Lappersfort: in gesprek met Pat

Ik heb de groep op 't Zand om 19u vervoegd, tegen 19.30u was die aangegroeid tot bijna 100 personen. Plots trok iedereen naar het vlakbij gelegen politiekantoor in de Hauwersstraat voor een lawaaiconcert om de vrijlating van de arrestanten en het redden van Lappersfortbos te eisen. Wij bleven aan de overkant van de straat, ongewapend maar duidelijk hoorbaar. De gevechtseenheid rond het politiekantoor had dit zo niet begrepen en chargeerde, ook met honden, waarbij een manifestant werd aangevallen. Toen die terugtrapte naar de hond kreeg hij enkele rake klappen door agenten op de neus, en werd bloedend afgevoerd. Het boegeroep hitste de agenten nog meer op en zij dreven iedereen terug richting 't Zand. Nog enkele anderen werden hardhandig afgezonderd en verwijderd. Toch handig, zo'n gummiknuppel, om te slaan op ongewapende manifestanten... Natuurlijk waren er nu enkelen die de politie begonnen uit te schelden. Ik trachtte hen te overhalen terug naar 't Zand te gaan en vervolgens naar Steenbrugge-brug, zoals het gerucht de ronde deed. Er kwam een commissaris op me af met drie agenten erachter en een cordon daarachter in gevechtstenue. Het leek me dat er met die persoon misschien gewoon gepraat kon worden, maar dat was alleen bedrog. Hij liet me onmiddelijk oppakken, hoewel ik geen een uitdagend woord had geuit. Zo werd ik dus voor het eerst in mijn leven administratief aangehouden. Twee leden in gevechtsuitrusting namen me over van de twee in politieuniform en leidden me direct naar de kelder van het politiekantoor, waar ik op de trappen naar beneden bloed zag, en bij de arrestanten moest wachten tot het mijn beurt was om opgesloten te worden. Daar zag ik de jongeman wiens neus nog steeds bloedde, zittend op de grond, zonder medische begeleiding. Zijn neus was ter hoogte van het neusbeen blauw uitgeslagen en gezwollen, hoewel het voorval nog geen kwartier ervoor had plaatsgevonden. Het is goed mogelijk dat diens neus was gebroken. We moesten ons een voor een legitimeren en werden in de cel gestopt, zo'n 14 in totaal.
Ongeveer een uur later werden we opgehaald en verhuisden naar 't Olympiastadion, waar ongeveer 30 of 40 arrestanten zaten. Bij aankomst werd ik een eerste keer gefouilleerd door een agent die mijn twee aanstekers afnam en ze vervolgens in eigen zak stopte. Toen ik deze agent aanmaande om ze in mijn rugzak te steken die ik op de grond had moeten zetten in de gang buiten de cel antwoordde die eerst dat ik ze na afloop wel zou terugkrijgen, terwijl een tweede agent met blond haar me bruut in de cel gooide, en me opnieuw fouilleerde en trachtte te intimideren. Toen dat niet zo goed lukte, nam hij mijn sleutels af en smeet ze op de grond in de gang. Ik heb hem toen recht in het gezicht verteld dat hij er maar beter voor kon zorgen dat ik ze na afloop terugvond in mijn rugzak, zoniet zou ik hem wel herkennen. Ik hoop het voor u, was zijn antwoord daarop en hij bleef verder fouilleren en vernederen in de hoop mij te kunnen 'pakken'. 't Is proper, zo op die manier, zei ik. Hij antwoordde: properder dan gij in elk geval, kruip toch in uw hut! Ik zat niet in een hut, was mijn repliek, en nog, wij hebben tenminste al de steun van een minister. Ach wat de politiek is toch zo verdeeld als wat, zegt hij en ik: dat moet je me nu echt niet meer komen vertellen, da's duidelijk genoeg! Niet gelukt, hij kreeg me niet op stang. Vol van machtswellust vloog onze celdeur achter hem dicht. Met acht zaten we daar in een cel van 2,5m bij amper 4m. Op betonnen banken, goed om 't speen van te krijgen. Er waren twee minderjarigen bij, de een 15, de ander denk ik 17. Zij moeten morgen naar school, maar dat was duidelijk niet de zorg van de agenten. 'Daar hadden ze maar eerder moeten aan denken...' Een andere kerel liep op krukken en werd voordien hardhandig aangepakt, ze hadden zijn krukken weggeschopt en hij was op zijn duim gevallen, die dik gezwollen was. Ook zijn been deed pijn en hij zat de uren duidelijk af te tellen. Ondanks de omstandigheden bleef de sfeer bij ons opperbest. Zo rond 22.30u mochten we eventjes naar 't W.C. Tegen elven vroeg de jongeman op krukken om een pijnstiller aan een agent die wat vriendelijker was dan de twee bullebakken die we eerder hadden gehad. Hij werd wel eerst vrijgelaten, en na enkele anderen en tegen 23.30u stond ook ik weer op straat. Daar zag ik hem opnieuw, zijn pijnstiller had hij echter niet gekregen...

Minder ernstig misschien, maar toch opmerkelijk: mijn aanstekers zijn verdwenen in de zakken van een politieagent aan de celdeur in het olympiastadion.
Ook mijn Bongo's die ik in de gang moest laten staan bleken verdwenen, ik weet echter niet wie die heeft weggenomen, of dat ik ze bij de vrijlating gewoon ben vergeten. Ze stonden vlak naast mijn rugzak. Zeker is dat ik ze in die gang heb achtergelaten. Ik hecht er nogal aan, het is het enige muziekinstrument dat ik bespeel, en ik had ze meegenomen in de hoop op een aangename protestactie. Niet dus, zo blijkt nu. Respect is wat een goede van een slechte mens onderscheidt, of die nu agent is of niet. Moet ik nu aangifte doen van verlies of diefstal? Als iemand van de andere manifestanten mijn Bongo's heeft meegenomen, u kan ze steeds terugbezorgen op onderstaand adres. Tegen 00.30u ben ik weergekeerd naar het Olympiastadion, in de hoop ze daar terug te vinden. Daar keerde een laatste groep van 3 huiswaarts. Er werd er misschien nog één vastgehouden, vertelden ze me, één die zijn naam niet had willen geven. Wat er ook van zij, de deuren van het stadion waren dicht, de combi's en overvalwagens weg. Bye bye Bongo's, een nieuwe toekomst wacht, en als 't aan mij ligt is 't er een zonder al dat bruut geweld en mét respect...

Aan alle manifestanten en sympathisanten : bedankt!
Want van één ding ben ik overtuigd: over wat vandaag gebeurd is én over de toekomst van het Lappersfortbos, is 't laatste woord nog niet gevallen.

Goedenacht allemaal, en ja, ook de politieagenten die orders 'van hogerhand' uitvoeren...

arch/ive/ief (2000 - 2005)