Ben Bella, ex-president van Algerije, solidair met Irak

Ahmed Ben Bella was de eerste president van Algerije en een van de leiders van de gewapende onafhankelijkheidsstrijd tegen het Frans kolonialisme. Hij was een voortrekker van het Arabisch nationalisme, samen met de Egyptische president Nasser, en van de Afrikaanse eenheid. Zijn consequent engagement leverde hem niet minder dan 23 jaar gevangenis op. Daarom vergelijkt men hem dikwijls met Nelson Mandela. Ben Bella is nu 86, maar hij zet zich vandaag nog altijd actief in voor de ontvoogding van de Derde Wereld en voor de wereldvrede.
Vrijdag 18 oktober was Ahmed Ben Bella in België, op uitnodiging van de A.S.P.F.A. (Association pour le Soutien au Programma du FLN Algérien), ter gelegenheid van de 48e verjaardag van de Algerijnse revolutie. Hij gaf een lezing over "de mondialisering en haar negatieve effecten" in Boussu, een oud mijnwerkersdorpje nabij Bergen. Naast François Houtart van het Centre Tricontinental en minister Urbain van Buitenlandse Handel, waren vooral personaliteiten uit de Algerijnse diaspora en van Arabische organisaties uitgenodigd. Ook een tiental Algerijnse en Marokkaanse studenten van een technische school in de buurt gaven present. Geneeskunde voor de Derde Wereld was een van de weinige uitgenodigde ngo's.
Toen Katrien Demuynck aan de organisatoren vroeg of ook Harry Villegas, alias Pombo, mocht meekomen, was het verrassend antwoord dat president Ben Bella de Cubaanse strijdmakker van Che Guevara graag persoonlijk wou ontmoeten. Che was begin jaren '60 zelf verschillende keren in Algerije, en kreeg er alle mogelijke steun voor zijn geheime missie in Congo. Katrien en ik waren getuigen van een bijzonder hartelijke ontmoeting tussen twee grote figuren van de bevrijdingsstrijd van de Derde Wereld: Ahmed Ben Bella, die goed Spaans bleek te spreken, en Che's strijdmakker Pombo.
In een gesprek met de zaal, na zijn uiteenzetting, had president Ben Bella het over de oorlogsdreiging tegen Irak. "Ik kom net terug uit Bagdad. Ik ben er intussen al 17 keer geweest, uit solidariteit tegen de oorlog en het embargo. Bij het begin van de eerste Golfooorlog, in 1991, heb ik anderhalve maand in de Iraakse hoofdstad doorgebracht. Ik was daar toen in een ultieme poging om nog een oplossing voor de crisis te vinden en de oorlog te voorkomen. Maar tevergeefs: de Verenigde Staten wilden echt oorlog. De bombardementen begonnen, en ik zat twintig dagen vast in Bagdad. We zijn toen echt door de hel gegaan, er was bijvoorbeeld geen water of elektriciteit meer. Vandaag riskeren we eenzelfde scenario mee te maken. Als Bush met zijn vingers knipt, is het weer oorlog. De Amerikanen willen zelfs niet dat de wapeninspecteurs ingaan op Saddam's uitnodiging om weer aan het werk te gaan, stel je voor! De VS willen een resolutie voor oorlog, die Irak alleen maar kan weigeren. En waarom willen de VS die oorlog? Om de tweede rijkste olie- en gasvoorraden ter wereld te kunnen controleren. Vergeet niet dat de familie Bush enorme belangen heeft in de petroleumsector. Bush is een dictator. Het zijn werkelijk gekken die oorlogen beginnen tegen Afghanistan, tegen Irak, en nadien misschien tegen Lybië, Soedan, Iran,… Wij kunnen geen enkele oorlog meer aanvaarden."
Ik stelde de zaal voor om de mobilisatie tegen de oorlog te laten samengaan met het verwerpen van gelijk welke sancties en gelijk welke andere vorm van inmenging in Irak, en ik verwees naar de internationale oproep van de Coördinatie Stop the United States of Aggression. Dit kreeg veel bijval rekenen van het publiek. De migrantenjongeren bleken ook enthousiast voor de betoging van 10 november. De pamfletjes hiervoor gingen van hand tot hand. Dat belooft!

arch/ive/ief (2000 - 2005)