arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wie ik ben? Ik zou liever beginnen met wie ik WAS… Eén van de vele oppervlakkige mensen die op deze aardbol rondlopen en niet verder denken dat hun neus lang is… Ik was eigenlijk gewoon zoals de grijze massa. Ik dacht dat de wereld draaide rond geld, diploma's, carrière maken. Je leest het goed: ik dacht…
Het begon eigenlijk allemaal met het lezen van een interview in Humo met 2 van de bezetters. Ik had iets van ‘waw sjiek', maar als studente journalistiek rook ik eigenlijk alleen een interessant verhaal. Toen we een artikel moesten schrijven voor Communiqué, het studentenblad van Hogeschool West-Vlaanderen, en zelf een onderwerp mochten kiezen, was mijn keuze dan ook algauw gemaakt.
Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik het bos bezocht (op jacht naar een interessant stukje tekst). Het was bijna alsof de plaats magisch was. Ik voelde me er meteen thuis en besefte hoe erg het zou zijn als dit bos zou verdwijnen. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het voor mijn bezoek ook al tof wat de bezetters deden, maar ik had er gewoon niet echt bij stilgestaan.
De dagen na mijn bezoek aan het bos had ik echt het gevoel van ‘ik wil helpen, maar hoe???' Omdat ik bijna jarig was (jaja, je raadt het al: de 14e oktober… Over een ongeluksdag gesproken!) besloot ik om daar gebruik van te maken. Ik mailde rond om iedereen mee te delen dat ik niets voor mezelf wilde maar alleen gerief voor de bezetters van het lappersbos wenste. Zondagavond hadden we dan ook onze auto ‘vol'geladen, klaar om –ironisch genoeg- op maandag naar het bos te trekken. Ik kon die avond niet slapen, ik was té enthousiast over de volgende dag. Ik lag die nacht te denken over die bezetters en hoe ze een verschil maakten. Hoe ze hoop gaven aan deze wereld. En hoe oppervlakkig mijn leven was, net zoals de mensen die mij omringen. Ik besefte ineens hoe belangrijk het was wat die jonge mensen in dat bos deden. Niet alleen voor het bos zelf, maar ook als signaal naar de mensen dat er sommigen wél nog om geven hoe de wereld in elkaar zit. Voor mij waren die bezetters die nacht een echt symbool van hoop (en dat zijn ze nog steeds natuurlijk).

Het smsje dat ik op maandag kreeg tijdens de lesuren sloeg dan ook in als een bom. Ik wilde kost wat kost toch naar Brugge gaan, en dat deden we dan ook. Na lang zoeken naar de actievoerders belandden we op de steenbrug. Nu zal ik eerlijk zeggen; ik kom uit een kleine gemeente, had nog nooit echt contact met de politie moeten hebben behalve als ze hier in de straat woonden. Ik heb heel mijn leven respect gehad voor de politie, maar de 14e oktober heeft dat helemaal veranderd. Ik denk dat ik nog lang zal rondlopen met een gevoel van minachting als ik de politie zie. Mannen in uniform die betaald worden om ons (de burgers) te beschermen, die hun macht misbruiken om rustige betogers (vrije meningsuiting, hallo?) in de grond te duwen en mee te sleuren.
Weet je, momenteel voel ik me echt raar. Ik besef nu pas dat mijn wereld een illusie is, een oppervlakkige facade zonder inhoud. Ik wil eruit, maar hoe moet dat? Ik ben geen ‘plantrekker' die het wel redt wat hij ook probeert. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik zonder diploma nergens geraak, en ik kan dat idee dan ook niet zomaar van me afzetten. Maar ik hoef mezelf niet drastisch te veranderen, toch? Stapje voor stapje, zo lukt het ook. Dankzij de bezetters van het lappersfront (en alle andere actievoerders niet vergeten!) besef ik nu dat ik niet de persoon wil zijn die ik aan het worden was. Ik wil anders leven. Mijn eigen stijl creeëren, mijn eigen mening hebben, geloven waar ik in wil geloven. En hé, wie had 2 weken geleden gedacht dat ik vandaag op een site van activisten zou schrijven?
Ik wil deze tekst dan ook graag besluiten met het volgende: ook al is het maar iets kleins dat je probeert te bereiken, alle beetjes helpen. Woensdag was ik ook bij de ‘betoging' (ik vind betoging eerlijk gezegd nogal agressief klinken, maar vind niet direct een beter woord). Pjotr zei toen tegen de betogers: "We hebben misschien een veldslag verloren, maar zeker niet de oorlog." Als er ook nog maar iemand rondloopt die dankzij de bezetters is gaan nadenken over zijn leven en deze maatschappij, dan is zelfs de veldslag geen verloren zaak geweest!!

Hé Wendy, ik vind jouw tekst echt een opsteker voor zoveel activisten die omringd door zoveel oppervlakkigheid en leugens (vooral in de pers) zich soms afvragen of het allemaal nog wel iets kan uithalen. De consumptieverdoving zit diep en het is moeilijk om mensen daaruit te doen ontwaken. Acties zoals in het lappersfort helpen inderdaad, daarom alleen al is het een gewonnen (!) veldslag. Je bent studente journalistiek zeg je ? Fantastisch, zeker omdat je leest en schrijft op indymedia. Mensen zoals jij kunnen de journalistieke stiel misschien nog eens redden. Het is echter een feit dat je op school maar bitter weinig leert over hoe deze wereld nu echt in elkaar zit. Maar als je alternatieve info op internet leest, dan lukt het wel, en ja een diploma kan helpen om ondertussen te overleven.

vele groetjes en nog heel veel succes,
Lize

Ik herken me zeker en vast in dit verhaal, zaterdag 12oktober belandde ik na wat surfen opt net op de site van t Lappersfront (via groenfront..). Het interesseerde me direct.
Ik ben al een hele tijd op zoek naar de het nut van m'n leven, de waarden, ... Ik vraag me al een eindje af waarom ik hier ben. Ik kan hier niet zomaar zijn voor mijn eigenlijk plezier? Wat is het leven?.. Maar na het lezen van die site heb ik toch wat inzicht gekregen.Het is heel moeilijk om uit te leggen. Maar ik heb weer zin om te leven. Als je ziet hoeveel moed die mensen hebben om daar te leven.. Om echt met en in de natuur te leven.. egoïstische mensen die alleen maar aan geld denken, doden dierenlevens alleen om maar lekker te kunnen vreten, vernietigen stukjes natuur, onze gezondheid door hun fabrieken en gemanipuleerd voedsel, Werken tegen mijn hart in om alleen maar heel veel geld te verdienen en om in nog meer luxe te kunnen baden. We moeten aan onze (toekomstige) kinderen denken.. Waar gaan onze kinderen nog kunnen spelen waar ze de echte natuur kunnen ontdekken. Ik hoop dat jullie verderstrijden om natuurbehoud, een betere maatschappij, vrede, en vooral mensen laten inzien dat er heel wat meer waarden zijn dan werken. Morgen ben ik er zeker, en zal me zoveel ik kan inzetten voor de natuur...
Maandag was dan ook een echte klap, ik keek naar het nieuws en kwam bijna krankzinnig, hoe kunnen mensen zo gewelddadig optreden tegen onschuldige activisten die voor een zaak demonstreren in ieders belang.De politie die juist er juist voor zou moeten zorgen dat er geen geweld bij te pas komt..
Ik ben nog maar 16, maar nu weet ik al dat er een hele boel mensen fout zijn, de wereld naar de kl**** ant helpen zijn, Gelukkig zijn er nog een pak andere, jullie dank ik!!