arch/ive/ief (2000 - 2005)

De onderhandelingen over het al dan niet aankopen van het lappersfortbos waren nog gaande. Toch werd deze morgen overgegaan tot ontruiming van het bos. Een rechter gaf weken terug toestemming hiertoe, Moenaert en Fabricom zagen dat het goed was. Ofte, hoe klassejustitie, kapitaal en politiek wederom de handen in elkaar sloegen om de "gewone man" en het leefmilieu op hun knieën te dwingen en er hun snode plannetjes door te drukken. Dit op een enorm repressieve manier, die in Brugge sedert lange tijd niet meer vertoond werd.

Vanmorgen in een haastje naar Brugge, na een telefoontje van een vriend over de net begonnen ontruiming. "Waar ga jij naartoe" klinkt in mijn oren, nadat ik een kleine boog rond een paar politie-agentes probeerde te maken, aan de Vaartdijkstraat. "Uh, uh, naar daar", wijs ik. "Werk je daar?" "Nee, uh, eigenlijk wel" , reageer ik, terwijl ik mijn perskaart bovenhaal. Ze hebben de situatie snel door, en laten me door. Ik roep ze nog een bedankje toe. "De weg is afgezet, shit!", komt er in mn hoofd op. Ik bel het door, en dit zou slechts een van de vele telefoontjes zijn die ik vandaag pleegde.
Verderop, aan de voetgangersbrug over de vaart staat er langs de andere kant van het water ook een patrouille kou te lijden. Ik overweeg even te zwaaien, maar hou me nog net in. Een honderd meter verderop opnieuw een blokkade (foto 2). Deze keer raak ik er niet door. "Nee, ook geen pers". Ik vraag de politieman of dit dan betekent dat politie bezetters van het bos aan het mishandelen is, dat er geen pers bijmag. Hij steekt een standaardverhaaltje af van orders opvolgen en zo. Ik gaap, vraag hem of hij dan toegeeft dat we in een politiestaat leven. Hij glimlacht even, zegt weifelend nee. Na nog een oninteressante flard gesprek over verantwoordelijken voor zijn gedrag, zeg ik vaarwel. Het zou me nog enkele keren overkomen.
Zij zijn groot en ik ben klein, en dat is niet eerlijk!

Langs de andere kant van het water aanbeland (nee, niet al zwemmend, brrr, veel te koud), kom ik wel wat verwarde voorbijgangers tegen die me vragen wat er gaande is; ook een groepje sympathisanten die van heel verre de ontruiming bekijken (foto's 1 & 3).

Ontgoocheling welt in me op, wanneer ik aan de brug van Steenbrugge slechts een twintigtal activisten zie. Pers stroomt er toe. De eerste blokkade valt te passeren, de tweede echter niet (foto 4). Bezorgdheid en angst welt in me op.

Veerle Declercq, vlaams parlementslid besluit een poging te doen voorbij de politieblokkades te raken. Ach, tzijn verkiezingen volgend jaar, denk ik eerst, terwijl ik luttele tijd later toch wel sympathie krijg voor haar actie. Moeizaam raakt ze voorbij de eerste politieblokkade (foto 5), waarbij de "ordehandhavers" enkele activisten onnodig aanpakken (foto 5). De politiemanschappen bij de tweede blokkade bezwijken echter niet onder haar bezorgde argumenten om waarnemers in het bos toe te laten (foto 6). In een gesprek vertelde ze me dat het politieoptreden totaal niet in verhouding vind met de feiten en dat het overkomt als een regelrechte provocatie. Mooie bedoelingen, dat wel, maar uiteindelijk zouden de mishandelde lappersfronters in het bos daar niets aan hebben.

En uiteindelijk is dit ook op hoger niveau door te trekken. Dua, en met haar ook anderen, zouden vandaag foeteren op de ontruiming. En ze veranderden de laatste drie jaar ook wel iets, het milieu en andere erg belangrijke zaken kregen wel meer meer aandacht in de huidige regering door enkele goedbedoelende (lees: nog niet verteerd door machtshonger en egotripperij) mensen van agalev, s.p.a. en de ondertussen overleden volksunie. Maar met kleine ingrepen kan je geen maatschappij grondig verbeteren die structureel totaal verkeerd loopt, die rond geld en het ego van enkelen draait.