruikt is dat ze de eenheid en dus de grote mobilisatie zouden opofferen aan hun grote gelijk, aan de zuiverheid. Dat argument wordt m.i. lichtzinnig gebruikt. Het verleden kan hier heel wat leren. In de winter van 1990 was er een vergelijkbare discussie binnen de vredesbeweging over het embargo tegen Irak. Toen waren er ook twee kampen. In het gematigde kamp waren er die het embargo niet echt zagen zitten, maar omwille van het brede front werd het toch aanvaard als ordewoord. Het radicale kamp kreeg toen net als nu het verwijt van het grote gelijk, de verdeeldheid, enz. Ik ben toen naar Irak gereisd en daar vertrokken tien dagen voor de bombardementen begonnen. Ik bezocht er (stokoude) paters Redemptoristen, politiek niet geschoold. Ik vertelde hen dat de vredesbeweging tegen de oorlog was, maar voor het embargo. Zij konden dat niet geloven. Zij vonden dat standpunt grof en waanzinnig. Dat was het en meer nog, het was een moorddadig standpunt, zoals achteraf is gebleken. Toch werd het ingenomen mede omwille van de ‘eenheid' en van het streven naar een zo breed mogelijk front. Ook toen kreeg ik het verwijt van de zuiverheid te willen na streven, het grote eigen gelijk en dat ik me voor de kar liet spannen … Mensen die toen in een breed front betoogd hebben vóór het embargo – dat de VN-verantwoordelijke voor het humanitaire programma, Dennis Halliday vandaag omschrijft als "genocide" - dragen een zware verantwoordelijkheid voor de anderhalf miljoen doden.

De conclusie die ik daaruit trek, is dat een correct platform de basis is van alles, belangrijker nog dan de overwegingen van een zo breed mogelijk front. Dat heeft niets met het grote gelijk te maken of met zuiverheid. Het is gewoon de essentie van waaruit moet vertrokken worden. Sommigen stellen dat het platform van de 17de een compromis is terwijl dat van de 10de de uiting is van gelijkgezinden. Dat is niet correct. Het platform van de 10de is evengoed een compromis, of beter, het is een minimumplatform. Sommige initiatiefnemers willen duidelijk verder gaan dan het huidige maar doen het niet omwille van de samenwerking en om een brede basis te verwerven. Het is dus helemaal niet gericht op de kleine kern superovertuigden. Wel breekt het duidelijk met de centrumpartijen en wil deze daar ook geen legitimiteit mee verschaffen. Tegenstanders, die zichzelf progressief noemen, moeten maar eens uitleggen wat in het platform van de 10de niet verteerbaar is, waarom ze het niet willen ondertekenen en waarom ze absoluut niet naar de betoging van de 10de willen komen.

Tweemaal van hetzelfde?

Er wordt aangevoerd dat de nieuwe ordewoorden van de 17de nauwelijks nog verschillen van die van de 10de. Zeer zeker, er is een opvallende verschuiving geweest. Plots kon er wel heel wat bewegen. En dat is een heel positieve zaak en een gunstige evolutie. Hier past al de opmerking dat zonder het initiatief van de 10de deze verschuiving wellicht nooit tot stand was gekomen, zeker niet zo sterk. En ook dat er bijna zeker geen betoging zou geweest zijn vóór het uitbreken van de oorlog. Er was geen enkel signaal in die richting, integendeel. De signalen waren eerder van die aard dat er (omwille van ook praktische redenen: te kort na de 11.11.11-campagne en Bomspotting) pas na het uitbreken van de oorlog een grotere betoging voorzien was. Pittig detail hierin is dat de betoging van de 10de gepland werd in het weekend van 5-6 oktober. De dag nadien kwamen de initiatiefnemers van het andere platform samen. Zij waren die dag op de hoogte dat er de 10de een betoging was gepland. Ik weet waarover ik spreek, omdat ik de boodschapper was. Maar goed, dat is het verleden. Punt is in elk geval dat er misschien bij heel wat basismilitanten wat verwarring is, een verwarring die zoals ik boven aangaf, onvermijdelijk is gezien de Belgische context. Maar, en dat lijkt me veel belangrijker, er is een discussie losgebarsten, zoals nooit tevoren. Een discussie die fundamenteel is en wel over twee zaken. Ten eerste de vraag van wat nu de hoofdbedreiging is voor de wereldvrede en ten tweede of de klassieke manier van mobiliseren d.m.v. de geschetste monopolies nog langer zinvol is.

Op basis van de recente verschuivingen bij de ordewoorden van de 17de minimaliseren velen het onderscheid tussen beide aangekondigde manifestaties. Dat is verkeerd. De hoofdboodschap van beide betogingen zal absoluut niet dezelfde zijn. De hoofdboodschap van een betoging, zowel bij de aanwezigen als bij het publiek (via de media) wordt niet alleen bepaald door de ordewoorden, maar ook door de prominente aanwezigen (politici), de sprekers bij de slottoespraken, welke delegaties (groepen) de betoging kleuren (vaak letterlijk met de kleur van de vlaggen). De hoofdtoon van de 10de ligt 1) op de dreiging die uitgaat van de nieuwe brutale en op oorlog gerichte overheersingpolitiek van de VS en van het feit dat de Europese Unie schoorvoetend volgt, 2) in het verlengde daarvan de afbraak van democratische rechten ook bij ons, 3) steun aan het verzet van derdewereldlanden (Palestina, Irak) tegen deze nieuwe koloniseringdrift. De hele betoging zal dat uitstralen. Welnu, geen enkel van die drie aspecten vind je expliciet terug bij de nieuwe ordewoorden, laat staan in het platform van de 17de. Bovendien wordt de cruciale kwestie van de wapeninspecties opengelaten. Het is precies deze kwestie die de VS en de EU zullen gebruiken om de publieke opinie opnieuw te overtuigen van de noodzaak van de oorlog.

Het platform van de 10de blijft al bij al braaf t.o.v. de VS en de EU. Het is ook heel ‘Westers': we willen de volkeren uit de Derde Wereld wel beschermen en we eisen gerechtigheid en vrede, maar we komen niet op voor hun verzet (toch niet expliciet of duidelijk). Dat geeft de indruk dat we de derdewereldmensen tof vinden zolang het sukkels en slachtoffers zijn, en ze onze hulp dankbaar aannemen. Maar o wee als ze in opstand komen en zich organiseren en dus onze hulp bijkomstig wordt. Dan vinden we dat hun leiders niet meer deugen, dat ze de verkeerde methoden gebruiken, dat hun ideologie niet zuiver genoeg is, enz. Geldt niet vaak hetzelfde met onze houding t.o.v. de migranten? Denk maar aan de hele stemmingmakerij, ook in progressieve kringen, tegen Dyab Abou Jahjah. Tenslotte zal de prominente aanwezigheid van politici uit de meerderheid de betoging van de 17de heel sterk kleuren, zeker in de media.

Doorbreken van het carcan

Als je al die zaken op een rijtje zet kan je met vrij grote zekerheid voorspellen dat beide betogingen fundamenteel zullen verschillen van karakter. Maar de belangrijkste reden waarom beide betogingen zo zullen verschillen, is de manier waarop gemobiliseerd wordt. Die van de 17de zit in het klassiek stramien: de top van de grote organisaties neemt het initiatief (of niet, of zwak), meestal vanuit Brussel en via de eigen sterk uitgebouwde kanalen. De rest, de achterban volgt dan wel. Mobilisatie van boven uit, heet zoiets. De basis wacht op de orders van de top. Moeten we daar niet stilaan mee breken? Wordt het niet tijd dat de basis zelf meer het initiatief gaat nemen en mee de orders bepaalt, dat er meer vanuit het lokale vlak wordt gewerkt? De kwestie van de democratisering van de grote organisaties zal zich meer en meer opdringen. Die van de actieve participatie van de basis evenzeer. Het is trouwens zoals gezegd, de enige manier waarop de eenheid op een duurzame basis zal kunnen opgebouwd worden: van onderaf. Vroeg of laat zullen de toppen van de grote organisaties dat inzien. Zoniet zullen er ongetwijfeld scheuren ontstaan of zullen ze hun achterban kwijtspelen. Het is een één van de grote uitdagingen voor de nabije toekomst.

Tot slot

Los van de grote verschillen is het uiterst dringend geworden om zo snel mogelijk de straat op te gaan. Er is geen week meer te verliezen. Daarom ook roep ik iedereen op om massaal de 10de op straat te komen om de agressie van de US te stoppen. Ik roep verder op voor een dialoog tussen beide coördinaties om te streven naar een gemeenschappelijk platform. Tenslotte roep ik iedereen op om de discussies inhoudelijk te voeren en niet op basis van aversies tegen deze of gene groep of persoon.

Marc Vandepitte, 25 oktober 2002

Proficiat, Marc Vandepitte. Mooie analyse van hoe het hier zo ver is kunnen komen. Tegelijk nogmaals een oproep aan de ondertekenaars van de 17de om zich te bezinnen...

SUR LES SLOGANS

Je trouve pas très utiles les slogans du style « non à l'intervention US » et « oui aux inspecteurs ». Pas très utiles parce que ces slogans concernent plus les SYMPTOMES (certes épouvantables) que la CAUSE de ces symptômes.

La cause de tous ces symptômes c'est que le droit international n'a pas encore la place qu'il devrait avoir dans les relations internationales, et que le gouvernement US a la plus grande responsabilité dans cette situation. La plus grande, mais pas la seule car les politiciens occidentaux jouent un rôle extrêmement hypocrite en simulant publiquement une opposition à l'hégémonie US et en prenant la défense de la Cours Pénale Internationale, mais en négociant en secret avec ce même gouvernement US le partage des ressources pétrolières du Moyen-Orient (future dominion US), faisant ainsi fi des principes élémentaires du droit international.

Trop de slogans-SYMPTOME tuent le slogan-CAUSE. Ces manifestations pourraient être une opportunité unique d'exiger l'application du droit international. Pourquoi aucune procédure n'a encore été engagée contre le gouvernement US pour ses bombardements en Afghanistan et en Irak ? Ces faits ne sont-ils pas aussi graves que les bombardements US sur le Nicaragua, et qui ont valu au gouvernement US d'être condamné en 1986 par la Cours Internationale de Justice pour « usage illégal de la force » ? (le gouvernement US avait alors refusé de reconnaître la Cours Internationale de Justice, comme il vient de le faire avec la Cours Pénale Internationale).

SUR LA COLLABORATION AVEC LE POUVOIR

Celles et ceux qui veulent défiler avec le gouvernement le 17 novembre ne voient-ils pas que le modèle de démocratie parlementaire n'est qu'un grand spectacle ? N'ont-ils pas lu cette enquête menée par le sociologue Mark Eraldus (VUB) publiée dans le Standaard du 2 octobre 2002 et qui montre que les partis politiques, la justice le gouvernement et le parlement sont les institutions dans lesquelles la population a le moins confiance ? : plus de 80% de la population n'a plus confiance en ces institutions ! Vous avez bien lu : 80% !!! Mais que faut-il donc pour que nous comprenions que ce modèle de société est fini ? FINI !!!

Collaborer, sous quelque forme que ce soit, avec les institutions de la démocratie représentative est un comportement immature et dangereux car il ne mobilise par les forces là où elles devraient l'être.

Nous ne devons plus rien attendre de l'establishment. Nous devons construire sans lui la société de demain. Cela exige cependant l'union dans la radicalité. Mais pour unir dans la radicalité il faut un PROJET DE SOCIETE concret et crédible. Tant que nous ne reconnaîtrons pas que c'est là quelque chose qui manque grandement au mouvement altermondialiste, nous n'avancerons pas.

Il faut se révolter le 10 et pas défiler le 17 !

arty
http://www.ARTivisme.net

Interessante bijdrage.
Ik ben het in grote lijnen eens met de analyse.
Het klopt dat de vakbonden niet mobiliseren. Zij zijn voornamelijk de controleurs van de publieke opinie. Radicale ordewoorden zijn taboe. Dat verklaart bv. waarom de strijd van Clabecq niet gesteund werd door de top. Dat verklaart waarom de sluiting van Renault niet geleid heeft tot radikalisatie onder de arbeiders.
Versta mij niet verkeerd: ik ben vakbondslid en zal de vakbond tot en met blijven verdedigen. Maar ik besef dat de top en een deel van het vakbondskader een politieke rol speelt.
Als wij het woord "recuperatie" horen dan denken we nog al vlug aan radikaal links. De praktijk is echter anders: elke ernstige kontestatie wordt zo snel mogelijk gerecupereerd of "gekanaliseerd" door de gevestigde partijen (inclusief Agalev). Ik denk aan de rakettenbetogingen, de witte mars, bomspotting, en recent de strijd van het lappersfront.
Veel toppolitici binnen SPA en Agalev stonden ooit aan de radikale linkerzijde, maar hebben sindsdien eieren voor hun geld gekozen: een karriere in de politiek, dikke wedde en zorgen dat ze terug verkozen worden. Om terug verkozen te worden, moeten ze echter politieke bewegingen recupereren; al was het alleen maar om hun publiek imago te behouden.

Ik was vanavond aanwezig bij de actie aan de Amerikaanse Ambassade en daar werd opgeroepen voor de twee betogingen.
Bij deze aanvaard ik de wil van de meerderheid en kom ik op10-11 en 17-11 naar Brussel.

Ik citeer Marc Vandepitte: "Toch zal de eenheid eerder van onderaf moeten georganiseerd worden..."

Raar hoe een mens op de tijd van een paar maanden tot andere inzichten kan komen want was het niet diezelfde Marc Vandepitte die tijdens een van de politieke debatten tijdens de Gnetse Feesten pleitte voor een democratisch centralisme ?

...onder de leiding van een revolutionaire partij, uiteraard meende ik daar ook verstaan te hebben.

Je hebt niet goed geluisterd. Ik heb op de Gentse Feesten gesteld dat de politieke besluitvorming (het electoralisme) mee een probleem is voor de zoektocht naar een andere wereld. Ik heb o.a. gesteld dat er meer participatie moet komen ipv representatie; ik heb het woord directe democratie gebruikt, dwz dat vertegenwoordigers afzetbaar moeten kunnen zijn; dat er democratie moet zijn op vlak van de economie en dat een hoofdvoorwaarde is dat eerst de macht van de mno's en hun politieke vertegenwoordigers wordt gebroken. Dat is hetgeen 'ik' over politieke besluitvorming gezegd heb.
Ik heb ook gesteld dat de antiglobaliseringsbeweging geen toekomst heeft als ze niet in het reine komt met het verleden. Dat verleden werd gesmeed door 50 jaar Koude Oorlogspropaganda. Daar zullen we moeten van genezen. Ik stelde dat de antiglobaliseringsbeweging niet het warm water moet uitvinden en dat er in het verleden reeds heel wat anti-kapitalistische experimenten geweest zijn en dat er in het heden nog steeds zijn die de moeite zijn om te bestuderen. Ik gaf op een gegeven moment tijdens een discussie over de Derde Wereld een voorbeeld van Cuba.
Toen veerde mijn gebuur in het panel (een Hollandse geleerde) recht en werd uitzinnig. Hij riep iets uit van communistische dictatuur. Prof. Etienne Vermeersch riep uit: maar dat is Lenin.
Dat waren mooie staaltjes van hoe die Koude Oorlogspropaganda zeer stevig werkt, tot bij onze topintellectuelen toe. Het is een Pavlov effect, als je ook maar durft te verwijzen naar iets of iemand die de vijand was tijdens de Koude Oorlog, dan gaan de poppen aan het dansen. De persoon in kwestie, zoals de meesten trouwens was totaal niet op de hoogte van hoe het democratisch systeem op Cuba werkt. Toch is hij prof en beweert hij zeer stellig dat het een dictatuur is. Weinig wetenschappelijk.
Slotsom. Jij gooit alles op een hoop en legt kreten van anderen in mijn mond. Beter luisteren volgende keer en oefenen, blijven oefenen in het afkicken van de Koude Oorlogspropaganda. Ik oefen nog elke dag.
Succes
Marc

Een analyse om te printen en bij te houden.

"De dag nadien kwamen de initiatiefnemers van het andere platform samen. Zij waren die dag op de hoogte dat er de 10de een betoging was gepland. Ik weet waarover ik spreek, omdat ik de boodschapper was. Maar goed, dat is het verleden."

En ik maar geloven dat die betoging er kwam omdat iemand van Pax Christi vond dat er een betoging moest komen omdat hij beelden gezien had van de grote betoging in Londen.

Marc, ik hoop echt dat uw informatie niet correct is.

Het is pas de voorbije weken dat ik een regelmatig lezer geworden ben van indymedia.

Ik vind dit een hele sterke tekst van Marc Vandepitte.

Maar het soort reacties zoals die van Habib Tesala vind ik een echte kwaal op deze site. Ze gaan niet in op de inhoud van een artikel, maar lanceren weer een heel andere discussie. En zo begint men bij het platform van een betoging om uit te komen bij de koude oorlog, het stalinsisme enz. Elke keer opnieuw.

Elders op deze site staat een bijdrage over de toekomst en de kwaliteit van indymedia. Lezers zouden afhaken. Maar de kwaliteit van indymedia wordt mede gevormd door de reacties van lezers op de artikels. Een respectvolle debatcultuur op deze site is soms ver te zoeken! (En ik bedoel dit globaal dan, niet de reactie van Habib, die is alleen naast de kwestie)

Ik heb geen zin om telkens weer steriele scheldtirades te lezen tussen anarchisten, communisten, trotskisten enz. Ik ben wél geintresseerd in de politieke analyses die zij maken van de problemen die vandaag aan de orde zijn, welke oplossingn zij naar voor schuiven en vooral HOE zij die willen realiseren.

Als zij die even boeiend en correct argumenteren als de bijdrage van Marc, dan ziet de toekomst van indymedia er nog zo slecht niet uit. Dan blijf ik zeker lezen.

Groetjes,

Pol

Hele sterke en correcte analyse van Marc Vandepitte.

Toch twee aanvullingen : ik mankeer in de tekst de factor "migratie". Ik meen te voelen dat veel "migranten" het beu zijn, betutteld te worden, ge-multi-culti-d te worden, ontwikkeld te worden door NGO's, in het ghetto gedreven te worden door de staat en de politici en ga maar door. Afrikaanse vrienden in Antwerpen zeggen me hetzelfde. "We hebben er genoeg van, we kijken op naar de Arabisch-Europese Liga, we zijn volop aan het radikaliseren".
Die component, die het bewustzijn van de witte Belgen voorbijsteekt, moet in de analyse meegenomen worden en op zijn volle waarde geschat.
Ik heb nota bene gehoord dat er bij de NGO's stemmen opgaan die zeggen : we willen niet met de migranten de straat op gaan, omdat we niet verstaan welke slogans ze roepen en welke teksten ze meedragen. Als dat klopt....!!!

Nog een aanvulling in verband met de chronologie.
Marc Vandepitte gunt de eer van het eerste initiatief voor een betoging tegen de Irakese Oorlog aan het Stop-USA-platform. Het moet geverifieerd worden of dat klopt.

Ik heb op 4 oktober - dus voor het Stop-USA-platform voor het eerst van zich deed spreken, dat was kennelijk op 5-6 oktober - een artikel geschreven voor De Wereld Morgen van 11.11.11 over de eerste platform-tekst "van de NGO's" en die dateerde van 24 september ! Kan een detail lijken, maar correct is correct.

Het lijkt me inderdaad ook erg belangrijk dat de 10° migranten en belgen samen de straat op gaan. Zo tonen de belgen hen dat wij het oneens zijn met de demonisering van alles wat Arabisch en Islamitisch is. Zo tonen we samen niet voor de goedkope en eeuwenoude 'divide et impera' tactiek van de oorlogstokers te zwichten.

Wat de chronologie betreft: Het platform van de NGO's was inderdaad het eerst, maar het had op dat moment helemaal niet de bedoeling om voor een betoging op te roepen. Het was integendeel een gezamenlijk schaamlapje voor het manifest ontbreken van een initiatief voor een grote mobilisatie in de belgische NGO-wereld. Het was pas toen de vredesinspecteurs het initiatief namen voor de betoging op 10/11 dat dat blijkbaar bliksemsnel moest gecounterd worden door het'middenveld.

Je hebt dus gelijk Raf en Marc ook.

"Het was integendeel een gezamenlijk schaamlapje voor het manifest ontbreken van een initiatief voor een grote mobilisatie in de belgische NGO-wereld. Het was pas toen de vredesinspecteurs het initiatief namen voor de betoging op 10/11 dat dat blijkbaar bliksemsnel moest gecounterd worden door het'middenveld."

conclusie: beide betogingen zijn georganiseerd om de andere partij voor te zijn. Ik blijf thuis op 10 en 17-11, de motivatie voor deze betogingen staat mij echt niet aan.

Het heeft te maken met eerst zijn, de ander voor zijn.

Ik ben niet onschuldig in de discussies omtrent beide betogingen maar ik heb mijn conclusies getrokken.

Je reste a la maison. ;)

Ik had even gehoopt dat het geleuter rond de twee betogingen nu stilletjes aan een eind zou nemen, maar nee, nog een paar kilobyte wolligheid.

Uw tekst rammelt aan alle kanten. Je neemt het de mensen kwalijk dat de mensen de betoging van de 10-de afdoen als PVDA-betoging? Hoeveel PVDA-ers staan er op de lijst van http://www.stopusa.org? Ik heb er geen probleem mee dat PVDA-ers gaan betogen, maar je moet daar dan wel klaar spel over spelen.

Als ik het wel met u eens ben, dat is het op het punt dat de platformen niet dezelfde zijn. En ik ben het ook eens dat het platform mee gemaakt wordt door de mensen die het platform tekenen en de verklaringen die die mensen afleggen.

En zo heb ik geen zin om als 10-11 ondertekenaar Han Soete de gasaanvallen tegen de Koerden in onvervalst negationistische stijl te ontkennen, evenals "Saddam is niet het probleem"-redeneringen. Het is opvallend hoe omzeggens alle voorstanders van 10-11 een dergelijke redeneerwijze steunen en zelf verdedigen. Op en top Leninistische methoden van het bepalen van de waarheid. Versies en interpretaties van dialectisch materialisme die niet aan mij besteed zijn. En kom niet af dat dat de persoonlijke mening van slechts een ondertekenaar is, die leugenversterkende zwart-wit polarisaties zijn eerder regel dan uitzondering.

En dat er onnoemelijk reformistische strekkingen zullen aanwezig zijn op 17 november, dat is juist. Maar die waren er ook aanwezig op de Eurotop met D14 en toen hadden jullie daar helemaal geen probleem mee.

Heel veel bochten-en wringwerk in bovenstaande tekst. Wees toch eens fier over je overtuiging en geef gewoon toe dat je het marxisme-leninistisch karakter van de betoging van 10-11 wil vrijwaren.

Of wil je beweren dat 75% van de ondertekenaars de basistekst : (http://www.pvda.be/wat/wat.htm) "De PVDA strijdt tegen het kapitalisme en het imperialisme en integreert de algemene wetenschap van het marxisme-leninisme in zijn concrete praktijk, om zijn strategie van de socialistische revolutie in België te bepalen. [...]
De PVDA haalt zijn inspiratie bij de historische ervaring van de internationale communistische beweging: de oktoberrevolutie in Rusland, onder leiding van Lenin; de opbouw van het socialisme onder leiding van Stalin; de Chinese revolutie geleid door Mao die de weg naar het socialisme in de Derde Wereld heeft geopend." niet steunt?

Het is mij iets te opvallend dat mensen die redacteurs van een Koerdisch TV-station gaan uitleggen dat de gasaanvallen tegen de Koerden toch niet helemaal echt aan Saddam te wijten zijn, geleid worden door dat door Stalin uitgevonden marxisme-leninisme, wat die leugenachtige zwart-wit polarisaties promoot

Geniet maar van uw intellectuele zuiverheid, wees maar de enige echte revolutionair, maar uw tekst steun ik niet.

U hebt het over geleuter i.v.m. de twee betogingen. U gaat me toch niet zeggen dat dit geen compleet absurde situatie is. Volgens u moeten we dit zomaar laten voorbijgaan, is dit geen discussie waard. Het is niet omdat u leutert over het aantal PVDA-ers die de betoging van 10/11 ondersteunen,dat anderen geen ernstig gesprek mogen voeren.

Daarnet sprak ik met sprak ik met Nederlandse kennissen en zei dat ik morgen naar een betoging ging.
Naar welke betoging dan, vroegen ze. Ik antwoordde: tegen de oorlog met Irak. Zij: nou, is dat bij jullie dan nog niet gebeurd? Hier werd een hele tijd geleden daartegen al betoogd. Toen ik hen meldde dat er volgende week nog een betoging is tegen de oorlog in Irak, zegden ze: vreemd land toch, want ze dachten dat het erom ging dat de Vlamingen en de Walen aparte betogingen organiseerden. Zij vonden het hilarisch.
Nu kan natuurlijk iemand erover beginnen leuteren dat er in Nederland ook absurde dingen gebeuren, en ja dat zal wel, en neen dit doet niet terzake.